Szkoła komentatorów
Szkoła komentatorów – zwana też dawniej szkołą postglosatorów czyli następców glosatorów[1].
Działała od schyłku XIII wieku do końca XIV, pojawiła się w Italii, skąd promieniowała na inne kraje, ciesząc się wielką powagą. Do największych przedstawicieli zaliczani są Bartolus de Saxoferrato i Baldus de Ubaldis. Formą ich wypowiedzi były obszerne commentarii komentarze (zamiast krótkich glos) w których poddawano teksty źródłowe pomysłowej i czasem swobodnej interpretacji ścieśniającej lub rozszerzającej (z zastosowaniem analogii i uogólnień) oraz porady dotyczące rozwiązań konkretnych przypadków. Oprócz tekstów justyniańskich wykorzystywano dzieła glosatorów. Efekty prac komentatorów miały twórczy charakter[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Nazwy postglosatorzy unika nowsza nauka z uwagi na fałszywie sugerowany mało twórczy charakter tego kierunku. Proponowana jest też nazwa konsyliatorzy od porad (consilia) których udzielali. Kazimierz Kolańczyk Prawo rzymskie Warszawa 1997 ISBN 83-86702-31-1 paragraf 37B s.96n
- ↑ Wiesław Litewski Rzymskie prawo prywatne Warszawa 1994 ISBN 83-01-11349-9 s.108n
Bibliografia
edytuj- Marek Kuryłowicz, Adam Wiliński, Rzymskie prawo prywatne, Warszawa: Wolters Kluwer Polska, 2008, ISBN 978-83-7601-073-1, OCLC 833152463.
- Wojciech Dajczak, Władysław Bojarski, Andrzej Sokala Verba Iuris - reguły i kazusy prawa rzymskiego Toruń 1995 i następne wydania ISBN 978-83-7285-361-5