Tadeusz Głąbski
Tadeusz Głąbski (ur. 19 października 1908 w Łodzi, zm. 1 czerwca 1967 tamże) − działacz komunistyczny, członek kierownictwa organizacji konspiracyjnej Front Walki o Naszą i Waszą Wolność i Komitetu Centralnego PZPR.
| Data i miejsce urodzenia |
19 października 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 czerwca 1967 |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość |
polska |
| Partia |
KPP, PPR, PZPR |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Kazimierza i Bronisławy[1]. W drugiej połowie lat 20. pracował w fabryce wełny i ukończył wieczorową szkołę handlową. 1930–1931 odbył służbę wojskową, po czym wstąpił do KZMP, a w 1934 do KPP. Był członkiem Komitetu Dzielnicowego (KD) KZMP i jednym z czołowych działaczy KPP w Łodzi.
Podczas okupacji niemieckiej wraz z innymi komunistami założył Komitet Sabotażowy, mający prowadzić sabotaż w fabrykach pracujących dla Niemców. W 1941 ten komitet został połączony w Ogólnołódzki Komitet Sabotażowy, po czym przemianowany na Front Walki o Naszą i Waszą Wolność, którego Głąbski był jednym z kierowników. W połowie 1942 wziął udział w naradzie, na której podjęto decyzję o przystąpieniu całej organizacji do PPR. Został sekretarzem KD PPR Śródmieście Prawa i członkiem Komitetu Okręgowego (KO) PPR Łódź-Miasto. W czerwcu 1943 został aresztowany przez gestapo. Był więziony w obozach w Mauthausen, Buchenwaldzie i Dachau.
Po uwolnieniu w 1945 powrócił do Polski i kontynuował działalność partyjną. Od marca 1947 kierował Wydziałem Personalnym Komitetu Łódzkiego (KŁ) PPR, potem PZPR. 1949–1958 pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Papierniczego. Od grudnia 1956 członek egzekutywy KŁ PZPR, od marca 1959 (III Zjazd PZPR) zastępca członka, a od czerwca 1964 (IV Zjazd PZPR) do śmierci członek KC PZPR.
Został pochowany na cmentarzu Doły w Łodzi (kwatera VII-1-2)[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy[3] (1964)[4]
- Order Sztandaru Pracy II klasy[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi (8 maja 1946)[5]
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (6 września 1946)[6]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (13 stycznia 1955)[7]
Upamiętnienie
edytujW latach 1968–1989 Tadeusz Głąbski był patronem Pułku Obrony Terytorialnej miasta Łodzi[8][9].
Przypisy
edytuj- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-06-05].
- ↑ Cmentarz komunalny Doły [online], cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl [dostęp 2023-06-05].
- ↑ a b Nekrolog. „Gazeta Krakowska”. Rok XIX Nr 131 (5998), s. 1, 2 czerwca 1967. Kraków. [dostęp 2023-06-05].
- ↑ Odznaczenia dla pracowników partyjnych [w:] "Trybuna Robotnicza, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 93, poz. 175 „w uznaniu zasług położonych dla dobra demokratycznej Polski w dziele zabezpieczenia porzuconego przez okupanta mienia, odbudowy i uruchomienia miejskich zakładów pracy, jak również stworzenia życia gospodarczego i społecznego na terenie m. Łodzi”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 173 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych na terenie całego kraju”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia nr 0/110 - na wniosek Ministra Przemysłu Drzewnego i Papierniczego.
- ↑ Rozkaz Ministra Obrony Narodowej Nr 11/MON z dnia 24 kwietnia 1968 roku w sprawie nadania Pułkowi Obrony Terytorialnej miasta Łodzi imienia Tadeusza Głąbskiego.
- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 751.
Bibliografia
edytuj- Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Warszawa 1971.
- Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.
- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.