Torpedowce typu Cricket
Torpedowce typu „Cricket” – seria 36 brytyjskich okrętów zbudowanych w latach 1906-1909, pierwsza seria brytyjskich okrętów z kotłami opalanymi olejem napędowym[1]. Początkowo były oficjalnie klasyfikowane jako „kontrtorpedowce przybrzeżne” (coastal destroyers), jeszcze przed wejściem do służby zostały przeklasyfikowane na torpedowce.
_IWM_Q_021130.jpg) HMS Cricket | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wycofanie |
1919-1922 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
225 t |
| Długość |
54,0 m |
| Szerokość |
5,3 m |
| Zanurzenie |
1,8 m |
| Napęd |
turbiny parowe o mocy 3750 KM |
| Prędkość |
26 węzłów |
| Załoga |
35 |
| Uzbrojenie |
2 armaty 76,2 mm (12 funtów) |
Okręty tego typu zostały zaplanowane według ogólnych sugestii Pierwszego Lorda Admiralicji Jacky Fishera, który brał aktywny udział w projektowaniu nowych typów niszczycieli i był zwolennikiem eksperymentowania z wszystkimi nowinkami technicznymi. To właśnie na jego rozkaz „świerszcze” (ang. crickets) otrzymały eksperymentalne wówczas kotły olejowe. Zaprojektowano je wyłącznie do działań przybrzeżnych, ale w praktyce okazało się, że z powodu ich bardzo niskiej wyporności (były mniejsze o połowę od budowanych ówcześnie niszczycieli) i niewielkich rozmiarów, ich niska dzielność morska pozwalała na operacje wyłącznie przy bardzo spokojnym morzu[1]. Łącznie zbudowano 36 jednostek tego typu. Pierwszych dwanaście, zamówionych pod koniec 1905 roku, otrzymało nazwy owadów: „Cricket”, „Dragonfly”, „Firefly”, „Sandly”, „Spider”, „Gadfly”, „Glowworm”, „Gnat”, „Grasshopper”, „Greenfly”, „Mayfly” i „Moth”. Wkrótce po próbach dwóch pierwszych jednostek „Cricket” i „Dragonfly”, okręty te zostały w 1906 roku przeklasyfikowane na torpedowce pierwszej klasy (torpedo boats first class), co bardziej odpowiadało ich rozmiarom i uzbrojeniu w porównaniu z okrętami zagranicznymi. Otrzymały przy tym zamiast nazw nowe oznaczenia od TB1 do TB12 (skrót od Torpedo Boat)[2]. Następne 24 jednostki (12 zamówionych w listopadzie 1906 i 12 we wrześniu 1907) otrzymały tylko oznaczenia od TB13 do TB36[2].
Wszystkie jednostki tego typu brały udział w I wojnie światowej, z czego stracono pięć jednostek – TB10 (ex. „Greenfly”) wszedł na minę (lub został storpedowany) 10 czerwca 1915 na Morzu Północnym w czasie patrolu z TB12, TB11 (ex. „Mayfly”) zatonął po wejściu na minę 7 marca 1916, TB12 (ex. „Moth”) zatonął na patrolu z TB10, TB13 zatonął 26 stycznia 1916 po kolizji z innym okrętem, TB24 zatonął po wejściu na falochron przy Dover[3].
Pozostałe jednostki wycofano ze służby i złomowano w latach 1919-1922[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Eric Osborne: Destroyers: An Illustrated History Of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-Clio. ISBN 1-85109-479-2.
- ↑ a b Robert Gardiner, Randal Gray (red.): Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8, s.72-73
- ↑ WWI British Destroyers. [dostęp 2010-09-21].