Ulanhu
Ulanhu (ur. 1906 w okolicach Hohhotu, zm. 8 grudnia 1988 w Pekinie[1]), znany też jako Yun Ze (chiń. 云泽) – chiński polityk komunistyczny pochodzenia mongolskiego, wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej w latach 1983-1988.
| |||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
 Ulanhu w 1955 | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1988 |
| Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej | |
| Okres |
od 15 marca 1983 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Song Qingling i Dong Biwu (do 1975) |
| Następca | |
Pochodził z rodziny mongolskich arystokratów[2]. W latach 1922–1924 pobierał naukę w szkole dla młodzieży mongolskiej i tybetańskiej w Pekinie. W 1924 roku został członkiem Ligi Młodzieży Komunistycznej[3], rok później wstąpił do Komunistycznej Partii Chin[1]. Pod koniec 1925 roku wyjechał do ZSRR, gdzie studiował na Uniwersytecie im. Sun Jat-sena w Moskwie[2]. Po powrocie do Chin w 1929 roku działał w podziemnym ruchu komunistycznym w Mongolii Wewnętrznej, pracując jednocześnie jako nauczyciel[2][4]. W tym okresie deklarował się jako zwolennik niepodległości tego regionu od Chin[1][2]. Po wkroczeniu Japończyków na teren prowincji Dżehol i Chahar brał udział w tworzeniu antyjapońskiej partyzantki[3].
Podczas wojny chińsko-japońskiej (1937-1945) pełnił funkcję oficera politycznego i zajmował się organizowaniem oddziałów zbrojnych w prowincji Suiyuan, następnie przeniósł się do bazy komunistów w Yan’anie, gdzie został wykładowcą w partyjnej szkole dla mniejszości narodowych[3][4]. Po zakończeniu wojny zajął się tworzeniem podporządkowanych komunistom struktur władzy lokalnej na terenie Mongolii Wewnętrznej, w 1947 roku stanął na czele rządu nowo utworzonego Regionu Autonomicznego Mongolia Wewnętrzna[2][4].
W sierpniu 1949 roku został członkiem Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin i jej Stałego Komitetu, a po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej został członkiem Centralnego Rządu Ludowego[2]. W 1955 roku awansowany do stopnia generała, rok później był przewodniczącym chińskiej delegacji do Nepalu z okazji koronacji króla Mahendry[2]. Po rozpoczęciu rewolucji kulturalnej został oskarżony o separatyzm i w 1967 roku usunięty siłą przez wysłane z Pekinu oddziały ze stanowiska szefa rządu Mongolii Wewnętrznej[1][3].
Zrehabilitowany w 1973 roku, został członkiem Komitetu Centralnego KPCh[3]. W 1977 roku został także członkiem Politbiura, a rok później wiceprzewodniczącym Stałego Komitetu Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin[3]. Od 1975 do 1987 roku był deputowanym do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych i jednym z 18 jego wiceprzewodniczących[1]. Od 1983 roku do śmierci sprawował urząd wiceprzewodniczącego ChRL.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Ulanhu, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2015-10-30] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Yuwu Song: Biographical Dictionary of the People's Republic of China. Jefferson: McFarland & Company, 2013, s. 295. ISBN 978-0-7864-3582-1.
- ↑ a b c d e f Lawrence R. Sullivan: Historical Dictionary of the Chinese Communist Party. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 263-264. ISBN 978-0-8108-7225-7.
- ↑ a b c James Z. Gao: Historical Dictionary of Modern China (1800-1949). Lanham: Scarecrow Press, 2009, s. 372-373. ISBN 978-0-8108-4930-3.