USS Macon (ZRS-5)
USS Macon (ZRS-5) – helowy sterowiec szkieletowy amerykańskiej marynarki wojennej, eksploatowany w latach 1933–1935.
| |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Wodowanie |
21 kwietnia 1933 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
23 czerwca 1933 |
| Los okrętu |
Zatopiony w wyniku wady konstrukcyjnej 12 lutego 1935 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
108 t |
| Długość |
239 m (784 stóp) |
| Szerokość |
40,5 m (133 stóp) |
| Napęd | |
| 8 silników spalinowych | |
| Prędkość |
maks. 140 km/h (87 mph) |
| Zasięg |
19 590 km (10 580 mil morskich) |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 5 dwupłatowców F9C Sparrowhawk | |
| Załoga |
91 |
Sterowiec o długości 239 metrów, o 6 metrów krótszy od niemieckiego LZ 129 Hindenburg, wraz ze swym siostrzanym sterowcem USS Akron (ZRS-4) był jednym z największych obiektów latających na świecie w tamtym czasie. Jednostki amerykańskie były największymi sterowcami wypełnionymi helem (Hindenburg był napełniony wodorem).
Statek został zbudowany w Goodyear Airdock w Springfield Township w pobliżu Akron, w stanie Ohio przez firmę Goodyear-Zeppelin Corporation[1] przez zespół doświadczonych inżynierów niemieckich pod kierownictwem głównego projektanta Karla Arnsteina[2].
11 marca 1933 roku Macon został ochrzczony przez Jeanette Whitton Moffett (żonę kontradmirała Williama A. Moffetta, szefa Biura Aeronautyki Marynarki Wojennej)[3], nadane imię pochodzi od największego miasta w obwodzie Carla Vinsona, ówczesnego przewodniczącego Izby Reprezentantów w Komisji Spraw Morskich – Macon w stanie Georgia[4]. Miesiąc później odbył się dziewiczy lot, a 23 czerwca 1933 został oficjalnie wprowadzony do służby, pod dowództwem komandora porucznika Algera H. Dresela.
6 lipca 1933 w czasie próbnego lotu z Lakehurst w New Jersey, sterowiec przyjął na pokład pierwszy ze swych dwupłatowców F9C Sparrowhawk. Samoloty te były przechowywane w hangarach wewnątrz kadłuba, skąd były wyprowadzane za pomocą trapezu.
Macon w czasie swej kariery miał więcej osiągnięć, niż siostrzany statek Akron. Dowódcy Macona rozwijali doktrynę i techniki zwiadowcze samolotów sterowca, jako statku powietrznego pozostającego poza zasięgiem obserwacji sił przeciwnika w ćwiczebnych manewrach floty.
12 lutego 1935 roku, podczas powrotu z manewrów floty do Sunnyvale w Kalifornii, Macon napotkał sztorm w pobliżu Point Sur. Podczas burzy uszkodzeniom strukturalnym uległ jeden z pierścieni szkieletu, podtrzymujący jeden z płatów ogona, który się następnie oderwał. Fragmenty płata przebiły komory gazowe, powodując wyciek helu. Ubytki gazu doprowadziły do osadzenia sterowca w oceanie, doprowadzając do jego zatonięcia w okolicach Monterey Bay. Podczas tej katastrofy zginęło dwóch spośród 76 członków załogi. Pozostali uratowali się m.in. dzięki kamizelkom ratowniczym, wprowadzonym po katastrofie Akrona.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Robinson, Douglas H., and Charles L. Keller."Up Ship!": U.S. Navy Rigid Airships 1919-1935. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1982. ISBN 0-87021-738-0
- Richard K. Smith, The Airships Akron & Macon (Flying Aircraft Carriers of the United States Navy), United States Naval Institute: Annapolis, Maryland, 1965
- Miller, Henry M., Human Error: Road to Disaster, Canyon Books, 1975, ISBN 0-89014-128-2
Linki zewnętrzne
edytuj- Airships.net: U.S.S. Akron and Macon (ang.)
- U.S. Naval Historical Center pages on ZRS-5. history.navy.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-07)]. (ang.).
- USS Macon: The US Navy's last dirigible. lucidcafe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-14)]. (ang.).
- Casualties: US Navy and Marine Corps Personnel Killed and Injured in Selected Accidents and Other Incidents Not Directly the Result of Enemy Action (ang.)
- Uncovering the USS Macon: The Underwater Airship (ang.)" Der Spiegel