Tim Buckley

Tim Buckley
Imię i nazwisko	Timothy Charles Buckley III
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1947 ; Waszyngton
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1975 ; Santa Monica
Instrumenty	gitara, głos
Typ głosu	tenor
Gatunki	folk, eksperymentalny rock, jazz-rock, funk, soul
Zawód	muzyk, kompozytor
Aktywność	1965–1975
Wydawnictwo	Elektra, Straight, Warner Brothers Records
Powiązania	Frank Zappa
	Współpracownicy
	Jim Fielder, Larry Beckett, Lee Underwood, Carter C.C. Collins, Buzz Gardner, Bunk Gardner, Charlie Whitney, Tim Hinckley, Ian Wallace
	Instrument
	12-strunowa gitara
	Zespoły
	The Bohemians
	Strona internetowa

Tim Buckley, właśc. Timothy Charles Buckley III (ur. 14 lutego 1947 w Waszyngtonie, zm. 29 czerwca 1975 w Santa Monica) – amerykański muzyk, wokalista, autor tekstów, producent muzyczny.

Jedna z czołowych postaci muzyki lat 60. i 70. XX wieku. W swoich kompozycjach łączył różne style muzyczne, wykorzystując elementy jazzu, rocka i rhythm and bluesa, a także eksperymentował z formami muzycznymi.

Życiorys

Rodzina i początki kariery

Urodził się w Waszyngtonie, ale pierwsze 10 lat swojego życia spędził w Amsterdamie w stanie Nowy Jork. Następnie przeprowadził się z rodziną do Bell Gardens w Los Angeles. Jako dziecko zainteresował się muzyką folkową, nauczył się grać na bandżo i gitarze. Grał w szkolnych zespołach, a kiedy miał 15 lat, odbył trasę koncertową z Princess Ramoną i The Cherokee Riders. W tym okresie zaczął grać muzykę folkową. Wkrótce zwrócił na siebie uwagę podczas koncertów w klubach Los Angeles. Zaprzyjaźnił się z dwoma innymi muzykami, Steve’em Noonhanem i Jacksonem Browne’em. W tym czasie poszerzył też swoje zainteresowania muzyczne – zafascynował go jazz (zwłaszcza John Coltrane) oraz rock and roll (Chuck Berry i Little Richard).

Kiedy grał w zespole The Bohemians, zwrócił na siebie uwagę perkusisty Mothers of Invention, Jimmy’ego Carla Blacka, który przedstawił go Herbowi Cohenowi, a ten – będąc pod wrażeniem Buckleya – zorganizował mu występy w The Night Owl Cafe w Nowym Jorku. Poza tym zagrał z zespołem pokazowy występ przed Jackiem Holzmanem z przedsiębiorstwa Elektra, który podpisał z nimi kontrakt.

Początek kariery

W październiku 1966 wydał debiutancki album pt. Tim Buckley, na którym umieścił utwory utrzymany w stylu folkrockowym. Napisał na płytę wszystkie 12 piosenek, przy czym siedem z nich współtworzył z Larrym Beckettem. Lata 1966 i 1967 w większości spędził w Nowym Jorku, wspierając koncerty Franka Zappy and Mothers of Invention i Nico. W czerwcu 1967 wrócił do Los Angeles, aby nagrać drugi album dla Elektry. Nowa hippisowska era była u szczytu rozwoju, co słychać w materiale z albumu pt. Goodbye and Hello, który można określić jako psychodeliczny folk. Wszystkie piosenki z płyty napisał Buckley, przy czym część współtworzył z Beckettem. Artysta promował album singlami: „Pleasant Street”, „I Never Asked to Be Your Mountain”, „Morning Glory” i „Once I Was”. Wydawnictwo poniosło komercyjną porażkę, docierając tylko do 171. miejsca na liście Billboard 200.

Apogeum artystyczne

W 1968 nagrał z Underwood album album pt. Happy Sad, który wydał w kwietniu 1969. Nagrywanie albumu było przerywane wyjazdami na koncerty, podczas których krystalizowało się nowe brzmienie Buckleya będącego pod dużym wpływem jazzu. Lata 1968–1970 uchodzą za okres największej pomysłowości artysty, o czym świadczyć mają wydane nagrania z koncertów i z sesji radiowych.

Wiosną 1969 odbył trasę koncertową po Wielkiej Brytanii i Europie. Wielokrotnie pojawiał się w radiu i telewizji. Wydał album pt. Happy Sad, którym oderwał się od poprzedniego, folkrockowego stylu. W lutym 1970 premierę miał jego kolejny album, Blue Afternoon, za którego wydanie odpowiadało przedsiębiorstwo Straight (Herba Cohena^[1] i Franka Zappy). Pół roku później wydał – pod szyldem Elektry – album pt. Lorca, a w 1971 – Starsailor, na który współtworzył cztery z dziewięciu utworów. Płyta poniosła komercyjną porażkę, co doprowadziło Buckleya do depresji. Przedsiębiorstwo Straight postanowiło nie finansować jego trasy koncertowej, dlatego artysta ograniczył się do okazjonalnych występów w małych klubach. W związku z brakiem środków finansowych grupa artysty wkrótce się rozpadła. W tym czasie Buckley zaczął używać heroiny, po czym na rok zaprzestał działalności artystycznej. W tym okresie pracował jako taksówkarz i kierowca Slya Stone’a, poza tym spędzał czas na czytaniu książek w bibliotece oraz zagrał w nigdy niewydanym filmie Why?, za co otrzymywał honorarium w wysokości 420 dol. tygodniowo. W tym okresie pracował też nad własnym scenariuszem Fully Airconditioned Inside, który jednak nigdy nie został ukończony.

Okres rhythmandbluesowy

Powrócił do działalności muzycznej w 1972 wydanym przez przedsiębiorstwo Warner Bros. albumem pt. Greetings from L.A., na którym umieścił rhythm and bluesowe brzmienie. Płytą na nowo wzbudził zainteresowanie słuchaczy i mediów, a wydawnictwo osiągnęło umiarkowany sukces komercyjny. Zaczął też grać regularne koncerty w Wielkiej Brytanii. W 1974 wystąpił na Festiwalu w Knebworth.

Okres schyłkowy

W 1974 wydał dwa albumy utrzymane w stylu funkowo-soulowym: Sefronia i Look at the Fool. Wkróce po premierze drugiej płyty zakończył współpracę z dotychczasowym menedżerem Herbem Cohenem. Buckley wyruszył w trasę koncertową po USA, gdzie zagrał m.in. w Kalifornii i Teksasie. 29 czerwca 1975 zmarł wskutek reakcji toksycznej po zażyciu (bezwiednie, będąc pijanym) heroiny podanej mu przez inną osobę; w wyniku rozprawy sądowej została ona uznana za winną nieumyślnego zabójstwa artysty.

Życie prywatne

W latach 60. ożenił się ze swoją licealną miłością, Mary Guibert, z którą miał syna, Jeffreya (1966–1997), również muzyka. Po rozstaniu z żoną łożył na utrzymanie dziecka. W 1970 ożenił się z Judy Brejot Sutcliffe.

Dyskografia

Albumy studyjne

Tim Buckley (1966)***
Goodbye and Hello (1967)****
Happy Sad (1969)*****
Blue Afternoon (1970)****
Lorca (1970)****
Starsailor (1970)****
Greetings from L.A. (1972)***
Sefronia (1974)**
Look at the Fool (1974)*
The Peel Sessions
Morning Glory (1995)
Works in Progress (1999)
The Copenhagen Tapes (2000)
Sing a Song for You

Albumy koncertowe

Dream Letter – Live in London 1968 (1990)
Live at the Troubadour (1994)
Honeyman (1995)
Return of the Starsailor

Albumy kompilacyjne

Once I Was (1999)
Morning Glory – The Tim Buckley Anthology

Single

Wings/Grief in My Soul. Elektra 45606 (USA) (1966)
Aren’t You the Girl/Strange Street Affair Under Blue. Elektra EKS-45008 (WB) (1.67)
Once Upon a Time/Lady Give Me Your Heart. Elektra 45618 (USA) (1967)
Morning Glory/Once I Was. Elektra 45823 (USA) (1967)
Morning Glory/Knight Errant. Elektra EKSN-45018 (WB) (11.67)
Once I Was/Phantasmagoria in Two. Elektra EKSN-45023 (WB) (1.68)
Wings/I Can’t See You. Elektra EKSN-45031 (WB) (3.68)
Pleasant Street/Carnival Song. Elektra EKSN-45041 (USA) (10.68)
Happy Time/So Lonely. Straight 4799 (WB) (2.70)
Morning Glory/Once I Was. Elektra K-12223 (WB) (9.76)

DVD

My Fleeting Home. Classic Full-length Performances, Rare Clips, and Interviews. 2007

Przypisy

↑ Później menedżera Captain Beefheart and His Magic Band.

Bibliografia

Mark Brend.American Troubadours. Backbeats Books, 2001. ISBN 0-87930-641-6.
Ryszard Gloger, Wojciech Skrzydlewski, Ilustrowany leksykon muzyki popularnej, Poznań 2002.

Linki zewnętrzne

Tim Buckley – polskie artykuły i recenzje płyt. timbuckley.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (pol.)
TimBuckley.com (ang.)
TimBuckley.net (ang.)

[1] Później menedżera Captain Beefheart and His Magic Band.

[1]