Spółgłoska zwarta ejektywna dwuwargowa

Spółgłoska zwarta ejektywna dwuwargowa
Numer IPA	101, 401
	pʼ
Jednostka znakowa	pʼ
Unikod	U+0070 U+02bc
UTF-8 (hex)	70 ca bc
	Inne systemy
X-SAMPA	p_>
Kirshenbaum	p`
IPA Braille↗	⠏⠐⠄
	Przykład
	informacje • pomoc
Obraz znaku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta ejektywna dwuwargowa – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [pʼ]

Artykulacja

Opis

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [pʼ]:

modulowany jest prąd powietrza powstały w wyniku ruchu krtani do góry przy zwartych wiązadłach głosowych, czyli artykulacja tej spółgłoski wymaga inicjacji krtaniowej i egresji,
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, prąd powietrza uchodzi przez jamę ustną
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka
dolna warga kontaktuje się z górną wargą tworząc zwarcie. Dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową. Ruch krtani do góry powoduje wzrost ciśnienia i w efekcie do przerwania utworzonej blokady i wybuchu (plozji)
pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w jakim występuje głoska.
wiązadła głosowe są zwarte i nie drgają periodycznie, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Przykłady

w języku czeczeńskim: п1елг / phelg [pʼjelg] "palec"
w języku lakota: p'o [pʼo] "mglisty"

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Spółgłoska ejektywna dwuwargowa (ang. bilabial) w języku lakota. hctv.humnet.ucla.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)].