Starożytny Izrael w okresie rzymskim

Starożytny Izrael pod panowaniem Rzymu przebywał w okresie od 63 p.n.e. do 395 n.e.

Cesarstwo rzymskie
Królestwo Heroda Wielkiego
Mapa Judei za Heroda Wielkiego
Judzkie prowincje w I wieku n.e.

Historia

edytuj

W 63 p.n.e. do Judei (od strony Syrii) wkroczył rzymski legion pod wodzą Pompejusza. Zwolennicy arcykapłana Jana Hirkana II bez walki poddali Jerozolimę. Państwo Machabeuszy przestało istnieć, a Judea znalazła się w strefie bezpośrednich wpływów imperium rzymskiego.

Prokonsul Syrii, Aulus Gabinius włączył państwo Machabeuszy do Galilei, pomniejszył obszar prowincji Judei (połączona Judea z Samarią i z 5 mniejszymi dystryktami) i podporządkował swojej kontroli prefekta Syrii. Pomimo to, Żydzi otrzymali dużą wolność w sprawach wewnętrznych w Judei.

Kolejni władcy Judei

Zaraz po śmierci Heroda Wielkiego wybuchło w Judei żydowskie powstanie (tzw. wojna Warusa), które zostało krwawo stłumione przez legiony rzymskie stacjonujące w Syrii. W 6 roku oficjalnie wcielono Judeę i Samarię w skład rzymskiej prowincji Syrii. Przedstawiciel cesarski w Judei nosił miano prefekta i miał swoją siedzibę w Cezarei. Prawdopodobnie 7 kwietnia 30 lub 3 kwietnia 33 roku w Jerozolimie ukrzyżowano Jezusa Chrystusa, którego chrześcijanie uważają za Zbawiciela i Syna Bożego. Za Tyberiusza Juliusza Aleksandra w Judei nasiliło swoją działalność żydowskie stronnictwo Zelotów. W 66 roku wybuchło powstanie żydowskie, które skończyło się zdobyciem Jerozolimy i zniszczeniem Świątyni przez Rzymian w 70 roku oraz upadkiem twierdzy Masady w 73/74. Za Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa, w 197 i w 351-352 w Palestynie wybuchły kolejne powstania żydowskie. Były jednak na ogół szybko tłumione.

Rzymscy namiestnicy Judei (6-135)

edytuj

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • E. Mary Smallwood, The Jews under Roman rule. From Pompey to Diocletian: a study in political relations, Brill 2001