Strefa zamieszkania

Strefa zamieszkania – strefa w ruchu drogowym, w której pieszy może się poruszać swobodnie po całej udostępnionej do użytku publicznego przestrzeni i ma pierwszeństwo przed pojazdami (kierujący musi ustąpić pieszemu w każdym wypadku).

W prawie o ruchu drogowym jest to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi^[1].

Ponadto:

Obowiązuje ograniczenie prędkości do 20 km/h.
Postój pojazdu jest dozwolony jedynie w miejscach do tego wyznaczonych.
Progi zwalniające oraz przejścia dla pieszych nie muszą być oznaczone znakami pionowymi A-11a.
Dziecko do 7 roku życia może poruszać się po strefie i bawić bez opieki osoby dorosłej.
Opuszczając strefę zamieszkania, należy ustąpić pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego.

Strefa zamieszkania to także specjalny obszar nie tylko ze względu na obowiązujące normy prawne, ale także z uwagi na to, że ma on służyć przede wszystkim osobom tam zamieszkującym, wypoczywającym, uczęszczającym do szkół, robiącym zakupy w sieciach sklepów itp. Ma również zapewnić bawiącym się na tym obszarze dzieciom maksimum bezpieczeństwa.

Najczęstsze lokalizacje stref

Cechy strefy zamieszkania

Brak obowiązku malowania przejść dla pieszych – piesi mogą bezpiecznie poruszać się po całej strefie.
Zarządcami tych stref są często jednostki niezwiązane z ruchem drogowym.
Częste użycie progów zwalniających, które mają na celu fizyczne ograniczenie prędkości pojazdów.

Zobacz też

Przypisy

↑ Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988).

[1] Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988).

[1]