Smerdyna
Smerdyna – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Staszów[5][4].
wieś | |
Kamieniołom w Smerdynie | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
694[2] |
Strefa numeracyjna |
15 |
Kod pocztowy |
28-200[3] |
Tablice rejestracyjne |
TSZ |
SIMC |
0807582[4] |
Położenie na mapie gminy Staszów | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu staszowskiego | |
50°35′33″N 21°19′36″E/50,592500 21,326667[1] |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Przez wieś przebiega szlak Małopolska Droga św. Jakuba.
Charakterystyka wsi
edytujSmerdyna słynie przede wszystkim z kamieniołomów i wydobywanego w nich piaskowca i wapnia. Ludność w większości trudniła się wydobyciem tych surowców. Ponadto utrzymywała się z zalesień, handlu i ze względu na słabe gleby, tylko w niewielkim zakresie z uprawy roli.
W Smerdynie znajduje się szkoła podstawowa i przedszkole. Do szkoły uczęszcza około 90 dzieci, nie tylko ze Smerdyny, ale także z innych, okolicznych wsi. W trakcie wojny szkoła pełniła funkcję szpitala, po wojnie odbywały się w niej zebrania, organizowane były dziecińce wiejskie (w okresie żniw, w czasie gdy część rodziców pracowała w polu Towarzystwo Przyjaciół Dzieci organizowało dzieciom zajęcia).
Działa OSP mająca tu swoją remizę i dwa wozy bojowe.
Położenie
edytujMiejscowość położona jest około 13 km od Staszowa.
Smerdyna dzieli się na Górną i Dolną. Przylegające do wsi przysiółki mają swoje własne nazwy, są to m.in.: Przyłoski, Opalina i mniejsze Paśtwiska, Kaczkówka, Dworskie, Gęsia Ulica i Gojsce. Wieś liczy ok. 350 domów.
Smerdynę otaczają wsie: Czajków Pn., Czajków Pd., Łukawica, Budy, Wiązownica-Kolonia, Wiązownica Mała oraz Wiązownica Duża.
Współczesne części wsi
edytujSIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
1019409 | Kaczkówka | kolonia |
1019415 | Kamionka | osada leśna |
1019421 | Karolinów | kolonia |
1019450 | Opalina | osada |
1019473 | Smerdyna Dolna | część wsi |
1019480 | Smerdyna Górna | część wsi |
1019527 | Zawadówka | kolonia |
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne
edytujW latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Smerdyny zawarty w tabeli 2.
Tabela 2. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[6] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada WIĄZOWNICA
- Smerdyna
- Dwór
- Gojsce
- Kaczkówka
- Kamionka
- Kamionki
- Karolinów
- Opalina
- Pod Lasem
- Podkarczmie
- Przyłazki
- Smerdyna Dolna
- Smerdyna Górna
- Zawadówka
- Chłopski Las – las
- Dobra – las
- Dworskie – pole
- Gojsce – pole, las
- Górecki Las – las
- Jasklówka – las
- Kamionki – kamieniołom, pole
- Karolinów – pole
- Opalina – pole, łąki
- Pasternik – łąka
- Pastwiska na Przyłazkach – pole
- Pastwiska pod Wiązownicą – pole
- Piachy – pole, nieużytki
- Pod Lasem – pole
- Podkarczmie – pole
- Przyłazki – pole
- Smerdyna Dolna – pole
- Smerdyna Górna – pole
- Smerdynianka – rzeczka
- Zawadówka – pole
Historia
edytujWieś powstała w XII wieku, jako osada smerdów. To od nich pochodzi prawdopodobnie nazwa miejscowości. Legenda głosi, że nazwa pochodzi z okresu, kiedy miejscowy możnowładca wybudował dzwonnicę, aby zwoływać ludzi do pracy, a ponieważ słychać było szmer rzeki i odgłos dzwonów, który brzmiał jak dyna, dyna, stąd nazwa Smerdyna[7].
W wieku XIX Smerdynia, w XV w. Smerdyna, 1508 r. Smerdzyna, 1578 r. Smirdzyna, wieś i folwark, powiecie sandomierskim, gminie Górki, parafii Wiązownica, odległa od Sandomierza 31 w. W 1882 miała 91 domów, 654 mieszkańców, 457 mórg ziemi dworeskiej, 820 włościańskiej. W 1827 r. było 58 domów i 401 mieszkańców folwark Smerdyna wchodzi w skład dóbr Klimontowice[7].
Smerdyna w wieku XV, wieś królewska, w parafii Wiązownica, miała 50 łanów kmiecych, 3 karczmy z rolą, 2 młyny z rolą, z których płacono dziesięcinę snopową i konopną wartości 20 grzywien (Długosz L.B. t.II s.326)[7]. Według registru poborowego z powiatu sandomierskiego z r. 1508 część wsi Smerdzyna, własność Gniewosza, płaciła poboru 9 denarów i 9 groszy.
W r. 1578 wieś królewska Smirdzyna miała 34 osad na 17¼ łanach kmiecych, 2 zagrodników z rolą, 1 zagrodnika bez roli, 3 komorników, 5 biednych, 5 rzemieślników (Pawiński, Małop. s.170,461,463)[7].
Wieś ta zostaje w 1620 r. w dzierżawie Ossolińskich. Jerzy Ossoliński nabywszy połowę Okrzei (druga połowa królewska), w powiecie stężyckim, zamienił ją na Smerdynię, która stała się prywatną własnością.
Zabytki
edytujWe wsi znajduje się zabytkowy dworek i pozostałości innych zabudowań dworskich, w tym dzwonnicy.
Parafia
edytujSmerdyna należy do parafii Wiązownica Kolonia. W Wiązownicy Kolonii znajduje się także główny Kościół parafii. W Smerdynie w 2006 roku wzniesiona została kaplica pod wezwaniem bł. Urszuli Ledóchowskiej
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 125113
- ↑ Wieś Smerdyna w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-10-29] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1163 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 68–69, 77–96.
- ↑ a b c d Smerdynia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 869 .
Bibliografia
edytuj- Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.