Szabla czerkieska

Szabla czerkieska – broń biała, rodzaj szabli kaukaskiej, od tradycyjnej szabli wyróżnia ją brak jelca. Wywodzi się prawdopodobnie w prostej linii od długiego noża.

Typ wcześniejszy (XVI–XVII wiek)

Starsze egzemplarze (z XVI–XVII wieku), odnajdywane w Białej Reszce koło Maikopu, posiadały długie głownie (1040–1140 mm) o niewielkiej krzywiźnie kołowej i płaskim przekroju. Długie pióro zakończone było rombowym sztychem, wygiętym ku przodowi, przeznaczonym do pchnięcia.

Typ późniejszy (XIX wiek)

Typowa szabla czerkieska późniejszego typu, z XIX wieku miała już inne parametry, opisane na przykładzie zachowanego egzemplarza z muzeum w Damaszku

Głownia:

• profil kołowy
• długość 800 mm
• krzywizna 40 mm
• środek ciężkości 195 mm
• wyważenie pionowe
• pióro bez poszerzenia
• przekrój zastawy – dwie bruzdy
• przekrój brzuśca – dwie strudziny i jedna bruzda
• przekrój pióra – jedna strudzina i jedna bruzda

Rękojeść:

• typu kaukaskiego bez jelców
• drewniana obita blachą srebrną, ozdobna
• wydatna głowica z zębem, rozdwojona dla zmniejszenia wagi

Opis

Szabla do walki konnej i pieszej. Dobrze wyważona do cięć zamachowych krojących z ramienia, łokcia, jak również łukowych z nadgarstka. Ukształtowanie głowicy umożliwia wygodny chwyt i prowadzenie głowni. Ze względu na brak ochrony dłoni możliwe były tylko zasłony odbijające lub uniki (tzw. dżygitówka na koniu).

Z szabli kaukaskich wywodzi się rosyjska „szaszka”, używana przez formacje kozackie od XIX wieku.