Storm Shadow
Storm Shadow / SCALP-EG – konwencjonalny, taktyczny pocisk manewrujący dalekiego zasięgu o niskiej wykrywalności, służący do niszczenia punktowych celów, produkowany przez europejskie konsorcjum MBDA, wprowadzony na początku XXI wieku.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj |
pocisk manewrujący klasy powietrze-ziemia |
| Przeznaczenie |
niszczenie punktowych celów umocnionych i odkrytych |
| Operacyjność |
2002 do dzisiaj |
| Długość |
5,1 m |
| Średnica |
0,63 m (szerokość) |
| Rozpiętość |
3 m[1] |
| Masa |
1300 kg[1] |
| Napęd |
silnik turboodrzutowy Turbomeca Microturbo TRI 60-30 o ciągu 5,4 kN |
| Prędkość |
1000 km/h (Mach 0,8)[2] |
| Zasięg |
> 560 km/300 mil morskich[2] |
| Naprowadzanie |
autonomiczne: nawigacja inercyjna, GPS i TERPROM, w końcowej fazie ataku identyfikacja celu w podczerwieni |
| Masa głowicy |
450 kg |
| Typ głowicy |
BROACH (Bomb Royal Ordnance Augmented Charge) |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Francja, Grecja, Włochy, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Ukraina | |
Historia
edytujWstępne prace nad pociskiem manewrującym dalekiego zasięgu przenoszonym przez samoloty rozpoczęła francuska firma Matra w 1991 roku, na zlecenie francuskiego lotnictwa[3]. Stanowił on rozwinięcie koncepcji szybującego pocisku skrzydlatego APACHE, który miał także odmianę z silnikiem odrzutowym dalekiego zasięgu APACHE-C[4]. Oznaczenie SCALP stanowi skrót od Système de Croisière Autonome à Longue Portée, a dodatek EG od Emploi Général (ogólnego przeznaczenia)[4]. W 1992 roku współpracę przy programie rozwoju pocisku podjęła brytyjska firma BAe Dynamics (późniejsza BAE Systems)[3]. Przeprojektowano wówczas kadłub i zastosowano autonomiczny system naprowadzania TRN (Terrain Reference Navigation) oraz zastosowano brytyjską uniwersalną tandemową głowicę bojową BROACH[3].
Doświadczenia zebrane przez RAF podczas I wojny w Zatoce Perskiej, podczas której Brytyjczycy stracili 6 samolotów Panavia Tornado, uwypukliły potrzebę posiadania nowej klasy pocisków, dzięki którym można by atakować cele bez potrzeby przelatywania nad celem bądź w jego bezpośredniej bliskości. Na bazie tych doświadczeń powstały pociski manewrujące, zapewniające z jednej strony duże prawdopodobieństwo trafienia, a z drugiej strony pozwalające atakować wybrane cele z dużej odległości bez narażania załóg własnych samolotów na ogień obrony przeciwlotniczej.
Na początku lat 90. XX wieku RAF ogłosił wymagania dotyczące pocisku manewrującego klasy fire-and-forget (tłum. odpal i zapomnij) CASOM (Conventionally Armed Stand Off Cruise Missile). W czerwcu 1996 roku wybrany został projekt SCALP konsorcjum firm Matra i BAa Dynamics (późniejsze MBDA)[3]. W 1998 roku francuska agencja uzbrojenia DGA zawarła umowę na opracowanie prototypów i dostawę pierwszych 500 pocisków[3]. RAF zamówił początkowo 900 pocisków[3]. Próby prototypów rozpoczęto w 1999 roku, a pierwsze odpalenie kompletnego pocisku miało miejsce w grudniu 2000 roku we Francji. Pocisk został odpalony z pokładu Mirage 2000N i po przeleceniu 250 km trafił w makietę schronu. We Francji pocisk został oznaczony SCALP EG, a przez Brytyjczyków Storm Shadow. Brytyjczycy swój pierwszy Storm Shadow odpalili z pokładu Tornado w maju 2001 roku[3]. W lutym 2002 roku rozpoczęto produkcję seryjną[3].
W listopadzie 2013 roku rozpoczęto testy pocisku z samolotem Eurofighter Typhoon. Badania obejmowały testy kompatybilności, badania flatterowe oraz sprawdzenie osiągów samolotu i jego charakterystyki aerodynamicznej z podwieszonym pociskiem. W listopadzie 2014 roku, na poligonie Aberporth w Walii, dokonano pierwszego zrzutu ćwiczebnej wersji Storm Shadow[5].
W grudniu 2006 roku rozpoczęto prace nad morskim wariantem pochodnym pocisku MdCN (Missile de Croisière Naval), przystosowanym do wystrzeliwania z pionowych wyrzutni okrętowych lub zanurzonych okrętów podwodnych. Wymusiło to przeprojektowanie pocisku, w tym zastosowanie dłuższego kadłuba o okrągłym przekroju i średnicy 500 mm[1]. Próbne odpalenie miało miejsce w maju 2010 roku[1]. Francuska marynarka wojenna zamówiła 200 pocisków, w tym 50 dla okrętów podwodnych typu Barracuda[1].
Konstrukcja
edytuj
Wersja francuska różni się od wersji używanej przez RAF jedynie interfejsem łączącym pocisk z nosicielem[3]. We Francji są to samoloty Mirage 2000N/D i Dassault Rafale F2, a w Wielkiej Brytanii Tornado GR.4 i Eurofighter Typhoon.
Storm Shadow to pocisk manewrujący o utrudnionej wykrywalności, naprowadzany autonomicznie z wykorzystaniem systemu nawigacji bezwładnościowej z użyciem odbiornika GPS oraz systemu TERPROM (Terrain Profile Matching, porównywanie profilu powierzchni ziemi). Kadłub ma przekrój prostokątny o szerokości 630 mm i wysokości 480 mm, a rozpiętość rozkładanych skrzydeł umieszczonych na grzbiecie wynosi 3 m[6]. Z tyłu znajdują się powierzchnie sterowe[3]. Zasięg wynosi od 250 do 400 km[1]. Pocisk leci po zaprogramowanej trasie na wysokości między 40 a 150 m[1].
.jpg)
Przed zaatakowaniem celu, z głowicy pocisku odpada pokrywa kamery termowizyjnej o wysokiej rozdzielczości, dzięki której następuje identyfikacja celu. Po przechwyceniu pocisk wznosi się na zadaną wysokość tak, aby kąt uderzenia w cel był jak najbardziej efektywny. Tuż przed samym uderzeniem następuje powtórna identyfikacja celu. Pocisk leci nad cel na wysokości 30–40 metrów. Głowica BROACH (Bomb Royal Ordnance Augmented Charge) jest dwustopniowa, w momencie uderzenia w cel o utwardzonej powierzchni, pierwsza część głowicy – prekursor, wypala otwór, przez który uderza druga część głowicy, tym samym cała energia pocisku wykorzystywana jest do zniszczenia celu. W zależności od kąta uderzenia rakiety, głowica BROACH jest w stanie przebić 2 do 4 metrów żelbetu[3]. Część bojowa ma masę 450 kg[3]. Błąd trafienia wynosi 1-3 m[1].
Służba
edytuj
Storm Shadow trafił do uzbrojenia w 2002 roku. 21 marca 2003 roku miało miejsce pierwsze bojowe użycie pocisku. Brytyjskie Tornado GR.4 z 617 dywizjonu Dambusters odpaliły swoje pociski w stronę umocnień pod Bagdadem podczas II wojny w Zatoce Perskiej. Podczas działań w Iraku w 2003 roku odpalono 27 pocisków[3]. Francuskie pociski osiągnęły gotowość w grudniu 2004 roku[3]. W listopadzie 1998 roku pocisk został zamówiony także przez Zjednoczone Emiraty Arabskie, otrzymał on nazwę własną Black Shaheen[1]. Wersja dla tego państwa ma zmniejszony do 300 km zasięg, dzięki czemu nie podlega kontroli w ramach układu o nierozprzestrzenianiu broni dalekiego zasięgu – Missile Technology Control Regime (MTCR), i jest integrowana z samolotami Mirage 2000-9[1].
W 1999 roku lotnictwo włoskie zamówiło 200 pocisków dla samolotów Tornado i Typhoon[1]. W sierpniu 2000 roku Grecja zamówiła 90 pocisków, integrując je ze swoimi Mirage 2000-5[1]. W ramach programu modernizacji własnych samolotów Tornado, znanym pod nazwą Tornado Sustainment Programme, w 2006 roku 350 sztuk zamówiła Arabia Saudyjska[1].
Kolejnym polem bitwy, na którym użyto pociski bojowo była wojna domowa w Libii, gdzie w 2011 roku interweniowały państwa NATO. Odpalono tam ponad 75 pocisków brytyjskich, francuskich i włoskich przeciwko libijskim rządowym centrom dowodzenia i bazom lotniczym[3].
Na początku maja 2023 roku Wielka Brytania ujawniła dostarczenie pocisków Storm Shadow dla Ukrainy podczas inwazji Rosji na Ukrainę[7]. Prawdopodobnie do ich przenoszenia zostały uprzednio dostosowane bombowce frontowe Su-24 i jeszcze w pierwszej połowie maja zostały one użyte bojowo, na cele w okolicy Ługańska[8].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Kwasek 2013 ↓, s. 156.
- ↑ a b Storm Shadow - raf.mod.uk
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Kwasek 2013 ↓, s. 155.
- ↑ a b Kwasek 2013 ↓, s. 154-155.
- ↑ Typhoon zrzuca Storm Shadow, „Raport”, nr 12 (2015), s. 75, ISSN 1429-270x
- ↑ Kwasek 2013 ↓, s. 155-156.
- ↑ Przemysław Juraszek, Storm Shadow już na miejscu. Ta broń odmieni losy wojny [online], WP Tech, 11 maja 2023 [dostęp 2023-05-15].
- ↑ Przemysław Juraszek, Cudowna broń już działa. Szczątki pocisku Storm Shadow w okolicy Ługańska [online], WP Tech, 15 maja 2023 [dostęp 2023-05-15].
Bibliografia
edytuj- Piotr Abraszek. Storm Shadow w akcji. „Nowa Technika Wojskowa”. 7/2004, s. 40-42, 2004. Magnum X. ISSN 1230-1655.
- Tomasz Kwasek. Pociski manewrujące SCAL EG/Storm Shadow i MDCH. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2013, s. 154-156, wrzesień 2013. Magnum X. ISSN 1230-1655.