TIROS 6

TIROS 6
Inne nazwy	TIROS VI, TIROS-F(2), A-51, 1962 Alpha Psi
Indeks COSPAR	1962-047A
Indeks NORAD	S00397
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	NASA, US Army Signal Research and Development Lab, US Weather Bureau, US Naval Photographic Interpretation Center
Rakieta nośna	Thor Delta
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station
	Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	686 km
Apogeum	713 km
Okres obiegu	98,7 min
Nachylenie	58,32°
Mimośród	0,001906
	Czas trwania
Początek misji	18 września 1962 08:53:08 UTC
Koniec misji	październik 1963
	Wymiary
Kształt	walcowaty
Wymiary	wys. 56 cm; szer. 107 cm
Masa całkowita	127,5 kg
	Multimedia w Wikimedia Commons

TIROS 6 (ang. Television Infrared Observational Satellite) – amerykański satelita meteorologiczny. Przesłał 66 674 zdjęcia pokrywy chmur, z czego 59 830 było użytecznych dla meteorologów. Do tamtej chwili był to najdłużej pracujący statek z serii TIROS (389 dni). Wspomagał on prognozy pogody na potrzeby załogowej misji Mercury-Atlas 8. Prowadzono też nim eksperymentalną detekcję pokrywy śnieżnej.

Opis misji

Prace przygotowawcze nad satelitą pogodowym TIROS 6

Satelitą zarządzało US Weather Bureau (dzisiejsza National Oceanic and Atmospheric Administration). Pierwotnie statek miał być wystrzelony w listopadzie 1962, jednak datę startu przyspieszono, aby mógł pracować w czasie nadchodzącego „sezonu huraganowego”. Satelita pracował normalnie od startu do 29 listopada 1962, kiedy to awarii uległa jedna z kamer Vidicon (o średnim kącie widzenia). Kamera szerokokątna zepsuła się 21 października 1963. Wkrótce po tym satelitę wyłączono.

Statek pozostaje na orbicie, której żywotność szacuje się na 80 lat.

Budowa i działanie

Statek został opracowany przez Goddard Space Flight Center, część NASA, oraz firmy: Radio Corporation of America (RCA), Astro Electronic Division (dzisiejszy Lockheed Martin). Szkielet satelity wykonano z aluminium i stali nierdzewnej. Ściana boczna miała kształt osiemnastościanu. Pokrycie statku stanowiło ponad 9260 ogniw słonecznych, każde o wymiarach 1×2 cm. Gromadziły energię w 21 akumulatorach NiCd^[1].

Na obwodzie spodu statku zamontowano pięć stałopędnych silniczków nadających satelicie ruch obrotowy o prędkości od 8 do 12 obrotów na minutę. Oś obrotu statku mogła być kontrolowana z dokładnością 1, 2 stopni. Służył do tego magnetyczny system kontroli położenia. Jego układem wykonawczym było 250 przewodów owijających statek po obwodzie. Konieczny dla kontroli pozycji moment obrotowy wytwarzała interakcja ziemskiego pola magnetycznego z polem magnetycznym (prądem) zaindukowanym w statku. Nowym elementem był podczerwony czujnik horyzontu.

Do łączności z Ziemią używano pojedynczej anteny monopolowej, która była umieszczona na szczycie statku. Dwie anteny dipolowe (cztery pręty wystające ze spodu statku) służyły do nadawania telemetrii (częstotliwość 235 MHz; moc 2 W). Kamery wyzwalały się automatycznie po wejściu Ziemi w pole widzenia. Zdjęcia były przesyłane bezpośrednio na Ziemię lub nagrywane na rejestratorze, mieszczącym do 32 obrazów. Nadawanie sekwencji 32 obrazów trwało 100 sekund. Odbywało się przez 3 W nadajnik FM, na częstotliwości 237 MHz.

Ładunek

Zdjęcie wykonane przez TIROS-a 6 przedstawiające tropikalny cyklon na południowej półkuli, nad Oceanem Indyjskim

System telewizyjny TIROS-a 6 był projektowany do uzyskania użytecznych obrazów meteorologicznych oraz do dalszych testów związanych z uzyskiwaniem satelitarnych zdjęć pokrywy chmur. Składał się on z dwóch niezależnych zestawów kamer telewizyjnych typu Vidicon 127 mm z nowymi soczewkami dającymi mniej zniekształcony obraz (jedna z obiektywem szerokokątnym 104°, druga z obiektywem 80°), magnetycznych rejestratorów taśmowych (o pojemności 32 zdjęć), i nadajników sygnału TV (3 W mocy, częstotliwość pracy 237 MHz). Obraz z kamer miał rozdzielczość 500 linii. Zamontowane były na spodzie statku. Ich osie optyczne były równoległe do osi obrotu statku, która leżała w płaszczyźnie orbity satelity. Obrazy były wysyłane do jednej z dwóch stacji naziemnych lub gromadzone na taśmie magnetycznej w celu późniejszego odtworzenia. Nadanie 32 zdjęć przez satelitę zabierało 100 sekund. Z wysokości 700 km jedno zdjęcie pokrywało obszar 1200 × 1200 km, z rozdzielczością 2,5 – 3 km (w nadirze). Kamera średniokątna pokrywała obszar 725 × 725 km, z rozdzielczością ok. 2 km (w nadirze). System mógł wykonywać dzienne zdjęcia pokrywy chmur, między 65° S a 65° N szerokości geograficznej.
Wskaźnik kierunku północnego

Trzy detektory podczerwieni wyłączone w misji TIROS 5 nie były gotowe również na misję TIROS 6.

Przypisy

↑ Według strony Wydziału Meteorologii Uniwersytetu Stanowego Florydy akumulatorów było 63.

Bibliografia

Encyclopedia Astronautica (ang.)
NSSDC Master Catalog (ang.)
Jonathan's Space Home Page (ang.)
Wydział Meteorologii Uniwersytetu Stanowego Florydy. met.fsu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-17)]. (ang.)
TIROS. [w:] NASA Science [on-line]. NASA. [dostęp 2014-07-15]. (ang.).
Space 40 (cz.)

Linki zewnętrzne

NOAA in Space (ang.) – obszerna galeria zdjęć związanych z programem TIROS
Some examples of the detection of jet streams from TIROS photographs. docs.lib.noaa.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-01-23)]. (ang.)
Technical Summary of Meteorological Satellites. mdkenny.customer.netspace.net.au. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-28)]. (ang.)

[1] Według strony Wydziału Meteorologii Uniwersytetu Stanowego Florydy akumulatorów było 63.

[1]