Tomasz Bondarczuk-Galiński
Tomasz Henryk Bondarczuk-Galiński (ur. 21 grudnia 1887 we Włodawie, zm. po 1969) – major dyplomowany saperów Wojska Polskiego.
 major dyplomowany saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu saperów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 21 grudnia 1887 we Włodawie, w rodzinie Wincentego[1]. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas oficerem 24 pułku piechoty[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Inspekcji Etapów 6 Armii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 44 pułk Strzelców Kresowych[3]. Wiosną 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty (40 pułk piechoty Dzieci Lwowskich) do korpusu oficerów inżynierii i saperów z równoczesnym wcieleniem do 9 pułku saperów[4].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]. W tym samym roku został słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[6]. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, którego szefem był ówczesny pułkownik Tadeusz Kutrzeba. W czasie studiów i służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 9 pułku saperów w Brześciu[7][8][9]. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. 20 lutego 1928 roku został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału[11][12].
Z dniem 2 stycznia 1929 roku został przeniesiony do 4 pułku saperów na stanowisko dowódcy X batalionu saperów[13]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 6 batalionu saperów w Brześciu nad Bugiem na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[14]. 28 stycznia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy 6 batalionu saperów[15][16][17].
W 1932 roku inspektor armii, generał dywizji Aleksander Osiński kwalifikując oficerów stwierdził, że jest to „oficer sztabowy ustalonego charakteru. Bardzo sumienny, pracowity z dużą energią. Jako dowódca baonu dobrze wywiązujący się ze swych zadań kierowniczych, wychowawczych i wyszkoleniowych. Dobry żołnierz i obywatel. Zasługuje na awans tegoroczny”[18]. W październiku 1933 roku generał Osiński wydał kolejną opinię o treści: „bardzo dobry, stanowczy i twardy dowódca z dużym zapasem energii i pomysłowości, bardzo dobry instruktor i wychowawca. Wyszkolenie w baonie prowadzą bardzo dobrze, podkreślając znaczenie sapera w linii przy współpracy z piechotą. Zasługuje na awans”[19]. Mimo tych pozytywnych opinii nie został awansowany, lecz z dniem 31 grudnia 1933 roku przeniesiony w stan spoczynku[20]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[21].
W czasie okupacji niemieckiej pełnił służbę w Komendzie Głównej Armii Krajowej na stanowisku wojskowego szefa komunikacji[22].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)[23]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[24]
- Medal Zwycięsta („Médaille Interalliée”) (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)[25]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-05-19].
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 148, 563.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 317.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 231.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 890, 907, 1502.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 569.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 35, 814, 829.
- ↑ Lista oficerów Sztabu Generalnego, Oddział V Sztabu Generalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku), Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1926, s. 14.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 737.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 20 lutego 1928 roku, s. 34.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 593.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 344.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 389.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 29.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 248, 754.
- ↑ Kwalifikacja majorów 6. Baonu Saperów, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/118, s. 349.
- ↑ Opinie o oficerach sztabowych oddziałów pozadywizyjnych, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/118, s. 378.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 118
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
- ↑ Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej, tom III, Polski ruch oporu 1939–1945, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1988, ISBN 83-11-07038-5, s. 680.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 270)
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].