Tommaso Antici

Tommaso Antici
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1731 ; Recanati
Data i miejsce śmierci	4 stycznia 1812 ; Recanati
	Prefekt Kongregacji Soborowej
Okres sprawowania	1795-1798
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	2 lutego 1790
Kreacja kardynalska	30 marca 1789; Pius VI
Kościół tytularny	Santa Maria in Trastevere
Utrata godności kardynalskiej	7 września 1798
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tommaso Antici (ur. 10 maja 1731 w Recanati, zm. 4 stycznia 1812 tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, markiz, opat komendatoryjny paradyski w 1782^[1], chargé d’affaires Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1766, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1768, kardynał w latach 1789–1798^[2].

Życiorys

30 maja 1766 król Stanisław August mianował go na polskiego Chargé d’affaires przy Stolicy Apostolskiej w Rzymie. Antici był typowym włoskim kondotierem dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski indygenat^[3]. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do III Rozbioru (1795).

Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. Nuncjusz apostolski Angelo Maria Durini przybyły w 1767 do Warszawy poparł na własną rękę konfederatów barskich, choć sam papież nie zdecydował się na jej poparcie. Anticiemu w 1772 udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski. W 1767 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[4]. W 1780 odznaczony Orderem Orła Białego nr 650^[5].

30 marca 1789 papież Pius VI wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera Santa Maria in Trastevere.

W 1798 zrezygnował z godności kardynalskiej i wycofał się do Recanati, gdzie mieszkał aż do śmierci.

Przypisy

↑ Kolęda warszawska na rok 1782, [b.n.s].
↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 143.
↑ Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 179.
↑ Marta Męclewska: Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Wyd. pierwsze. Warszawa: ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie, 2008, s. 224. ISBN 978-83-7022-178-2.

Bibliografia

Tommaso Antici [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2018-07-31] (ang.).
Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN, Warszawa 1982, s. 536-537.
The Cardinals of the Holy Roman Church
BBKL. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-16)].
Maciej Loret, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 135. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0

[1] Kolęda warszawska na rok 1782, [b.n.s].

[2] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 143.

[3] Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.

[4] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 179.

[5] Marta Męclewska: Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Wyd. pierwsze. Warszawa: ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie, 2008, s. 224. ISBN 978-83-7022-178-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]