The Joan Davis Show
The Joan Davis Show (tytuł stosowany w niektórych przypadkach konkretnie, a w innych ogólnie) – amerykańska seria antologicznych programów radiowych o charakterze komediowym, z których niektóre miały inne, odrębne tytuły, jak wskazano poniżej. Występowała w nich komiczka Joan Davis. Wszystkie programy, z wyjątkiem jednej wersji (nadawanej w NBC od 1943 do 1945 jako The Sealtest Village Store), były emitowane na antenie CBS Radio w latach 1945–1949.
 Joan Davis i Joseph Kearns w audycji Leave It to Joan (1949) | |
| Rodzaj słuchowiska | |
|---|---|
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Scenariusz |
Ray Singer, Dick Chevillat (1943–1945) |
| Reżyseria |
Robert L. Redd |
| Główne role | |
| Długość |
30 minut |
| Premierowe emisje radiowe | |
| Stacja radiowa | |
| Data premiery |
8 lipca 1943 |
| Lata emisji |
1943–1949 |
Historia
edytujThe Sealtest Village Store (1943–1945)
edytujDołączenie aktora i piosenkarza Rudy’ego Vallée do amerykańskiej straży przybrzeżnej (USCG) podczas II wojny światowej pozostawiło firmę Sealtest Dairy bez gwiazdy w sponsorowanym przez nią słuchowisku The Rudy Vallee Show. Podjęto decyzję o odnowieniu programu i przemianowaniu go na The Sealtest Village Store. Joan Davis zaangażowano na członkinię obsady i główną gwiazdę nowego programu – począwszy od listopada 1941 regularnie występowała w The Rudy Vallee Show, wcielając się w oszalałą na punkcie mężczyzn kobietę, której życiowym celem było zdobycie serca Vallee[1]. The Sealtest Village Store zadebiutował 8 lipca 1943 na antenie NBC. Bohaterka była właścicielką tytułowego sklepu, „goniącą mężczyzn i tęskniącą za stałym kochankiem”[2]. „Radio Life” pisał, że zagrała „opuszczoną, zrozpaczoną kobietę, całkowicie pozbawioną blasku i uroku, jak jajko sadzone na zimno”[3].
Jack Haley dołączył do obsady w roli pomocnika Davis[3] (spekulowano, że urzędnicy z NBC mieli wątpliwości co do tego, czy gwiazda żeńska może odnieść sukces jako jedyna główna bohaterka programu)[4]. David C. Tucker, w swojej biografii Davis, opisał program jako „zwycięzcę rankingów NBC w latach 1943–1945”[5]. Muzyczne obowiązki po odejściu Vallée przejął piosenkarz David Street[6].
Davis dała się poznać jako wyrazista postać zarówno za kulisami, jak i na antenie. Jej nieporozumienia z producentem Tomem McAvitym – dotyczące rozbieżności w kwestii tego, co było najlepsze dla programu – doprowadziły do opuszczenia audycji przez McAvity’ego (jego miejsce zajął Robert Redd)[6].
Kiedy zbliżał się koniec kontraktu Davis ze sponsorem, jej agenci skontaktowali się z innymi potencjalnymi sponsorami, co nie spodobało się urzędnikom z firmy Sealtest (postępowanie to było sprzeczne ze zwyczajem radiowym i nie pozwoliło pożegnać się Davis ze słuchaczami jej ostatniej audycji w The Sealtest Village Store z 28 czerwca 1945)[7]. Davis odpierała zarzuty sponsora o nielojalność, przypominając kierownictwu firmy, że rok wcześniej wolała pozostać w Sealtest, niż przyjąć znacznie korzystniejszą finansowo ofertę od American Tobacco Company[8].
Drugoplanową obsadę stanowili Sharon Douglas, Shirley Mitchell i Verna Felton. Za oprawę muzyczną odpowiadali Fountainaires Quartet oraz Eddie Paul i jego orkiestra. Reżyserem był Robert L. Redd, a scenariusz przygotowywali Ray Singer i Dick Chevillat[9].
The Joan Davis Show lub Joanie’s Tea Room (1945–1947)
edytujOpuściwszy The Sealtest Village Store Davis zainicjowała swój nowy program, który zadebiutował 3 września 1945 w CBS Radio. Słuchowisko – sponsorowane przez markę mydła Swan – zastąpiło The George Burns and Gracie Allen Show. Davis była właścicielką Joanie’s Tea Room, co zaowocowało użyciem tego wyrażenia jako alternatywnego tytułu. Ostatnia emisja odbyła się 23 czerwca 1947[10].
Podobnie jak jej postać z The Sealtest Village Store, w nowym programie Davis szukała romansu, zwłaszcza z piosenkarzem programu, Andym Russellem. Pogoń ta doprowadziła bohaterkę do konfliktu z Barbarą Weatherby, córką miejskiego bankiera. Zauważalną zmianą w porównaniu z poprzednim słuchowiskiem były gościnne występy kilku gwiazd, opierające się głównie na komedii sytuacyjnej[10].
W obsadzie słuchowiska, prócz Davis, Russella i spikera Harry’ego von Zella, byli również Verna Felton (jako Rosella Hipperton III i kuzynka Cornelia), Shirley Mitchell i Sharon Douglas (w roli Barbary Weatherby), Si Wills (jako Serenus), Wally Brown (w roli samego siebie) oraz Ben Gage (jako doktor Ronald Crenshaw)[11]. Funkcję spikera sprawował Bob LeMond[12]. Paul Weston, Jack Meakin i ich orkiestry zapewnili muzykę odpowiednio w pierwszym i drugim sezonie. Dave Titus[12], Dick Mack odpowiadali za produkcję i reżyserię, a scenariusz pisali Harry Crane, Larry Gelbart, Jack Harvey, Nat Linden, Herbert Little, Bob O’Brien, Joe Quillan, Jay Sommers, Si Wills i David Victor[11].
Joan Davis Time (1947–1948)
edytujPo tym, jak marka mydła Swan przedwcześnie zakończyła kontrakt z Davis (w połowie czteroletniego okresu)[13], program Joan Davis Time zadebiutował 11 października 1947 jako poprawiona wersja Joanie’s Tea Room (Davis nadal była właścicielką herbaciarni)[12]. Słuchowisko skupiało się na „wysiłkach Joan zmierzających do poprawy swojego życia i znalezienia stałego chłopaka”[14] – założenie to wzmocniła piosenka przewodnia „Nobody’s Sweetheart”[12]. W programie dochodziło do humorystycznych incydentów i interakcji Davis ze stałymi klientami herbaciarni, a także z innymi osobami, które poznała[14].
Oprócz Davis głównymi bohaterami byli jej przyjaciółka Mabel (grana przez Sharon Douglas) i menedżer herbaciarni Lionel (w którego wcielał się Lionel Stander). Innymi stałymi bywalcami byli Hans Conried, Verna Felton oraz Andy Russell. The Choraleers odpowiadali za muzykę wokalną, a Lud Gluskin, John Rarig oraz Paul Weston przewodzili orkiestrom. Role spikerów pełnili Ben Gage, Bob LeMond i Harry von Zell, zaś produkcją zajmował się Dick Mack[14]. Joan Davis Time emitowano do 3 lipca 1948[12].
Leave It to Joan (1949)
edytujLeave It to Joan zadebiutował w CBS 4 lipca 1949, jako letni zastępca przez pierwsze pół godziny Lux Radio Theatre i był nadawany do 22 sierpnia 1949[12] Davis wcielała się w sprzedawczynię w domu towarowym, która mieszkała z ojcem. Większość wątków rozwinęła się w wyniku jej interakcji z obsługą sklepu, a w każdym odcinku gościnnie występowała gwiazda[15].
Shirley Mitchell grała Penny Prentiss, Andy Russell wcielał się w Toma Hinkle’a, Harry von Zell portretował Simona Hackadaya, Joseph Kearns grał ojca Davis. Spikerem był Ken Niles, a Lyn Murray przewodził orkiestrze. Sponsorem słuchowiska były cygara Roytan[15].
Leave It to Joan było podstawą nieudanego odcinka pilotującego Let’s Join Joanie[13], który wyemitowano 12 stycznia 1951 w CBS. W telewizyjnej wersji Davis wcieliła się w sprzedawczynię w sklepie z kapeluszami[16].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dunning 1998 ↓, s. 372, 602.
- ↑ Dunning 1998 ↓, s. 602–603.
- ↑ a b Dunning 1998 ↓, s. 603.
- ↑ Tucker 2007 ↓, s. 77.
- ↑ Tucker 2014 ↓, s. 16.
- ↑ a b Tucker 2014 ↓, s. 116.
- ↑ Tucker 2014 ↓, s. 118.
- ↑ Tucker 2007 ↓, s. 78.
- ↑ Dunning 1998 ↓, s. 602.
- ↑ a b Tucker 2014 ↓, s. 127–128.
- ↑ a b Tucker 2014 ↓, s. 127.
- ↑ a b c d e f Dunning 1998 ↓, s. 371.
- ↑ a b Tucker 2007 ↓, s. 80.
- ↑ a b c Terrace 2009 ↓, s. 176.
- ↑ a b Terrace 2009 ↓, s. 194.
- ↑ Vincent Terrace: Encyclopedia of Television Shows, 1925 through 2010. McFarland & Company, 2011, s. 596–597. ISBN 978-0-7864-6477-7. (ang.).
Bibliografia
edytuj- John Dunning: On the Air: The Encyclopedia of Old-Time Radio. Oxford University Press, 1998. ISBN 978-0-19-507678-3. (ang.).
- Vincent Terrace: Radio Programs, 1924–1984: A Catalog of More Than 1800 Shows. McFarland & Company, 2009. ISBN 978-0-7864-4513-4. (ang.).
- David C. Tucker: The Women Who Made Television Funny: Ten Stars of 1950s Sitcoms. McFarland & Company, 2007. ISBN 978-0-7864-2900-4. (ang.).
- David C. Tucker: Joan Davis: America’s Queen of Film, Radio and Television Comedy. McFarland & Company, 2014. ISBN 978-1-4766-1502-8. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Joan Davis Show w bazie Old Time Radio (ang.)