Super Rugby 2016 – 21. sezon Super Rugby i pierwszy po rozszerzeniu liczby zespołów do 18. Do rozgrywek po kilku latach przerwy powrócił południowoafrykański zespół Southern Kings, a ponadto do zawodów dołączyły pierwsze drużyny z Argentyny (Jaguares) i Japonii (Sunwolves). Zmagania rozpoczęły się pod koniec lutego i zakończyły – po czerwcowej przerwie reprezentacyjnej – na początku sierpnia[1].
W wielkim finale zmierzyły się dwie najlepsze drużyny sezonu zasadniczego, Hurricanes i Lions. Zwycięsko z tego starcia wyszli ci pierwsi, którzy po wcześniejszych dwóch nieudanych próbach zdobyli swój pierwszy tytuł mistrzowski[2].
W przeciwieństwie do poprzedniego sezonu, w rozgrywkach udział wzięło aż 18 drużyn: sześć z Południowej Afryki, po pięć z Australii i Nowej Zelandii oraz po jednej z Argentyny i Japonii. Zespoły australijskie i nowozelandzkie utworzyły Grupę Australazjatycką, a wewnątrz niej konferencje narodowe. Osiem pozostałych zespołów weszło w skład Grupy Południowoafrykańskiej, gdzie podzielono je na dwie konferencje według czynników geograficznych (zespół argentyński trafił do jednej, a japoński do drugiej). W ciągu 17 kolejek sezonu zasadniczego każda z ekip rozegrała 15 spotkań, dwukrotnie pauzując. W tej fazie zawodów rozegrano 135 meczów.
Z uwagi na nierówną liczbę drużyn w poszczególnych konferencjach, odmiennie rozplanowano także rozkład spotkań. Zespoły w czteroekipowych konferencjach południowoafrykańskich rozegrały wewnątrz własnej konferencji sześć spotkań zgodnie z systemem kołowym – po trzy u siebie i na wyjeździe. W pięciozespołowych konferencjach Grupy Australoazjatyckiej drużyny rozgrywały mecz i rewanż z dwiema ekipami z własnej konferencji oraz po jednym meczu z pozostałymi dwiema (jeden mecz u siebie, a drugi na wyjeździe). Ponadto każdy z zespołów rozegrał po jednym spotkaniu z wszystkimi drużynami z drugiej konferencji w swojej grupie oraz ze wszystkimi drużynami z jednej z konferencji w drugiej grupie[a].
Zwycięzcy wszystkich czterech konferencji uzyskali kwalifikację do fazy ćwierćfinałowej – drużyny te zostały automatycznie sklasyfikowane na czterech pierwszych miejscach, zostając uszeregowane na podstawie wewnętrznej czterozespołowej tabeli. Pozostałe ekipy stworzyły zbiorczą tabelę, zgodnie z którą wyłoniono cztery najlepsze ekipy mające uzupełnić skład fazy pucharowej (przyznano im odpowiednio miejsca 5–8). Zwycięzcy konferencji zostali rozstawieni w parach z drużynami, które uzyskały awans dzięki dzikim kartom w taki sposób, że najlepszy zwycięzca mierzył się z najsłabszym dokooptowanym itd. Pojedynczy, decydujący o awansie mecz rozegrano na obiekcie drużyny rozstawionej. W fazie półfinałowej najwyżej rozstawiony zespół ponownie mierzył się z rozstawionym najniżej, a zespół drugi pod tym względem – z trzecim. Przewagę własnego boiska miały raz jeszcze zespoły sklasyfikowane wyżej. Zwycięzcy tej rundy awansowali do wielkiego finału, który odbył się na stadionie zespołu wyżej rozstawionego[3].
M – mecze rozegrane, W – mecze wygrane, R – mecze zremisowane, P – mecze przegrane, p+ – „małe punkty” zdobyte, p− – „małe punkty” stracone, p+/− – różnica „małych punktów”, P+ – przyłożenia zdobyte, P− – przyłożenia stracone, BO – ofensywne punkty bonusowe, BD – defensywne punkty bonusowe, Pkt – „duże punkty”
zespoły z dzikimi kartami awansują do fazy pucharowej.
zespoły, które zakończyły rozgrywki po sezonie zasadniczym
Zasady rozgrywek:
Kwalifikacja:
Osiem najlepszych drużyn awansuje do fazy pucharowej, zaś ich pozycja w końcowej tabeli odpowiada za rozstawienie w fazie pucharowej. Zwycięzcy poszczególnych konferencji sklasyfikowani są na miejscach 1–4 zgodnie z pozycją w odrębnej tabeli. Pozostałe cztery miejsca (5–8) zajmują zespoły z dzikimi kartami, a więc cztery najwyżej sklasyfikowane w łącznej tabeli zespoły z wyłączeniem zwycięzców konferencji. W fazie ćwierćfinałowej mecze rozgrywane są na obiektach ekip wyżej sklasyfikowanych w następujących parach 1. z 8., 2. z 7., 3. z 6. i 4. z 5. Zwycięzcy pojedynków awansują do półfinałów, gdzie ponownie pary ustalane są na podstawie pozycji po sezonie zasadniczym. Najwyżej rozstawiona drużyna mierzy się z rozstawioną najniżej, drugą zaś parę tworzą pozostałe zespoły. Gospodarzem półfinału jest drużyna wyżej rozstawiona. Zwycięzcy rundy półfinałowej awansują do finału, który rozgrywany jest na obiekcie drużyny wyżej sklasyfikowanej[3].
Punktowanie: • 4 punkty za zwycięstwo • 2 punkty za remis • 1 punkt za porażkę 7 lub mniejszą liczbą punktów (bonus defensywny) • 1 punkt za zdobycie w meczu trzech przyłożeń więcej od przeciwnika (bonus ofensywny)[5][6]
Klasyfikacja: Pozycje zespołów ustala się według następujących reguł:
• zwycięzcy konferencji (najlepsze drużyny z każdej konferencji zajmują cztery czołowe miejsca w łącznej tabeli niezależnie od sumy punktów) • „duże punkty” • liczba meczów wygranych • różnica „małych punktów” • liczba zdobytych przyłożeń • różnica przyłożeń[7]
↑Przykładowo, drużyna z konferencji Afryka I rozegrała sześć meczów z ekipami z konferencji Afryka I, cztery z konferencji Afryka II i pięć z zespołami z konferencji australijskiej, zaś drużyna z konferencji nowozelandzkiej odpowiednio: sześć z zespołami z konferencji nowozelandzkiej, pięć z konferencji australijskiej i cztery z konferencji Afryka II.
I miejsce
II miejsce
Hurricanes
Brumbies
Lions
Jaguares
Sunwolves