Szczepankowo (województwo wielkopolskie)

wieś w województwie wielkopolskim

Szczepankowo (Stephanshofen w okresie zaboru pruskiego) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Ostroróg około 3,5 km na wschód od Ostroroga oraz około 5 km na zachód od Szamotuł, przy trasie drogi wojewódzkiej nr 184 oraz nieczynnej linii kolejowej nr 368. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim. W 1989 roku liczba ludności wynosiła 370, w 2009 roku 388 osób.

Szczepankowo
wieś
Ilustracja
Szczepankowo – widok na dawny dworzec kolejowy (obecnie własność prywatna)
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

szamotulski

Gmina

Ostroróg

Wysokość

69[2] m n.p.m.

Liczba ludności (2011)

377[3]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-560[4]

Tablice rejestracyjne

PSZ

SIMC

0592510

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Szczepankowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Szczepankowo”
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego
Mapa konturowa powiatu szamotulskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Szczepankowo”
Położenie na mapie gminy Ostroróg
Mapa konturowa gminy Ostroróg, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Szczepankowo”
Ziemia52°37′10″N 16°30′06″E/52,619444 16,501667[1]

Części wsi

edytuj
Integralne części wsi Szczepankowo[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0592526 Wygoda część wsi

Historia

edytuj

Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1397 r., kiedy to stanowiła własność Przezdrzewa Szczepanowskiego. W XVI wieku wieś należała do Bobrownickich, w XVIII do Kowalewskiego, w XIX do Święcickich. W kolejnych latach właścicielami Szczepankowa byli Loper, a później Tschuschka. W latach 1904–1908 wieś stanowiła własność Królewskiej Komisji Osadniczej Państwa Pruskiego. Po 1905 roku majątek rolny został rozparcelowany i osadzono na nim niemieckich kolonistów. Dwór, park i sad pozostał jako tzw. resztówka. W 1920 roku dwór przeszedł na własność Skarbu Państwa, a następnie został wykupiony przez osoby prywatne.

W Szczepankowie znaleziono naręcznik z brązu[7].

Obiekty zabytkowe i historyczne

edytuj
 
Szczepankowo, dom nr 61

Zespół dworski: dwór (nr rej.: 2237/A z 21.06.1992); park (nr rej.: 2250/A z 24.09.1992)

Dwór z pierwszej połowy XIX wieku, parterowy, pięcioosiowy, piętro w poddaszu z okrągłymi oknami. Przy drodze do dworu kilka starych kasztanowców. Dwór stanowi własność prywatną[8][9][10].

Park założony podobnie jak dwór w pierwszej połowie XIX wieku, o powierzchni ponad 7 hektarów. Dominujące gatunki drzew to lipy, jesiony, klony i akacje. Ponadto duże narośla chronionego bluszczu pospolitego. W parku pomnik przyrody – dwie sosny zwyczajne o obwodach 218 i 246 cm (Zarządzenie Nr 54/86 Wojewody Poznańskiego z dnia 31 grudnia 1986 r. w sprawie uznania drzew za pomniki przyrody). Ponadto kilka drzew o wymiarach pomnikowych – trzy lipy drobnolistne o obwodach 315, 339 i 430 cm oraz platan klonolistny – obwód 373 cm[8][9][10][11].

Dom nr 61 – pierwszy dom po lewej od strony Ostroroga, położony na południe od parku dworskiego. Zbudowany pod koniec XIX wieku, parterowy, z użytkowym poddaszem, dwupoziomowym ryzalitem, dach kryty dachówką, mansardowy[9][10].

Figura Królowej Korony Polski – Pomnik Wolności – zbudowana w centrum wsi na zakręcie drogi wojewódzkiej nr 184 figura Matki Boskiej z dzieciątkiem, zbudowana na granitowym cokole autorstwa Pogodzińskiego z Szamotuł poświęcona w 1926 roku. Inicjatorem budowy pomnika wolności był już od 1919 roku Antoni Króliczak[9][10][12].

Platan klonolistny – w centrum wsi obok strażnicy, obwód 478 cm.

Lipa drobnolistna – w centrum wsi przy drodze do parku, obwód 300 cm.

W lesie pozostałości niewielkiego cmentarza ewangelickiego[13].

Do szkoły katolickiej w Szczepankowie na przełomie lat 1866/1867 uczęszczały 163 dzieci, nauczycielem od 1862 był Bonawentura Wicherski[14].

Czasy współczesne

edytuj

We wsi znajduje się świetlica, centrum kształcenia, remiza OSP, jeden sklep spożywczy i przystanek komunikacji autobusowej. Działa Ochotnicza Straż Pożarna, koło gospodyń wiejskich, rada sołecka, kółko rolnicze, zespół muzyczny[9].

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 134717
  2. Według: http://www.wysokosc.mapa.info.pl/.
  3. Wieś Szczepankowo w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-05-03], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1253 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. GUS. Rejestr TERYT
  7. Klemens Koehler, Album der im Museum der Posener Gesellschaft der Freunde der Wissenschaften aufbewahrten prahistorischen denkmäler des Grossherzogthums Posen, Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 1900 [dostęp 2016-12-17].
  8. a b Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków z Poznaniu, Rejestr zabytków województwa wielkopolskiego.
  9. a b c d e Urząd Miasta i Gminy Ostroróg, Plan odnowy miejscowości Szczepankowo na lata 2010–2015, Ostroróg 2010.
  10. a b c d Paweł Mordal, Inwentaryzacja krajoznawcza Miasta i Gminy Ostroróg, Ostroróg: Polskie Towarzystwo Turystyczno - Krajoznawcze, 1990.
  11. Przeglądanie danych - Pomnik przyrody [online], crfop.gdos.gov.pl [dostęp 2016-08-18].
  12. Skiba Mikołaj, Gazeta Szamotulska: niezależne pismo narodowe, społeczne i polityczne 1926.05.22 R.5 Nr58, Kawaler, Józef, 22 maja 1926 [dostęp 2016-12-11].
  13. Gazeta Szamotulska: niezależne pismo narodowe, społeczne i polityczne 1932.07.14 R.11 Nr79, 14 lipca 1932 [dostęp 2016-08-18].
  14. Rzepecki Ludwik, Obraz katolickich szkół elementarnych objętych Archidyjecezyjami Gnieźnieńską i Poznańską oraz Dyjecezyjami Chełmińską i Warmińską wydał Ludwik Rzepecki, Ludwik Rzepecki, 1867 [dostęp 2016-08-18].