Symploka
Symploka (gr. συμπλοκή symplokḗ – „splot”[1][2], łac. complexiō[3]) – figura retoryczna polegająca na połączeniu anafory z epiforą. Takie połączenie skutkuje tym, że na początku zdań, wersów czy segmentów wypowiedzi powtarzana jest jedna fraza, a na ich końcu – inna[4], np.:
- Jakżeż ja się uspokoję –
- pełne strachu oczy moje
- pełne grozy myśli moje
- pełne trwogi serce moje
- pełne drżenia piersi moje
- Jakżeż ja się uspokoję...
S. Wyspiański
Kto koronę przedawał? Panowie!
Kto koronę kupował? Panowie!
Kto wojska obce do kraju wprowadził? Panowie!
Stanisław Staszic, Przestrogi dla Polski
Przypisy
edytuj- ↑ Władysław Kopaliński: symploke. [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [on-line]. [dostęp 2018-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-30)].
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: συμπλοκή. [w:] A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. (ang.).
- ↑ Charlton T. Lewis, Charles Short: complexĭo. [w:] A Latin Dictionary [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. (ang.).
- ↑ Napisane przez Agnieszka Indebska , Epifora i symploke - wszystko, co warto o nich wiedzieć [online], Poprawna polszczyzna dla każdego, 28 czerwca 2021 [dostęp 2021-12-03] (pol.).