Stefan Rozmaryn
Stefan Rozmaryn, właśc. Stefan Rosmarin (ur. 23 października 1908 we Lwowie, zm. 4 czerwca 1969) – prawnik, konstytucjonalista i administratywista. Główny autor konstytucji lipcowej z 1952. Czołowy teoretyk marksistowskiego konstytucjonalizmu w Polsce. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Nauk.
| Data i miejsce urodzenia |
23 października 1908 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 czerwca 1969 |
| profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo konstytucyjne, administracyjne, skarbowe | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1932 |
| Profesura |
1947 |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek rzeczywisty |
| Doktor honoris causa Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – 1965 | |
| nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Lwowski |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujLata młodości spędził we Lwowie. W 1926 ukończył gimnazjum im. Stefana Batorego. W latach 1926–1930 studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1932 na Wydziale Prawa UJK uzyskał stopień doktora praw na podstawie dysertacji z dziedziny prawa administracyjnego pt. Zbiorowe układy pracy[1]. Do wybuchu II wojny światowej był adwokatem we Lwowie.
Podczas okupacji Lwowa przez ZSRR był zatrudniony na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie, którego prodziekanem był w latach 1940–1941. W tym czasie uzyskał sowiecki stopień naukowy kandydata nauk prawnych[1]. Po wyjeździe ze Lwowa, co nastąpiło w 1941, pełnił m.in. funkcje dziekana i wykładowcy prawa państwowego i historii doktryn politycznych w Instytucie Prawniczym w Swierdłowsku i Kazaniu. Został członkiem Związku Patriotów Polskich.
Zaraz po wojnie został naczelnikiem departamentu ustawodawczego Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1946 członek i działacz Polskiej Partii Robotniczej, a następnie PZPR[2]. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością prawo skarbowe i posadę kierownika Katedry Prawa Państwowego. Od 1950 dyrektor generalny w Prezydium Urzędu Rady Ministrów. Od 1952 członek korespondent, zaś od 1961 członek rzeczywisty PAN. W latach 1962–1964 był przewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauk Prawnych[3]. Członek Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego w Hadze. Doktor honoris causa UAM w Poznaniu (1965).
Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A2-Tuje-13)[4].
Publikacje
edytuj- Sukcesja w uprawnienia przemysłowe, „Przegląd Prawa i Administracji” 1934.
- Nauka o państwie. Ustrój państw kapitalistycznych. Część ogólna, Warszawa 1949.
- O nowe pojęcie polskiego systemu skarbowego, Warszawa 1949.
- Organizacja szkolnictwa wyższego w ZSRR, Warszawa 1949.
- Prawo i państwo, Warszawa 1949.
- Istota Państwa, Warszawa 1950.
- Polskie prawo państwowe, Warszawa 1949, 1951.
- Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych narzędziem agresywnych sił, Warszawa 1951.
- Z zagadnień wyborów do rad narodowych, Warszawa 1954.
- Konstytucja jako ustawa zasadnicza Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa 1961, 1967.
- Ustawa w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa 1964.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (14 stycznia 1955)[5]
Źródło:[3].
Nagrody
edytuj- Nagroda Państwowa II stopnia za prace z dziedziny prawa państwowego Polski Ludowej (1952)[6][7]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Rozmaryn Stefan POLIN Wirtualny Sztetl [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Spętana akademia. Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950–1986, t. II, wybór, wstęp i opracowanie Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, Warszawa 2012, s. 68.
- ↑ a b Stanisław Sierpowski, Józef Malinowski (oprac.): Doktorzy honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. T. Tom II 1951–1979. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2015, s. 63. ISBN 978-83-232-2905-6. [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-07-22].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 - Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/126 - na wniosek Prezesa Polskiej Akademii Nauk.
- ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, techniki i kultury. „Dziennik Polski”. Rok VIII, Nr 174 (2637), s. 6, 22 lipca 1952. Kraków: „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, NR 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-22].