Sojuz 7K-T

Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie dwóch kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało dwa dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.

Sojuz 7K-T

Producent	OKB-1
Operator	ZSRR
Państwo pochodzenia	ZSRR
Zastosowanie	Lot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz
Poprzednik	Sojuz 7K-OKS
Produkcja
Stan obecny	wycofany
Liczba wszystkich lotów	30
Liczba udanych lotów	29
Liczba nieudanych lotów	1
Pierwszy lot	1972 (Kosmos 496)
Ostatni lot	1981 (Sojuz 40)
Dane techniczne
Zasilanie	akumulatory

Loty bezzałogowe

• Kosmos 496
• Kosmos 573
• Kosmos 613
• Kosmos 656
• Sojuz 20

Misje załogowe

• Sojuz 12
• Sojuz 13
• Sojuz 14
• Sojuz 15
• Sojuz 17
• Sojuz 18-1
• Sojuz 18
• Sojuz 21
• Sojuz 23
• Sojuz 24
• Sojuz 25
• Sojuz 26
• Sojuz 27
• Sojuz 28
• Sojuz 29
• Sojuz 30
• Sojuz 31
• Sojuz 32
• Sojuz 33
• Sojuz 34
• Sojuz 35
• Sojuz 36
• Sojuz 37
• Sojuz 38
• Sojuz 39
• Sojuz 40

Bibliografia

• Mir Hardware Heritage
  • David S.F. Portree, Mir Hardware Heritage, NASA RP-1357, 1995
  • Mir Hardware Heritage (wikisource)
• Soyuz 7K-T - Encyclopedia Astronautica