Tętnica nerkowa (łac. arteria renalis) – w anatomii człowieka tętnica należąca do patrzystych gałęzi trzewnych aorty brzusznej[1].

Jama brzuszna widok od tyłu. Duże tętnice zaznaczone są kolorem czerwonym, te prowadzące do nerek są tętnicami nerkowymi

Przebieg

edytuj

Tętnica ta rozpoczyna się na bocznym obwodzie aorty brzusznej, tuż pod odejściem tętnicy krezkowej górnej, odchodząc niemal pod kątem prostym. U dorosłego jest to poziom krążka międzykręgowego pomiędzy kręgami L1 a L2. U noworodków jest to poziom trzonu kręgu L1, a tętnice biegną skośnie w dół. Położenie tych naczyń u dorosłych ma związek z obniżaniem się aorty wraz z wiekiem. Czasem występują dodatkowe tętnice nerkowe (zwykle jedna, rzadko do 4 tętnic dodatkowych)[2]. Mogą one stanowić przeszkodę w prawidłowym przepływie moczu przez moczowód.

Tętnice początkowo biegną po odnodze przepony, a następnie po mięśniu lędźwiowym większym. Prawa tętnica, w związku z przesunięciem aorty w lewą stronę jest dłuższa i leży ku tyłowi od żyły głównej dolnej, prawej żyły nerkowej, części zstępującej dwunastnicy oraz głowy trzustki. Lewa tętnica natomiast biegnie za lewą żyłą nerkową i trzonem trzustki. Tętnice nerkowe mają stosunkowo dużą średnicę (6–8 mm)[2].

Gałęzie

edytuj

Tętnica nerkowa oddaje następujące gałęzie:

Aspekt kliniczny

edytuj

Zwężenie tętnicy nerkowej, najczęściej z powodu miażdżycy lub dysplazji, powoduje najczęstszą postać wtórnego nadciśnienia tętniczegonadciśnienia naczyniowonerkowego[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 512–513, ISBN 978-83-200-4501-7.
  2. a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 273–275, ISBN 978-83-200-3257-4.
  3. Radovan Hudak: Memorix Anatomia. Wrocław: Edra Urban&Partner, 2017, s. 228. ISBN 978-83-65373-64-9.