The King shall rejoice (Dettingen Anthem)

Dettingen Anthem
The King shall rejoice
Kompozytor	Georg Friedrich Händel
Forma muzyczna	anthem
Czas powstania	30 lipca – 3 sierpnia 1743
Miejsce powstania	Londyn
Tekst	Psalm 21 (V. 1, 5-7), Psalm 20 (V. 5)
Data premiery	27 listopada 1743
Miejsce premiery	Chapel Royal, Pałac Św. Jakuba Londyn

The King shall rejoice (Dettingen Anthem) D-dur (HWV 265, ChA 36, HHA III/13) – anthem skomponowany przez Georga Friedricha Händla w 1743 roku z okazji zwycięstwa wojsk angielskich nad francuskimi w bitwie pod Dettingen.

Obsada

Soliści: Alt, Bas
Chór: sopran (I, II), alt, tenor, bas
Instrumenty: obój (I, II), fagot, trąbka (I, II, III^[1]), kotły, skrzypce (I, II), altówka, basso continuo

Utwór został wykonany 27 listopada 1743 roku Kaplicy królewskiej (Chapel Royal) w Pałacu św. Jakuba (St. James’s Palace) wspólnie z Dettingen Te Deum.

Struktura dzieła^[2]^[3]

Nr	Wers	Tonacja	Oznaczenie tempa	Głosy	Instrumenty
1	1. The King shall rejoice in Thy strength, O Lord! 2. Exceeding glad shall he be of Thy salvation	D-dur	Allegro, non presto	ssatb	orkiestra
2	3. His honour is great in Thy salvation, 4. glory and great worship shalt Thou lay upon him.	h-moll D-dur	Andante larghetto	B,A, ssatb	obój (I, II), fagot, skrzypce (I, II) altówka, basso continuo
3	5. Thou shalt give him everlasting felicity, 6. and make him glad with the joy of Thy countenance	D-dur	Alla breve	ssatb	obój (I, II), skrzypce (I, II) altówka, basso continuo
4	7. And why? Because the King putteth his trust in the Lord, 8. and in the mercy of the most highest he shall not miscarry. Alleluia	G-dur	Andante	ssatb, A	obój (I, II), skrzypce (I, II) altówka, basso continuo
5	9. We will rejoice in Thy salvation, 10. and triumph in the name of the Lord our God. Alleluia^[4].	D-dur	Allegro moderato	ssatb	orkiestra

Objaśnienia:
Soliści: A – alt, B – bas,
Chór: s – sopran, a – alt, t – tenor, b – bas,
Orkiestra – obój (I, II), fagot, trąbka (I, II, III), kotły, skrzypce (I, II, III), altówka, basso continuo.

Zapożyczenia

W części 2, 3 i 5 Händel zaczerpnął z motywów z Sonates sans basse^[5] Georga Philippa Telemanna na dwa flety, dwoje skrzypiec lub dwa flety traverso, wydanych w Hamburgu w 1727 roku^[6]^[7].

Handel - The King shall rejoice	Telemann - Sonates sans basse
2. His honour is great in Thy salvation	Sonata nr 5 h-moll, TWV 40:105, cz. I Largo
3. Thou shalt give him everlasting felicity	Sonata nr 6 E-dur, TWV 40:106, cz. II Presto
5. Alleluja / We will rejoice in Thy salvation	Sonata nr 2 G-dur, TWV 40:101, cz. II Allegro

Nagrania

Handel – Dettingen Te Deum, Dettingen Anthem – Christopher Tipping – alt, Harry Christophers – tenor, Michael Pearce – bas, Stephen Varcoe – bas, Choir of Westmintser Abbey, The English Concert (Trevor Pinnock), Simon Preston, dyr., ARCHIV, 1984, CD, DDD, 410 647-2

Zobacz też

Utrecht Te Deum D-dur, HWV 278
Dettingen Te Deum D-dur, HWV 283

Przypisy

↑ W partyturze określana jako principale.
↑ Händel-Händbuch, Band 2, VEB Deutscher Verlag fur Musik Leipzig, 1984, s.736-737.
↑ Donald Burrows – Handel and the English Chapel Royal, Oxford University Press, 2008, s. 402-407.
↑ Część 5. rozpoczynają basy od Alleluja, następnie alty od We will...;Händel-Händbuch, Band 2, VEB Deutscher Verlag fur Musik Leipzig, 1984, s.737.
↑ Pełny tytuł Sonates Sans Basse à deux Flutes Traversem, ou à deux Violons, ou à deux Flutes a bec, Keith Anderson – tekst w książeczce do nagrania Telemann – Six Sonatas for two flutes, Op.2, American Baroque, Stephen Schultz and Mindy Rosenfled – Baroque Flutes, NAXOS, CD, 1998, DDD, 8.554132.
↑ Donald Burrows – Handel and the English Chapel Royal, Oxford University Press, 2008, s. 403, 405-406.
↑ Sonaty zostały wydane przez Le Cènea w Amsterdamie ok. 1730 r., przez Le Clerca w Paryżu w 1736-1737 oraz przez Walsha w Londynie w 1746 r. Keith Anderson – tekst w książeczce do nagrania Telemann – Six Sonatas for two flutes, Op.2, American Baroque, Stephen Schultz and Mindy Rosenfled – Baroque Flutes, NAXOS, CD, 1998, DDD, 8.554132.

Bibliografia

Donald Burrows – Handel and the English Chapel Royal, Oxford University Press, 2008.
Händel-Händbuch, Band 2, VEB Deutscher Verlag fur Musik Leipzig, 1984.

[1] W partyturze określana jako principale.

[2] Händel-Händbuch, Band 2, VEB Deutscher Verlag fur Musik Leipzig, 1984, s.736-737.

[3] Donald Burrows – Handel and the English Chapel Royal, Oxford University Press, 2008, s. 402-407.

[4] Część 5. rozpoczynają basy od Alleluja, następnie alty od We will...;Händel-Händbuch, Band 2, VEB Deutscher Verlag fur Musik Leipzig, 1984, s.737.

[5] Pełny tytuł Sonates Sans Basse à deux Flutes Traversem, ou à deux Violons, ou à deux Flutes a bec, Keith Anderson – tekst w książeczce do nagrania Telemann – Six Sonatas for two flutes, Op.2, American Baroque, Stephen Schultz and Mindy Rosenfled – Baroque Flutes, NAXOS, CD, 1998, DDD, 8.554132.

[6] Donald Burrows – Handel and the English Chapel Royal, Oxford University Press, 2008, s. 403, 405-406.

[7] Sonaty zostały wydane przez Le Cènea w Amsterdamie ok. 1730 r., przez Le Clerca w Paryżu w 1736-1737 oraz przez Walsha w Londynie w 1746 r. Keith Anderson – tekst w książeczce do nagrania Telemann – Six Sonatas for two flutes, Op.2, American Baroque, Stephen Schultz and Mindy Rosenfled – Baroque Flutes, NAXOS, CD, 1998, DDD, 8.554132.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]