Stanisław Szerszeń
Stanisław Szerszeń (ur. 13 grudnia 1899 w Żywcu, zm. 10 maja 1975) – polski inżynier i wykładowca, poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956), prorektor Politechniki Śląskiej (1949–1958).
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Poseł I kadencji Sejmu PRL | |
| Okres |
od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujW 1917 ukończył szkołę średnią w Żywcu, otrzymując z wyróżnieniem świadectwo dojrzałości[1]. Od 7 kwietnia 1920 do 10 stycznia 1921 był uczniem 29. klasy „Zjednoczona polsko-białoruska” Szkoły Podchorążych Piechoty[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1921 i 18. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie[4]. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[5].
Po ukończeniu studiów na Politechnice Lwowskiej w 1921 został zatrudniony na macierzystej uczelni jako asystent, następnie adiunkt, wykładowca i docent. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[6]. Oprócz pracy naukowej związany z lwowską spółką budowlaną, był również zatrudniony w magistracie. Podczas II wojny światowej nadal pracował jako wykładowca Politechniki, zajmował się również regulacją rzeki Białej w Grzybowie.
Po zakończeniu działań wojennych, włączeniu Małopolski Wschodnie w skład Ukraińskiej SRR i przymusowych wysiedleniach osiedlił się w Nowym Sączu, gdzie pracował jako kierownik Biura Odbudowy Miasta. Następnie udał się na Górny Śląsk, podejmując pracę kierownika fabryki lekkich betonów w Bytomiu. Powrócił do pracy naukowej jako kierownik Katedry na Politechnice Śląskiej (był jej prorektorem w latach 1949–1958). Od 1949 do 1956 kierował Gliwickim Oddziałem Biura Projektów Architektury i Budownictwa.
W 1952 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z okręgu Gliwice. Był członkiem Komisji Komunikacji i Łączności (jako jej wiceprzewodniczący). Po zakończeniu pracy parlamentarnej kierował Katedrą Geometrii Wykreślnej Politechniki w Krakowie, był również dziekanem Wydziału Budownicta Wodnego uczelni (przez cztery kadencje).
Był autorem publikacji naukowych i podręczników z zakresu geometrii wykreślnej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie; po raz pierwszy w 1937[7][8]).
Wybrane publikacje
edytuj- Nauka o rzutach, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978 (podręcznik akademicki, wyd. 11)
- Geometryczna koncepcja prefabrykatów budowlanych typu S, Politechnika Krakowska, 1961
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisław Szerszeń [online], www.polsl.pl [dostęp 2016-04-11].
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 453.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 588.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 145.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 265, 962.
- ↑ Czasopismo Techniczne. R. 54, 10 sierpnia 1936, Nr 15 s. 266
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.
- ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 258 z 13 listopada 1937.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944-1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 124–125
- Sylwetki zasłużonych pracowników Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Krakowskiej
- Strona sejmowa posła I kadencji
- Katalog Internetowy Biblioteki Narodowej