Stanisław Schoen-Wolski
Stanisław Schoen-Wolski, ps. „Imek” (ur. 20 stycznia 1930[1], zm. 21 marca 2005[2]) – polski dziennikarz, publicysta i prezenter telewizyjny, wieloletni wydawca Dziennika Telewizyjnego, w czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, obok Antoniego Petrykiewicza jeden z najmłodszych kawalerów Orderu Virtuti Militari[3].
 kapral
| |
| Data urodzenia |
20 stycznia 1930 |
|---|---|
| Data śmierci |
21 marca 2005 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujBył synem Jerzego Schoen-Wolskiego i Marii z domu Mausz. Od dzieciństwa zaangażowany w działalność harcerską. W czasie okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Od 1943 roku służył w Armii Krajowej.
W 1944 roku w stopniu bombardiera brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył w sierpniu jako żołnierz V Obwodu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej, a następnie od września w 10 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Był strzelcem wyborowym w Grupie Artyleryjskiej „Granat” na Mokotowie.
Wsławił się brawurową akcją, gdy samodzielnie zniszczył granatem ręcznym kluczowe niemieckie stanowisko karabinu maszynowego na rogu ulic Dolnej i Konduktorskiej. Za swój czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Miał wtedy 14 lat.
Po upadku Warszawy znalazł się w niewoli na terenie Niemiec. Nosił numer jeniecki 221542. Uciekł z obozu w 1945 roku. Po przedostaniu się na teren wyzwolonej przez aliantów Holandii został żołnierzem 1 Dywizji Pancernej[4]. Brał udział w zdobywaniu bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven[5]. W Polskich Siłach Zbrojnych dosłużył się stopnia kaprala. Został odznaczony Krzyżem Walecznych[potrzebny przypis].
Po demobilizacji dywizji powrócił do Polski. W latach 1947–1950 za przynależność do Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych był prześladowany przez władze komunistyczne. Przebywał w obozie pracy[4]. Następnie przez większą część życia wykonywał zawód dziennikarza. Był m.in. spikerem w Telewizji Polskiej i wydawcą Dziennika Telewizyjnego[potrzebny przypis].
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisław Schoen-Wolski. 1944.pl. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).
- ↑ Pogrzeb powstańca. rp.pl, 2005-03-31. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).
- ↑ a b Tom Hundley. The heroes of Warsaw at last get their due. „Chicago Tribune”, 2004-08-01. [dostęp 2012-04-22]. (ang.).
- ↑ Zbigniew Puchalski: Dzieje polskich znaków zaszczytnych. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2000, s. 209. ISBN 83-7059-388-7.