Tadeusz Mikke
Tadeusz Mikke (ur. 21 czerwca 1896 w Warszawie, zm. 12 września 1939 pod Ziewanicami) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
 Tadeusz Mikke, mjr, 1932 r. | |
 podpułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujTadeusz Mikke urodził się w Warszawie, w rodzinie Karola i Kazimiery z Krauzów. Po ukończeniu w 1915 szkoły średniej w tymże roku został powołany do służby w armii rosyjskiej. W 1916 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i w stopniu podporucznika kawalerii (korneta) otrzymał przydział jako dowódca plutonu do ochotniczego dywizjonu ułanów polskich w składzie Brygady Strzelców Polskich. 3 kwietnia 1917 dywizjon został przekształcony w 1 pułku ułanów polskich. W jego szeregach walczył 23 lipca 1917 w obronie Stanisławowa, a nazajutrz w bitwie pod Krechowcami, w której odniósł ciężką kontuzję i został wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu (lub ucieczce), wrócił w listopadzie 1918[1] do swojej byłej jednostki, która w tym czasie wchodziła już w skład I Korpusu Polskiego. Służył w niej do rozwiązania Korpusu.
W maju 1918 wrócił do kraju. W połowie października 1918 był jednym z organizatorów 1 pułku ułanów krechowieckich. Awansowany na stopień rotmistrza, walczył z Ukraińcami pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim. W 1919 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a potem Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur we Francji. Od września 1920 dowodził szwadronem karabinów maszynowych[1] w 1 puł. w walkach z bolszewikami. W latach 1921–1923 był instruktorem jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a we wrześniu 1923 dowódcą szwadronu 1 puł.[1] Następnie przeszedł do 10 pułku ułanów litewskich. W latach 1925–1935 kończył wiele kursów specjalistycznych m.in. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[1], batalionie szkolnym saperów w Modlinie. W kwietniu 1928 został przydzielony na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku[2][3], a po rozformowaniu dywizji dowódcą szwadronu pionierów Brygady Kawalerii „Białystok”. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 31 marca 1930 został przeniesiony do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[5]. W marcu 1931 wrócił po latach do macierzystego 1 pułku ułanów na stanowisko kwatermistrza[6]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 15 pułku ułanów poznańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. 13 lipca 1937 objął obowiązki w zastępstwie dowódcy pułku, a w lutym 1938 został wyznaczony na dowódcę 15 pułku, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej[1].
Podczas wojny obronnej 1939 dowodził pułkiem m.in. w bitwie nad Bzurą. Poległ 12 września pod Ziewanicami k. Głowna. Pośmiertnie został mianowany pułkownikiem. Został pochowany na cmentarzu w Bielawach.
Stryj polityka Janusza Korwin-Mikkego[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12786 (pośmiertnie)[10]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)[11]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)[12]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[13]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
- Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie, za bitwę pod Krechowcami)
- Krzyż św. Jerzego z wawrzynem (Imperium Rosyjskie)
Upamiętnienie
edytujJedna z ulic w Poznaniu na Strzeszynie nosi imię Tadeusza Mikke[14].
W kruchcie kościoła pw. św. Michała w Poznaniu znajduje się tablica upamiętniająca Tadeusza Mikke. Odsłonięto ją we wrześniu 1986[15].
W Boczkach Domaradzkich znajduje się pomnik w miejscu jego śmierci[16].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e O kawalerii polskiej XX wieku s. 32–33.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 108.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934, s. 1.
- ↑ Janusz Korwin-Mikke TEŻ ma koligacje z Kaczyńskim, Komorowskim, Jaruzelskim i Janem Pawłem II [online], Minakowski.pl [dostęp 2015-12-02] (pol.).
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 466.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Targeo [1]
- ↑ Kronika Miasta Poznania 2/2001 s. 258, dostęp 2012-04-13
- ↑ Strona powiatu zgierskiego "84. rocznica śmierci ppłk. Mikke" [2].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 32–33. ISBN 83-04-03364-X.
- Jarosław Szlaszyński. 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie. „Rocznik Augustowsko-Suwalski t. VI”, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.
Linki zewnętrzne
edytuj- Cmentarz wojenny w Bielawach - miejsce spoczynku pułkownika Mikke oraz pomnik w miejscu jego śmierci.