Tadeusz Bandrowski
Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski (ur. 14 stycznia 1895 w Krakowie, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1895 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef oddziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 14 stycznia 1895 w Krakowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Juliusza i Heleny z Kadenów[1]. Był młodszym bratem Jerzego (1883–1940) i Juliusza (1885–1944). 23 maja 1917 zdał maturę w Chyrowie[2].
16 sierpnia 1914 jako student wstąpił do Legionów Polskich. Służył w oddziale telefonicznym kawalerii, od kwietnia 1915 w III plutonie 3. szwadronu 1 pułku ułanów, a od 30 września 1915 w 2 pułku ułanów. 19 grudnia 1916 został mianowany wachmistrzem. W styczniu 1917 w oddziale telefonicznym 2 pułku ułanów, a od czerwca tego roku w 12. kompanii III baonu 3 pułku piechoty[3].
W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Wziął udział w bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918), po której został internowany w Bustyaháza. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[3]. 7 lipca 1919 jako oficer Grupy Legionów „za wybitne odznaczenie się w bojach na froncie galicyjskim w chwilach ciężkich dla wojska” został mianowany porucznikiem[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Wojsku Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1340. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 5 pp Leg.[6] W następnym roku został przeniesiony do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie[7][8]. 18 lutego 1928 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 104. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Dowodził wówczas II batalionem 75 pp[10]. W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu przepisanego stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1929/31[11][12]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[13][14]. W październiku 1932 został przeniesiony do 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu[15][16]. W październiku 1935 wrócił do DOK III w Grodnie. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W 1939 pełnił służbę w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego[18]. W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Grupy Operacyjnej „Koło” (GO gen. Knoll-Kownackiego)[19][20]. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, a następnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[21]. W 1945, po uwolnieniu z niewoli, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych. Po zdemobilizowaniu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.
W marcu 1934 pozostawał w separacji z żoną, z którą miał syna Jerzego (ur. 31 maja 1923 w Królewskiej Hucie)[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6541 – 17 maja 1922[22][1][23]
- Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[24]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[25][26]
- Krzyż Walecznych[27]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[28][29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[30]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[30]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Bandrowski Tadeusz Lucjan Feliks. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-10].
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 77 z 16 lipca 1919, poz. 2483.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 35, 545.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 360.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 46.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 375.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 92.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 322.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 459.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 414.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 522.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 346.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 464.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 18.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2022-12-13].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 405.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
edytuj- Bandrowski Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2713 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-10].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.