Szreniawa (dopływ Wisły)
Szreniawa, Strzeniawa – rzeka, lewy dopływ Wisły[3] o długości 87,39 km[4] i powierzchni dorzecza 706 km².
 Szreniawa w Proszowicach | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Lokalizacja | |
| Rzeka | |
| Długość | 87,39 km |
| Spadek |
4,5‰ |
| Powierzchnia zlewni |
706 km² |
| Średni przepływ | |
| Źródło | |
| Miejsce | Wolbrom[1] |
| Wysokość |
376 m n.p.m.[1] |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Wisła |
| Miejsce |
na południe od Sokołowic |
| Wysokość |
175,7 m n.p.m.[2] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Źródła rzeki znajdują się w okolicach Wolbromia, obszar źródliskowy stanowi rozległe torfowisko. Płynie z Wyżyny Olkuskiej (na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej), przez Wyżynę Miechowską i Płaskowyż Proszowicki (w Niecce Nidziańskiej). Przepływa przez miejscowości Szreniawa, Słomniki, Niedźwiedź, Niegardów, Proszowice, Książnice Wielkie, Koszyce. Do Wisły uchodzi we wsi Sokołowice, znajdującej się w gminie Koszyce w około 144 km biegu Wisły. Jej lewymi dopływami są Cicha, Pojałówka, Ścieklec, Łękawa, a prawymi Gołczanka i Goszcza.
W środkowym biegu dolina rzeki osiąga szerokość ok. 2 km, a dno doliny jest zmeliorowane. Zlewnia Szreniawy zbudowana jest z wapienia i margli kredowych. W środkowym i dolnym biegu rzeki pod marglami zalegają iły. Doliną wiedzie szlak „Młyny Doliny Szreniawy”[5].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Baścik i Partyka 2011 ↓, s. 71–72.
- ↑ Szreniawa na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-04-16].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 286, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Szreniawa na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-04-16].
- ↑ Baścik i Partyka 2011 ↓, s. 73.
Bibliografia
edytuj- Maria Baścik, Józef Partyka, Wody na wyżynach Olkuskiej i Miechowskiej. Zlewnie Prądnika, Dłubni i Szreniawy, Kraków – Ojców: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, Ojcowski Park Narodowy, 2011, s. 69–89, ISBN 978-83-88424-67-0 [dostęp 2017-03-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-27].