Systematyka głowonogów

Pojęcie głowonogi (oryg. céphalopodes) zostało po raz pierwszy użyte przez Georges'a Cuviera w 1798 r. natomiast Richard Owen podzielił tę grupę na dwie podgrupy: "Dibranchiata" – posiadające dwa skrzela, obejmujące gatunki nagie i "Tetrabranchiata" – posiadające cztery skrzela, obejmujące gatunki osłonięte muszlą. Następnie do głowonogów jako trzecią grupę włączono amonity[1]. W XX w. utrwalił się podział na trzy podgromady: Nautiloidea (Tetrabranchia) – łodzikowce, Ammonoidea – amonity i Coleoidea (Dibranchia) – płaszczoobrosłe (pochewkowce)[2]. W paleontologii przyjmowany bywa nieco odmienny podział na cztery podgromady: Nautiloidea (łodzikowate), Bactrioidea (baktryty), Ammonoidea (amonity) i Coleoidea (pochewkowce)[3].

Jeden z systemów podziału głowonogów przedstawia się następująco[potrzebny przypis]:

Różne gatunki z podgromady amonity

Przypisy

edytuj
  1. Clifford M. Nelson. Ammonites: Ammon's Horns into Cephalopods. „J. Soc. Biblhy. nat. Hist.”. 1 (5), s. 1-8, 1968. (ang.). 
  2. W. Russel Hunter i Stephen C. Brown: Keys to Marine Invertebrates of the Woods Hole Region : Phylum Molusca. Marine Biological Laboratory, 1964. s. 131. [dostęp 2009-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-20)]. (ang.).
  3. Urszula Radwańska: Przewodnik do ćwiczeń z podstaw paleontologii. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1995, s. 111. ISBN 83-230-0703-9.