Stefan Eichler
Stefan Tomasz Eichler (ur. 7 lutego 1892 w Sosnowcu, zm. 12 marca 1980 we Wrexham) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, legionista, starosta augustowski i stołpecki, minister w emigracyjnym rządzie Aleksandra Zawiszy.
 podpułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 marca 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
starosta powiatowy |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytuj_01.jpg)
Urodził się w Sosnowcu, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej. Młodość spędził w Radomiu, w 1905 uczestniczył w strajku szkolnym, w 1912 roku ukończył tam Szkołę Handlową. Od 1913 roku studiował w Institut Polytechnique w Glons (Liège), w tym samym roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Od października 1914 roku został żołnierzem 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Uczestniczył w bitwie pod Łowczówkiem, gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł w lutym 1915 roku, przez pięć miesięcy leczył się we Lwowie. Od stycznia 1916 roku służył w 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[1]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży, skąd zbiegł w marcu 1918 roku.
Od października 1918 roku był studentem Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, ale w listopadzie tego roku zaciągnął się do służby wojskowej w 7 pułku Ułanów Lubelskich. 12 stycznia 1919 roku awansowany do stopnia podporucznika, w kwietniu 1919 roku został skierowany do Szkoły Jazdy. 1 kwietnia 1920 roku awansowany do stopnia porucznika. W sierpniu 1920 roku został wysłany do Szkoły Aplikacyjnej Kawalerii w Saumur. Po powrocie służył w macierzystym pułku, m.in. jako instruktor jazdy konnej, następnie w I Brygadzie Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 95. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii). Jego oddziałem macierzystym był nadal 7 pułk Ułanów Lubelskich[2].
Do sierpnia 1926 roku służył w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku Ułanów Lubelskich[3]. W 1924 roku był oficerem ordynansowym dowódcy Oddziału Szkolnego podpułkownika Piotra Skuratowicza[4]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W sierpniu 1926 roku powrócił do 7 pułku ułanów. Z dniem 30 listopada 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z jednoczesnym przydziałem do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[6][7]. 21 stycznia 1930 roku, po ukończeniu kursu próbnego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1929–1931[8]. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Brygady Kawalerii „Suwałki” w Suwałkach na stanowisko szefa sztabu[9][10]. Z dniem 1 marca 1934 roku został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na praktykę do 30 listopada tego roku[11][12]. Od stycznia 1935 do kwietnia 1939 roku był starostą augustowskim, od kwietnia 1939 roku starostą stołpeckim.
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR wyjechał na Litwę, gdzie został internowany w obozie w Wyłkowyszkach. Po zajęciu Litwy przez ZSRR trafił do niewoli sowieckiej, przebywał w obozach w Kozielsku i Griazowcu. Związek Radziecki opuścił ostatecznie z Armią Andersa. Służył jako zastępca szefa sztabu 5, a następnie 10 Dywizji Piechoty, później jako szef Bazy Ewakuacyjnej w Teheranie.
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej (wyznaczony przez Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji - Komitet Zagraniczny)[13]. 16 lipca 1965 roku został członkiem Głównej Komisji Skarbu Narodowego[14].
15 września 1966 roku został ministrem spraw krajowych w rządzie Aleksandra Zawiszy[15], z racji tej funkcji wszedł w skład IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej[16]. W 1966 roku został mianowany podpułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii[17].
Pozostawił wspomnienia Z trudu naszego i znoju… Wspomnienia z mego życia, wydane pośmiertnie w 2005 roku.
Zmarł 12 marca 1980 roku. Został pochowany na Morden Cemetery ( H 3090)[18].
W 2023 r. jego doczesne szczątki oraz małżonki Felicji zostały ekshumowane. Następnie trumny z ciałami sprowadzono do Polski i pochowano na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie(kwatera C, rząd 10a, grób 26)[19][20].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[21]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie) „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[22]
Przypisy
edytuj- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 613, 682, 1520.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 555, 605, 1380.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 332, 348.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 322.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 496.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 177.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 287.
- ↑ Skład III Rady Rzeczypospolitej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 31, Nr 3 z 14 września 1963.
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 10, Nr 3 z 17 lipca 1965.
- ↑ Mianowanie Ministra. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 20, Nr 5 z 25 października 1966.
- ↑ Skład IV Rady Rzeczypospolitej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 35, Nr 6 z 30 października 1968.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6.
- ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-05-25] (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-01-17].
- ↑ Maciej Replewicz: Prochy gen. Kopańskiego oraz ppłk. Eichlera spoczęły na Wojskowych Powązkach w Warszawie. pap.pl, 6 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-21].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
edytuj- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
- Janusz Mierzwa, Jarosław Szlaszyński: Starostowie augustowscy w okresie międzywojennym, [w:] Rocznik Augustowsko-Suwalski, 2012.
- Stefan Tomasz Eichler w Wykazie Legionistów Polskich. wykaz.muzeumpilsudski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-08)].