Strój instrumentu
Strój instrumentu – zestaw wysokości dźwięków przyporządkowanych do elementów dźwiękotwórczych (wibratorów) instrumentu muzycznego[1][2][3].
Przykładowo, cztery struny skrzypiec nastrojone są strojem kwintowym[1] g, d1, a1, e2[3], cztery struny kontrabasu – strojem kwartowym E1, A1, D, G[4], sześć strun violi da gamba – strojem kwartowo-tercjowym D, G, c, e, a, d1[5]. W instrumentach dętych, strój ma nazwę dźwięku, który wydaje piszczałka przy swojej naturalnej długości – bez skracania i wydłużania (np. za pośrednictwem otworów we flecie lub krąglików w trąbce), i bez przedęcia[1].
Wysokość dźwięków wydawanych przez elementy dźwiękotwórcze instrumentów muzycznych ulega zmianie w trakcie eksploatacji i pod wpływem zmian temperatury i wilgotności powietrza. Instrumenty wymagają okresowego strojenia. Orkiestra stroi się wg dźwięku a1 (440 Hz), wzorcowanego obojem, który jest najmniej podatny na wahania stroju powodowane warunkami atmosferycznymi[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Baculewski et al. 2006 ↓, s. 845.
- ↑ Wesołowski 2018 ↓, s. 86.
- ↑ a b strój, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-04-03].
- ↑ Drobner 1997 ↓, s. 74.
- ↑ Drobner 1997 ↓, s. 45.
- ↑ Ekiert 2006 ↓, s. 481.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki. Wyd. XVIII. Kraków: PWM, 2018. ISBN 978-83-224-0461-4.