Torpeda MU90 Impact
MU90 Impact – (MU90 Advanced Lightweight Torpedo – MU90 LWT) torpeda lekka kalibru 323,7 mm służąca do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP/ASW), w tym okrętów podwodnych z napędem jądrowym oraz małych okrętów podwodnych o napędzie spalinowo-elektrycznym lub hybrydowym na wodach płytkich i przybrzeżnych. Torpeda może być przenoszona i używana z pokładów samolotów i helikopterów ZOP, a także okrętów nawodnych oraz jako komponent bojowy minotorped i rakietotorped. W wersji specjalnej MU90 Hard Kill także do aktywnej obrony przeciwtorpedowej. MU90 wyposażona jest w spełniającą wymagania STANAG głowicę o stosunkowo niewielkiej masie 32,7 kilograma ze specjalnie uformowanym ładunkiem kumulacyjnym, w celu umożliwienia torpedzie przebijania kadłubów rosyjskich dwukadłubowych okrętów podwodnych o dużych przestrzeniach między kadłubami lekkim i sztywnym[1].
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj |
torpeda lekka |
| Platforma przenoszenia |
• okręty nawodne |
| Przeznaczenie |
zwalczanie okrętów podwodnych |
| Dane techniczne | |
| Długość |
2,850 m |
| Średnica |
323,7 mm |
| Masa |
304 kg |
| Napęd | |
| Zasięg |
• 11 000 m przy prędkości maksymalnej |
| Głębokość ataku |
1000 metrów |
| Prędkość |
29–50 węzłów |
| Naprowadzanie |
aktywne i pasywne |
| Rodzaj głowicy |
ładunek kumulacyjny |
| Masa głowicy |
32,7 kg |
Torpeda MU90 powstała w wyniku kooperacji francusko-włoskiej, rozpoczętej na skutek porozumienia międzyrządowego z 16 maja 1991 roku. Wywodziła się z połączenia programów włoskiej torpedy A290 rozwijanej od 1981 roku przez firmę Whitehead Motofides (później Whitehead Alenia Sistemi Subacquei) i francuskiej torpedy Murene rozwijanej od 1983 roku przez Dyrekcję Konstrukcji Marynarki (Direction des constructions navales, DCN)[2]. Testy obu torped rozpoczęto w 1986 roku[2]. Z powodu trudności, na jakie napotkały oba programy, oba kraje zdecydowały się na kooperację i opracowanie wspólnej torpedy. 10 lipca 1990 roku DCN, Whitehead i Thompson-Sintra (późniejszy Thales) utworzyły konsorcjum EuroTorp[2]. Latem 1994 roku miało miejsce pierwsze odpalenie torpedy MU90, a próby kwalifikacyjne ukończono w 1995 roku[2]. W 1995 roku torpedy zamówiły marynarki Włoch i Francji, w 1997 roku – Niemiec, w 1999 roku – Danii[2].
Torpeda ta posiada kaliber 323,7 mm – w celu dostosowania do standardowych wyrzutni torped lekkich NATO – oraz długość 2,85 metra. Źródło energii torpedy stanowią baterie elektryczne zasilające pędnik wodnoodrzutowy typu pump-jet umożliwiający jej atak z prędkością między 29 do 50 węzłów, na głębokości minimalnej 25 metrów i maksymalnej 1000 metrów[1][3]. Zasięg torpedy przy prędkości maksymalnej wynosi 11 000 metrów, oraz 20 000 metrów przy prędkości minimalnej[3].
Aktywno-pasywny układ samonaprowadzania dysponuje zasięgiem aktywnego wykrywania akustycznego przekraczającym 2500 metrów[3]. Układ elektroniczny torpedy zawiera podsystem zdolny do skanowania i profilowania dna w celu wykrywania nieruchomych okrętów podwodnych osadzonych na dnie morskim[1]. Torpeda wyposażona jest w układ kierowania bezwładnościowego. Elektroniczny układ kontroli i naprowadzania oparty jest o taktyczne i operacyjne oprogramowanie bojowe, umożliwiające cyfrową obróbkę sygnału i umożliwiające śledzenie do 10 celów, klasyfikację i dyskryminacje celów oraz pułapek i pozoratorów przeciwtorpedowych[3].
W wersji lotniczej MU90 wyposażona jest w spadochron umożliwiający jej zrzucenie ze statku powietrznego.
MU90 została sprzedana marynarkom wojennym Francji, Niemiec, Włoch, Dani, Polski i Australii. W 2001 roku Polska podpisała umowę na zakup 20 torped bojowych i kilku ćwiczebnych dla okrętów (fregat typu O.H. Perry) i śmigłowców[4].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Roger Branfill-Cook: Torpedo: The Complete History of the World's Most Revolutionary Naval Weapon. Seaforth Publishing, 27 sierpnia 2014. ISBN 978-1-84832-215-8. (ang.).
- MU90 Advanced Lightweight Torpedo. naval-technology. [dostęp 2018-03-28]. (ang.).
- Marcin Chała. Torpeda ZOP MU 90 „IMPACT”. „Morza, statki i okręty”. Nr 1/2002. VII (32), s. 12-15, styczeń – luty 2002. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X.