Stefan Łaszkiewicz
Stefan Łaszkiewicz (ur. 16 listopada 1905 w Stadnikach, zm. 3 lutego 2002 w Ottawie[1]) − pułkownik pilot Wojska Polskiego.
| 1 zwycięstwo | |
| |
 pułkownik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1928-1947 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Brygada Pościgowa, |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu 308 |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
     | |
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujW roku 1921 wstąpił do korpusu kadetów, gdzie w 1925 roku zdał maturę. Bez powodzenia ubiegał się o przyjęcie do Szkoły Morskiej, ale ostatecznie dostał się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa[2]. Został z niej relegowany w roku 1926 za udział w „buncie podchorążych”. Do szkoły, która przeniosła się do Dęblina, pozwolono mu wrócić rok później. W roku 1928 otrzymał szlify podporucznika obserwatora[3] i przydział do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie.
W latach 1936–1938 studiował w Wyższej Szkole Wojennej, po ukończeniu której otrzymał awans na kapitana. W marcu 1939 roku, po utworzeniu Brygady Pościgowej, pełnił obowiązki oficera operacyjnego tej formacji.
W czasie kampanii wrześniowej nie odbywał lotów bojowych, a 17 września ewakuował się − jak większość personelu lotniczego, co było zgodne z rozkazem Naczelnego Wodza − do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie pod koniec grudnia 1939 roku objął dowództwo klucza tzw. Eskadry Montpellier (nazwa oficjalna: Klucz Frontowy Nr 1 "Ła"), na czele którego − podczas kampanii francuskiej − bronił obszaru powietrznego nad Cambrai.
Po klęsce Francji przedostał się − przez Maroko i Gibraltar − do punktu zbiorczego polskich lotników w Blackpool w Wielkiej Brytanii. Formował i był pierwszym dowódcą (od września do 9 listopada 1940 roku) krakowskiego dywizjonu 308. Na skutek nieporozumień z brytyjskim dowódcą dywizjonu, Johnem Alfredem Daviesem[4], który uznał go za sprawcę wypadku lotniczego, został usunięty z dywizjonu co opisał szeroko w swoich wspomnieniach[5]. Po wyjściu ze szpitala służył w dywizjonach myśliwskich w Irlandii Północnej[5]. Po kilku miesiącach dostał przydział do Sekcji Lotniczej Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych, gdzie pracował do roku 1946.
Na krótko wrócił do macierzystej jednostki. Latał także w dywizjonie 316 oraz w 9 Fighter Squadron United States Army Air Forces, gdzie − jako jeden z nielicznych Polaków − miał możliwość walczyć na amerykańskich myśliwcach Republic P-47 Thunderbolt[6].
Zdemobilizowany w roku 1948 wyjechał do Kanady, gdzie mieszkał do końca życia[7]. W Kanadzie zmienił nazwisko na Mallory[7].
Zestrzelenia
edytujNa liście Bajana sklasyfikowany został na 275. pozycji z 1 samolotem Luftwaffe zestrzelonym na pewno.
- Henschel Hs 126 – 8 czerwca 1940[1]
Publikacje
edytujByła autorem opowiadań i wspomnień[8]:
- Sępy (1935),
- Chmurne loty (1939),
- Opowieści róży wiatrów (1945),
- Szum młodości (1945, 2008),
- Od Cambrai po Coventry (1982).
Ordery i odznaczenia
edytujZa swą służbę otrzymał odznaczenia:
- Krzyż Walecznych,
- Medal Lotniczy – czterokrotnie,
- Polowa Odznaka Pilota,
- Croix de Guerre avec Étoile d'Or.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Stefan Łaszkiewicz [online], www.polishairforce.pl [dostęp 2020-06-27].
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 64.
- ↑ II promocja
- ↑ The Airmen's Stories - S/Ldr. J A Davies, [w:] Battle of Britain London Monument [online] [dostęp 2022-03-13].
- ↑ a b Stefan Łaszkiewicz, Od Cambrai po Coventry, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowe, 1982, s. 263-330.
- ↑ Skrzydlata Polska i 11'1984 ↓, s. 4.
- ↑ a b Stefan Łaszkiewicz [online], Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej [dostęp 2022-03-13].
- ↑ Skrzydlata Polska i 11'1984 ↓, s. 3.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Malinowski. Twórczość uskrzydlona. „Skrzydlata Polska”. 12/1984, 18 marca 1984. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.