Polana Sralówki – położona na wysokości około 980–1040 m n.p.m. duża polana na południowo-zachodnim grzbiecie Bukowiny Waksmundzkiej w Gorcach[1]. Nazwa polany pochodzi od nazwiska dawnego właściciela – Sobka Srala, który przed II wojną światową tutaj gospodarzył i był znany z zamiłowania do pasterstwa. Nie istnieje już bacówka, w której gospodarzył, jest natomiast wiele innych domków letniskowych, powstałych z przerobionych bacówek. Pod ich okapami zakłada gniazda nieduży ptak kopciuszek zwyczajny, przez miejscową ludność nazywany „gazdą szałaśnym”[2].

Polana Sralówki
Ilustracja
Państwo

 Polska

Położenie

województwo małopolskie

Pasmo

Gorce, Karpaty

Wysokość

ok. 980–1040 m n.p.m.

Zagospodarowanie

zabudowania, łąki, nieużytki

Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Polana Sralówki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Polana Sralówki”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Polana Sralówki”
Ziemia49°30′25″N 20°04′54″E/49,506944 20,081667

Przez polanę Sralówki prowadzi popularny szlak turystyczny z Nowego Targu-Kowańca na Turbacz. Latem bywa tutaj sporo turystów. Polana jest bardzo widokowa. Roztacza się z niej widok obejmujący cały łańcuch Tatr, Magurę Spiską, Kotlinę Nowotarską i Pieniny z Jeziorem Czorsztyńskim. Obecnie duża część polany już nie jest użytkowana gospodarczo, wskutek czego stopniowo zarasta borówczyskami, kępami jałowca i wrzosami, które w sierpniu i wrześniu nadają jej czerwone, zielone i fioletowe kolory. W górnej części łączy się z polaną Bukowina Waksmundzka[2].

Polana Sralówki należy do wsi Waksmund w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Nowy Targ[1].

Szlak turystyczny

edytuj
  Kowaniec (Nowy Targ)Łukusowa – polana Brożek – Sralówki – Bukowina Waksmundzka – polana ŚwiderowaDługie MłakiTurbacz. Odległość 7,6 km, suma podejść 590 m, suma zejść 30 m, czas przejścia 2:30 h, ↓ 2 h[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-01].
  2. a b M. Cieszkowski, P. Lubieński, Gorce – przewodnik dla prawdziwego turysty, P. Lubieński (red.), Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2004, ISBN 83-89188-19-8.
  3. Gorce. Mapa turystyczna 1: 50 000, Kraków: Compass, 2007, ISBN 83-89472-59-7.