Tinko Simow
Tinko Simow (bułg. Тинко Симов; ur. w 1887 roku w Byłgarene, zm. 25 listopada 1935 roku tamże) – bułgarski działacz anarchistyczny i poeta. W okresie międzywojennym dowódca antyrządowych oddziałów partyzanckich w Bułgarii.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
Życiorys
edytujZ ruchem rewolucyjnym związany co najmniej od drugiej dekady XX wieku. W czasie I wojny światowej więziony w Płowdiwie, gdzie pozostawał w kontakcie z innymi anarchistami[1]. Po wojnie zamieszkał i podjął pracę w Gornej Orjachowicy, włączając się w wartko rozwijającą się w tamtym regionie działalność anarchistyczną[2]. Wskutek jednak walk wewnętrznych, w październiku 1920 roku komisja śledcza II konferencji anarchistów w Bułgarii wykluczyła Simowa i kilku innych działaczy z Federacji Anarchokomunistycznej[3].
Po upadku krwawo stłumionego powstania wrześniowego z 1923 roku, nasiliły się represje skrajnie prawicowego reżimu Aleksandra Cankowa przeciwko lewicy. W tym okresie, nazywanym w literaturze czasem „białego terroru”, siły rządowe i popierające ich grupy białogwardzistów i prawicowych czetników macedońskich wymordowały kilka tysięcy osób podejrzewanych o związki lub sprzyjanie lewicowej opozycji[4]. Prześladowania spowodowały wśród działaczy rewolucyjnych masową ucieczkę z kraju, głównie do Jugosławii. Na emigracji znalazł się też Simow, który kilkakrotnie wracając nielegalnie do Bułgarii, włączył się tu w organizację walki partyzanckiej[5]. Walczył w kilku różnych oddziałach, głównie w okolicach Łowecza, gdzie wraz ze swoją czetą wsławił się pojmaniem sędziów z Sewliewa i powołaniem trybunału rewolucyjnego, przed którym publicznie, w obecności kilkuset chłopów, sędziów osądzono i dokonano ich egzekucji za skazywanie na śmierć działaczy rewolucyjnych[6].
Zginął śmiercią samobójczą, otoczony przez policję, 25 listopada 1935 roku[7].
Jako reprezentant starego pokolenia rewolucyjnego wywarł pewien wpływ na kształtowanie się przekonań i postaw kolejnych generacji w tym ruchu[8].
Przypisy
edytuj- ↑ Georges Balkanski: G. Cheïtanov. Pages d’histoire du mouvement libertaire bulgare. s.l.: s.n., 2014, s. 14. [dostęp 2020-08-16].
- ↑ Georges Balkanski: G. Cheïtanov. Pages d’histoire du mouvement libertaire bulgare. s.l.: s.n., 2014, s. 37. [dostęp 2020-08-16].
- ↑ Дончо Даскалов: Анархизмът в България. София: Университетско издателство „Св. Климент Охридски”, 1995, s. 63. [dostęp 2020-08-16].
- ↑ Tadeusz Wasilewski: Historia Bułgarii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 250. ISBN 83-04-02466-7.
- ↑ Антифашистката борба в България, 1939–1944 : документи и материали в два тома. Борис Стойнов i inni (red.). T. 2: Февруари 1943 – 9 септември 1944. София: Партиздат, 1984, s. 570.; Georges Balkanski: G. Cheïtanov. Pages d’histoire du mouvement libertaire bulgare. s.l.: s.n., 2014, s. 50, 52. [dostęp 2020-08-16].
- ↑ Georges Balkanski: G. Cheïtanov. Pages d’histoire du mouvement libertaire bulgare. s.l.: s.n., 2014, s. 95. [dostęp 2020-08-16].
- ↑ Георги Хаджиев: История анархизма в Болгарии (очерки). Евгений Бугров (tłum.). Москва–Санкт Петербург: Издательская группa «Самоопределение»; Э-Книга, 2018. [dostęp 2020-08-16].; Константин Павлевски: Нелегален дневник. София: Военно издателство, 1989, s. 7.
- ↑ Константин Павлевски: Нелегален дневник. София: Военно издателство, 1989, s. 7.