Tachin (1936)

tajlandzki eskortowiec

Tachin (taj.: ท่าจีน) – eskortowiec marynarki wojennej Tajlandii z okresu II wojny światowej, zbudowany w Japonii, pierwszy z dwóch okrętów typu Tachin. Klasyfikowany też w literaturze jako slup, pełnił w czasie pokoju rolę okrętu szkolnego. Wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Syjamu (Tajlandii) w 1937 roku, został uszkodzony przez brytyjskie lotnictwo w 1945 roku, po czym złomowany.

Tachin
Ilustracja
Bliźniaczy „Maeklong” zachowany jako okręt-muzeum
Klasa

eskortowiec / okręt szkolny

Typ

Tachin

Historia
Stocznia

Uraga Dock w Yokosuka Japonia

Położenie stępki

1936

Wodowanie

24 lipca 1936

 Tajlandia
Wejście do służby

czerwiec 1937

Wycofanie ze służby

1945

Los okrętu

zbombardowany 1 czerwca 1945, nie remontowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

1400 t standardowa
2000 t pełna

Długość

82 m

Szerokość

10,36 m

Zanurzenie

3,14 m

Napęd
2 maszyny parowe VTE o mocy 2500 KM, 2 kotły, 2 śruby
Prędkość

17 węzłów

Zasięg

8000 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
• 4 działa 120 mm (4 x I)
• 2 działka plot. 20 mm (2 x I)
• 2 km 7,7 mm (4 x I)
• 4 wyrzutnie torped 450 mm (2 x II)
Załoga

155

Budowa

edytuj
Osobny artykuł: Eskortowce typu Tachin.

Dwa okręty typu Tachin zostały zamówione w ramach dużego programu rozbudowy Królewskiej Marynarki Wojennej Tajlandii, wówczas noszącej nazwę Syjamu, z 1935 roku[1]. Miały to być uniwersalne okręty, pełniące w czasie pokoju rolę okrętów szkolnych i funkcję prezentacji bandery za granicą, a w czasie wojny rolę kanonierek lub eskortowców[2]. Za literaturą anglojęzyczną najczęściej określane są jako slupy[3][4], także jako eskortowce[5].

Oba okręty zbudowała stocznia Uraga Dock w Yokosuce[6]. Pierwszy z nich, od którego określano typ, otrzymał nazwę „Tachin” (taj.: ท่าจีน)[a]. Stępkę pod jego budowę położono w 1936 roku (bliższa data nieznana)[7]. Okręt wodowano 24 lipca 1936 roku, natomiast wszedł do służby w czerwcu 1937 roku[7].

Osobny artykuł: Eskortowce typu Tachin.

Opis ogólny

edytuj
 
Oba okręty typu Tachin

Okręty miały architekturę podobną do niszczycieli, dzięki cechom takim jak podwyższony pokład dziobowy tylko na ok. 40% długości kadłuba, rozmieszczenie czterech dział artylerii głównej w superpozycji oraz niezabudowany pokład górny na śródokręciu między kominem a nadbudówką rufową, gdzie umieszczono wyrzutnie torpedowe[8]. Załoga w roli okrętu szkolnego obejmowała maksymalnie 155 osób[3].

Długość całkowita okrętów wynosiła 82 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 3,14 m[3]. Wyporność standardowa była określona na 1400 ts (ton angielskich), a wyporność pełna na 2000 ts[3].

Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2500 hp, poruszające dwa wały śrub[b]. Parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów[3]. Okręt zabierał 487 ton paliwa[9]. Zasięg wynosił 8000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów[2].

Uzbrojenie

edytuj

Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się z czterech pojedynczych japońskich armat kalibru 120 mm Typ 3 o długości lufy 45 kalibrów (L/45)[2]. Działa wyposażone były w głębokie maski ochronne japońskiego wzoru i umieszczone były po dwa na dziobie i rufie w superpozycji[8]. Uzbrojenie przeciwlotnicze było słabsze i stanowiły je tylko dwa pojedyncze włoskie działka automatyczne kalibru 20 mm Breda model 1939 L/65, uzupełniane przez dwa karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm[10].

Okręt miał ponadto uzbrojenie torpedowe w postaci czterech wyrzutni torpedowych kalibru 450 mm, w dwóch podwójnych aparatach ustawionych na pokładzie górnym za kominem na każdej z burt[3]. Według części publikacji, był przystosowany także do stawiania min, lecz brak jest konkretnych informacji o ich liczbie i czy okręt był wyposażony w stałe lub demontowane tory minowe[2][10]. Mógł być również wyposażony w trały do trałowania min[3].

Okręt pierwotnie mógł przenosić wodnosamolot typu Watanabe WS-103, opuszczany na wodę za pomocą dźwigu, z którego jednak następnie zrezygnowano[2].

Służba

edytuj

„Tachin” wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Tajlandii (do 1939 roku: Syjamu) w czerwcu 1937 roku[7]. Nie brał udziału w starciach wojny francusko-tajlandzkiej na przełomie 1940/41 roku.

Podczas II wojny światowej Tajlandia pod naciskiem japońskim wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii i USA, lecz jej marynarka nie była aktywnie używana w walkach z tymi państwami, a jedynie do obrony wybrzeża i przybrzeżnej służby eskortowej[1]. 1 czerwca 1945 roku „Tachin” został jednak poważnie uszkodzony w nalocie brytyjskich bombowców Consolidated B-24 Liberator na bazę Sattahip i nie został wyremontowany[7]. Został złomowany po wojnie w latach 1945-46[11].

  1. Gogin 2021 ↓, s. 476, z tym że transkrybuje on nazwę jako „Thachin”. Powszechnie w literaturze stosuje się transkrypcję „Tachin” (Jane’s Fighting Ships 1940, s. 441; Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411; Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63 i in.)
  2. Tak m.in. Jane’s Fighting Ships 1940, s. 441 i Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63. W Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411 oczywisty błąd co do mocy (25000ihp)

Przypisy

edytuj


Bibliografia

edytuj
  • Ivan Gogin: Navypedia’s Fighting ships of World War Two 1937–1945. Part Two: Haiti – Siam. Gatczyna: Navypedia LLC, 2021. (ang.).
  • Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 4/2008(17), 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.). 
  • Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1937. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1937. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1940. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1941. (ang.).