Szlak zrywkowy

Szlak zrywkowy – szlak wycięty w drzewostanie, umożliwiający przeprowadzenie transportu drewna od pnia do stosu (składnicy przyzrębowej). Zasadniczym elementem technicznym szlaków jest odstęp między nimi – uzależniony przede wszystkim od wieku drzewostanu.

Wyróżnia się cztery zasadnicze systemy szlaków zrywkowych:

• System szlaków prostopadłych do drogi wywozowej, gdzie składnice znajdują się na końcu każdego ze szlaków.
  Zaletami takiego systemu jest:
  • Prostota wykonania,
  • Drewno zrywane jest po najkrótszej trasie.
    Wadami są:
  • Duża liczba składnic,
  • Mało drewna na składnicach.
• System szlaków zrywkowych w „jodełkę”. Są tu szlaki zbiorcze, które wpadają do składnicy i szlaki zwykłe, dochodzące do zbiorczych. W tym przypadku jest jedna duża składnica.
  Zalety:
  • Mała liczba składnic,
  • Dużo drewna na każdej składnicy,
  • Lepsze udostępnienie terenu leśnego.
    Wady:
  • Wydłuża się odległość zrywki,
  • Więcej wycina się drzew,
  • Gleba na szlaku zbiorczym jest mocno ubita, uszkadzane są korzenie drzew przy szlaku.
• System szlaków pod kątem 45 stopni do drogi wywozowej, system podobny do poprzedniego: jest jedna duża składnica.
  Zalety:
  • Mała liczba składnic,
  • Dużo drewna na składnicach
    Wady:
  • Znacznie wydłuża się odległość zrywki.
• System szlaków zrywkowych wpisany w naturalną rzeźbę terenu, ma zastosowanie praktyczne w górach, gdzie inne systemy są nieprzydatne. Ograniczającym elementem są spadki podłużne i poprzeczne.