Stanisław Królikiewicz
Stanisław Królikiewicz[a] (ur. 24 kwietnia 1891 w Stryju, zm. 9 sierpnia 1978 w Krakowie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.
 podpułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
10 Pułk Artylerii Ciężkiej, |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujStanisław Królikiewicz urodził się 24 kwietnia 1891 w Stryju. Był synem Karola (1855–1907) i Julii z domu Bronarskiej (1863–1911). Jego braćmi byli: Marian (1880–1939), Kazimierz (1884–1976, architekt), Tadeusz (1887–1970), Mieczysław (1889–1986), Adam (1894–1966, oficer kawalerii, jeździec, medalista olimpijski), Wacław (1900–1983, inżynier, oficer), Oktawian (1903–1941, zabity przez Niemców).
U kresu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Będąc w stopniu porucznika 4 listopada 1918 otrzymał rozkaz zorganizowania baterii armat podporządkowanej bezpośrednio Naczelnej Komendzie Wojska Polskiego we Lwowie. Kierując się własną kreatywnością przygotował broń złożoną z uzyskanych kilku austriackich dział polowych, do których improwizując przysposobił niepasujące pociski produkcji rosyjskiej[1]. Dla upamiętnienia pierwszego strzału artyleryjskiego w dniu 7 listopada 1918 podczas obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, został później wybrany na święto 5 Lwowskiego pułku artylerii lekkiej[2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem z 1 czerwca 1919[3][4]. Był oficerem rezerwowym 10 pułku artylerii ciężkiej w 1923[5] oraz dodatkowo jako oficer zatrzymany w służbie czynnej 17 pułku artylerii polowej w 1924[6]. Od 1926 do 1928 kształcił się we francuskiej uczelni wojskowej École supérieure de guerre, której został absolwentem, po czym decyzją ministra spraw wojskowych otrzymał tytuł oficera dyplomowanego[7]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana artylerii w służbie stałej ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1924[8]. W 1928 był oficerem 14 pułku artylerii polowej[9]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[10]. W 1932 służył w Sztabie Głównym[11]. Według stanu z marca 1939 w stopniu podpułkownika był dowódcą 20 dywizjonu artylerii ciężkiej we Włodawie[12].
Podczas II wojny światowej przedostał się na Zachód i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu podpułkownika od 8 marca 1941 był p.o. zastępcą dowódcy 7 dywizjonu kadrowego artylerii lekkiej w składzie 7 Brygady Kadrowej Strzelców. Po wojnie był dyrektorem obozów repatriacyjnych UNRRA-IRO.
W 1914 jego żoną została Jadwiga Dulska, z którą miał syna Juliusza, zmarłego w wieku pięciu lat. W 1973 ożenił się z Marią Klementyną hrabiną Tyszkiewicz-Kalenicką herbu Leliwa (1921–2002). Zmarł 9 sierpnia 1978 w Krakowie[13]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie 14 sierpnia 1978 (kwatera SC11-A-4)[14].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1932)
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[15]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie (przed 1932)
- Złota „Odznaka za Sprawność PZN” (1937)[16]
- odznaczenia zagraniczne
Uwagi
edytuj- ↑ W ewidencji wojskowej był określany jako „Stanisław I Królikiewicz” dla odróżnienia od innego oficera, którym był „Stanisław II Królikiewicz”, ur. 6 maja 1901.
Przypisy
edytuj- ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 5, 7.
- ↑ Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 - 1939. Londyn: 1975, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 844.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 769.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 797.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 40..
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436, 466.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 185.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 422.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 757.
- ↑ Stanisław Królikiewicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 182, s. 11, 12/13 sierpnia 1978.
- ↑ Stanisław Królikiewicz. krakowsalwator.artlookgallery.com. [dostęp 2018-08-15].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Odznaki. Spis narciarzy odznaczonych Złotą Odznaką za Sprawność w sezonie 1936/37. W: Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937-38. Wydawnictwo Polskiego Związku Narciarskiego, s. 238.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Królikiewicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 182, s. 11, 12/13 sierpnia 1978.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Fotografia ośmiu wspaniałych. W: Cezary Harasimowicz: Saga czyli filiżanka, której nie ma. Kraków: Znak, 2017. ISBN 978-83-280-4813-3.
- Stanisław Królikiewicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-08-15].