Tadeusz Karakiewicz
Tadeusz Karakiewicz (ur. 3 stycznia 1896 w Dzikowie, zm. 1940 w Katyniu) – kapitan broni pancernych Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan broni pancernych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Klemensa i Salomei z Nowakowskich[1]. W 1906 rozpoczął naukę w I Gimnazjum w Rzeszowie[2]. W 1910 przeniósł się do gimnazjum w Jaśle, gdzie w 1916 złożył maturę[2]. Był członkiem Związku Strzeleckiego[1].
W sierpniu 1914 został przyjęty do Legionów Polskich i przydzielony do 2. kompanii I baonu 1 pułku piechoty. 15 października tego roku 1914 został zwolniony z Legionów z powodu choroby. W kwietniu 1915 został wcielony do c. i k. Armii i przydzielony do pułku piechoty Nr 57. W maju tego roku został zwolniony ze służby, a w grudniu powołany ponownie do c. k. Obrony Krajowej i przydzielony do 32 pułku piechoty. W lutym 1916 znów został zwolniony. W kwietniu 1917 po raz trzeci został powołany do czynnej służby w pułku strzelców Nr 32. W 1918 ukończył Szkołę Oficerską w Opawie[2].
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, w 1919 r. bronił Lwowa na froncie ukraińskim[3]. Od 10 sierpnia 1920 walczył w szeregach 205 ochotniczego pułku piechoty[2].
Od 26 czerwca 1922 do marca 1923 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Wojsk Samochodowych w Warszawie i otrzymał przydział do 8 Dywizjonu Samochodowego w Bydgoszczy[2][4]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów broni pancernych[5][6]. Pełnił służbę w 8 batalionie pancernym w Bydgoszczy. W marcu 1939 przebywał na kursie[7].
W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą szwadronu techniczno-gospodarczego 81 dywizjonu pancernego. Więzień obozu w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Tadeusz Karakiewicz był żonaty z Leokadią z Miszczaków. Dzieci nie miał[1].
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 250.
- ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Tadeusz Zych: Karakiewicz Tadeusz W: Tarnobrzeski Słownik Biograficzny T. 2. Tarnobrzeg 2001. s. 39.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1013, 1019.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 399.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 240.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 797.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1013.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-07-20].
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.