Sycyn
Sycyn – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie obornickim, w gminie Oborniki.
| wieś | |
.JPG) Centrum wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
151[2] |
| Strefa numeracyjna |
61 |
| Kod pocztowy |
64-606[3] |
| Tablice rejestracyjne |
POB |
| SIMC |
0591751 |
Położenie na mapie gminy Oborniki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu obornickiego  | |
 52°39′25″N 16°37′59″E/52,656944 16,633056[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
Historia
edytujNazwa Sycyn pochodzić ma od słowa, które dawno wyszło z użycia: syt, czyli suche miejsce otoczone bagnem albo wodą. Istotnie, wieś leży nad niewielkim jeziorem.
Wzmianki
edytujNajdawniejszą datą, na którą powołują się historycy, jest dla niej rok 1278, z którego pochodzi zapisek: „siedzi komes Dzierżykraj na Sycynie”. Pewniejszą wzmianką źródłową jest dokument z roku 1398, z którego wynika, że wieś należała wtedy do parafii św. Marcina w Szamotułach.
Rys historyczny
edytujW wieku XV i XVI w Sycynie mieli swoje dobra Nałęcze i Danaborscy herbu Pałuki, a także Mikołaj Łącki. Była tu m.in. karczma. Z przeprowadzonej w 1756 roku lustracji (Sycyn wchodził wtedy w skład domeny stobnickiej Wirydiany z Bnińskich Raczyńskiej) wynika, że był tu folwark ze starym drewnianym dworem, oborą, owczarnią, chlewami i dwoma stodołami. We wsi było 14 domów. W 1793 roku Sycyn przejął generał Filip Raczyński. Wieś miała wtedy 25 domów i 171 mieszkańców, a folwark – 8 domów i 157 mieszkańców, zdecydowanie przeważali w nich Polacy.
Droga prowadząca do Kobylnik w gminie Obrzycko nazywana jest Drogą Kosynierską – stąd wyruszyli i pomaszerowali do walki powstańcy kościuszkowscy. Wieś szczyciła się także powstańcami wielkopolskimi – tu dożyli sędziwych lat Franciszek Kęsy i Jan Waliński, obaj odnieśli rany w czasie walk na froncie. W okresie międzywojennym dobra należały do dworu w Niemieczkowie.
Czasy najnowsze
edytujSycyn jest małą wsią. Mieszka tu około 150 osób[2]. Kilkanaście gospodarstw rolnych zajmuje obszar około 250 ha. W największych z nich chowa się kilkaset sztuk świń oraz prowadzi hodowlę bydła. W latach 1998–2006 we wsi istniało prywatne schronisko dla zwierząt, prowadzone przez miłośniczkę zwierząt, Wandę Jerzyk. Wskutek sprzeciwów sąsiadów, po procesach sądowych w latach 2002–2006 nakazano likwidację schroniska. Zwierzęta przeniesiono do nowo zbudowanego schroniska w Przyborówku k. Szamotuł.
Przyroda
edytujWieś położona jest 2 km od Warty, a około 0,5 km od lasu. W sezonie jest tu obfitość grzybów, można też łowić ryby i polować na zwierzynę. Osobliwością natury we wsi jest rosnąca przy Drodze Kosynierskiej tzw. krzywa sosna – pomnik przyrody.
Usługi
edytujSzczególną uwagę przykuwa niewielki, ceglany, budynek Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II[4], która niedawno świętowała jubileusz 130-lecia swojego istnienia[5]. Placówka jest trzyklasowa, ma niespełna 60 uczniów i niedawno otwarty oddział przedszkolny. Uczęszczają tutaj dzieci ze wsi Sycyn, Osowo Stare, Osowo Nowe, Popówko, Wychowaniec, Popowo, Niemieczkowo, Przeciwnica, Ruks-Młyn, Dołęga. Znajduje się tu także punkt biblioteczny.
Aktywność społeczna
edytujW Sycynie działalność prowadzi Kółko Rolnicze.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 134049
- ↑ a b WWW gminy Oborniki – Statystyki. [dostęp 2010-04-28].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1242 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Szkoła Podstawowa w Sycynie [online], www.spsycyn.pl [dostęp 2023-08-06].
- ↑ Szkoła w Sycynie świętowała jubileusz 130-lecia powstania szkoły [online], Oborniki Nasze Miasto [dostęp 2023-08-06] (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Sycyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 734.