Tommy Kono

sztangista amerykański

Tommy Kono, właśc. Thomas Tamio Kono (ur. 27 czerwca 1930 w Sacramento, zm. 24 kwietnia 2016 w Honolulu[1]) – amerykański sztangista, trzykrotny medalista igrzysk olimpijskich i wielokrotny medalista mistrzostw świata.

Tommy Kono
Ilustracja
Tommy Kono (2015)
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1930
Sacramento

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 2016
Honolulu

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Helsinki 1952 podnoszenie ciężarów
(waga lekka)
złoto Melbourne 1956 podnoszenie ciężarów
(waga lekkociężka)
srebro Rzym 1960 podnoszenie ciężarów
(waga średnia)
Mistrzostwa świata
złoto Sztokholm 1953 waga średnia
złoto Wiedeń 1954 waga lekkociężka
złoto Monachium 1955 waga lekkociężka
złoto Teheran 1957 waga średnia
złoto Sztokholm 1958 waga średnia
złoto Warszawa 1959 waga średnia
srebro Budapeszt 1962 waga lekkociężka
brąz Wiedeń 1961 waga lekkociężka
Igrzyska panamerykańskie
złoto Meksyk 1955 waga lekkociężka
złoto Chicago 1959 waga średnia
złoto São Paulo 1963 waga lekkociężka

Życiorys

edytuj

Jego rodzice byli z pochodzenia Japończykami i w czasie II wojny światowej cała rodzina została internowana. W dzieciństwie chorował na astmę. To właśnie w obozie internowania Tule Lake, w trakcie wojny, zaczął podnosić ciężary[2].

Około 1950 roku Kono został powołany do służby w United States Army, jednak ostatecznie nie wziął udziału w wojnie koreańskiej, z uwagi na starty olimpijskie[3].

Odnosił sukcesy także w kulturystyce, zdobywając m.in. tytuł AAU Mister Universe.

Pracował też jako trener.

Kariera

edytuj

Kono był zawodnikiem wszechstronnym, startującym w czterech kategoriach wagowych: wadze lekkiej, lekkociężkiej, średniej i półciężkiej. Pierwszy sukces osiągnął w 1952 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Helsinkach zwyciężył w wadze lekkiej. Wynikiem 362,5 kg ustanowił nowy rekord olimpijski i wyprzedził Jewgienija Łopatina z ZSRR i Australijczyka Verna Barberisa. Rok później zdobył złoty medal w wadze średniej na mistrzostwach świata w Sztokholmie, pokonując swego rodaka Dave’a Shepparda i Jurija Duganowa z ZSRR.

W 1954 roku znowu zmienił kategorię i na mistrzostwach świata w Wiedniu zwyciężył w wadze lekkociężkiej. Wynik ten powtórzył podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Monachium. W 1956 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Melbourne, zdobywając złoty medal i ustanawiając nowy rekord świata wynikiem 447,5 kg. Pokonał tam Vasilijsa Stepanovsa z ZSRR o 20 kg i swego rodaka Jima George’a o 30 kg.

W latach 1957–1960 startował ponownie w wadze średniej. W tym czasie zdobył złote medale na mistrzostwach świata w Teheranie (1957), mistrzostwach świata w Sztokholmie (1958) i mistrzostwach świata w Warszawie (1959). W 1960 roku zdobył ponadto srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Rzymie, rozdzielając na podium Aleksandra Kurynowa z ZSRR i Węgra Győző Veresa.

Od 1961 roku ponownie startował w wadze lekkociężkiej, zdobywając brązowy medal podczas mistrzostw świata w Wiedniu. Wyprzedzili go tam Rudolf Plukfielder z ZSRR i Węgier Géza Tóth. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Budapeszcie był drugi, plasując się za Győző Veresem, a przed Gézą Tóthem. Ponadto Kono zdobywał złote medale w tej wadze na igrzyskach panamerykańskich w Meksyku w 1955 roku i rozgrywanych osiem lat później igrzyskach panamerykańskich w São Paulo. W 1959 roku zwyciężył także w wadze średniej na igrzyskach panamerykańskich w Chicago.

Wielokrotnie bił rekordy globu, ustanawiając ich łącznie 27 w czterech różnych kategoriach wagowych[4].

W 2005 roku otrzymał od Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów (IWF) tytuł sztangisty stulecia[5].

Starty olimpijskie

edytuj
Helsinki 1952
  • kategoria do 67,5 kilogramów – złoto
Melbourne 1956
  • kategoria do 82,5 kilogramów – złoto
Rzym 1960
  • kategoria do 75 kilogramów – srebro

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj