Tadeusz Wilecki
Tadeusz Adam Wilecki vel Tadeusz Wałach (ur. 20 marca 1945 w Wielkich) – generał broni, szef Sztabu Generalnego WP w latach 1992–1997. Kandydat na urząd Prezydenta RP w wyborach prezydenckich w 2000.
 Gen. Tadeusz Wilecki (drugi z prawej) – II Krajowy Zjazd Związku Polskich Spadochroniarzy (maj 1995) | |
 generał broni
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 marca 1945 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1967–1998 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Życiorys
edytujSyn Jana[1]. W 1963 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Oleśnicy[2]. W 1967 ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych w Poznaniu. Był dowódcą plutonu, a następnie kompanii czołgów w 25 pułku zmechanizowanym w Opolu. W latach 1971–1974 studiował w Akademii Sztabu Generalnego. W latach 1976–1979 był dowódcą 18 pułku czołgów średnich. W 1979 objął stanowisko zastępcy dowódcy ds. liniowych 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej. W latach 1980–1982 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W latach 1982–1984 był szefem sztabu, a w latach 1984–1986 dowódcą 5 Saskiej Dywizji Pancernej, był także członkiem egzekutywy KW PZPR w Zielonej Górze. W 1987 został mianowany na stopień generała brygady.
W latach 1987–1989 szef sztabu-zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. We wrześniu 1989 został mianowany dowódcą ŚOW. W 1990 awansowany na stopień generała dywizji. W sierpniu 1992 prezydent RP Lech Wałęsa, na wniosek ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza, mianował go na stanowisko szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Brał udział w tzw. obiedzie drawskim. Jego rolę w tamtych wydarzeniach opisał szczegółowo tygodnik „Przegląd”:
Wilecki z Malejczykiem należeli do najważniejszych kucharzy przygotowujących słynny «obiad drawski». Byli w tę aferę zanurzeni po epolety. Byli najbliższymi stronnikami Wałęsy prącego do pełni władzy w Polsce. Jeden z najważniejszych celów na tej drodze stanowiło wyjęcie spod władzy i kontroli ministra obrony narodowej – wówczas Piotra Kołodziejczyka – Wojskowych Służb Informacyjnych i podporządkowanie ich szefowi Sztabu Generalnego[3].
W 1992 otrzymał awans na stopień generała broni. W marcu 1997 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski odwołał go ze stanowiska. W czerwcu 1998 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeszedł w stan spoczynku.
W 1996 należał do grupy generałów - współzałożycieli Klubu Generałów WP[4].
Na emeryturze został jednym z patronów Komitetu Budowy Pomnika Romana Dmowskiego[5]. W wyborach prezydenckich w 2000 kandydował z ramienia Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, z poparciem ugrupowania Rodzina Warszawska, którego liderem był wówczas Roman Giertych. Uzyskał w nich wynik 0,16% poparcia, co przełożyło się na 28 805 głosów i dało mu przedostatnie, 11 miejsce[6].
W 2008 był jednym ze współzałożycieli Stowarzyszenia Pro Milito, którego następnie został wybrany prezesem[7][8][9]. Wchodzi także w skład rad nadzorczych G & O Group (od 2005)[10] oraz Euromet Holding (od 2014)[11].
Życie prywatne
edytujMieszka w Warszawie. Od 1972 żonaty z Marylą, pedagogiem. Małżeństwo ma córkę i syna[12].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej[13]
- Komandor Legii Honorowej (Francja, 1994)
Przypisy
edytuj- ↑ Akta w sprawie lustracyjnej: Tadeusz Wilecki, imię ojca: Jan, ur. 20-03-1945 r. [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2019-07-04].
- ↑ Wybitni absolwenci. I Liceum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego w Oleśnicy. [dostęp 2017-08-16]. (pol.).
- ↑ Marcin Pietrzak, Za plecami Leppera [online], tygodnikprzeglad.pl, 10 grudnia 2001 [dostęp 2019-07-30] (pol.).
- ↑ Historia Klubu – Klub Generałów [online] [dostęp 2023-11-25] (pol.).
- ↑ Arkadiusz Gołka, Kiedyś kandydowali na prezydenta, dziś nikt o nich nie pamięta [online], warszawa.naszemiasto.pl, 20 kwietnia 2015 [dostęp 2019-07-04] (pol.).
- ↑ Wyniki oficjalne Wyborów Prezydenta RP 2000. Serwis PKW. [dostęp 2016-01-13]. (pol.).
- ↑ Piotr Lisiewicz, Narodowcy i koledzy z wojska [online], niezalezna.pl, 16 stycznia 2013 [dostęp 2019-07-04].
- ↑ Nowy Ekran – Stare metody. „Zamiar antagonizowania wyborców PiS-u i dyskredytowania autentycznych przeciwników grupy rządzącej” [online], wpolityce.pl [dostęp 2019-07-04].
- ↑ Stowarzyszenie „Pro milito” [online], rejestr.io [dostęp 2019-07-04].
- ↑ G & O Group [online], rejestr.io [dostęp 2019-07-04].
- ↑ Euromet Holding [online], rejestr.io [dostęp 2019-07-04].
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV:S-Z, Toruń 2010, s. 229
- ↑ Traczyk 2011 ↓, s. 29.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak: Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 978-83-11-09781-0.
- Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. T. IV: S-Z. Toruń: 2010.
- Tadeusz Wilecki – spotkanie. czat.wp.pl, 2000-07-10. [dostęp 2016-01-26]. (pol.).
- Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939–1949. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011. ISBN 978-83-88059-54-4.