Small Astronomy Satellite 2
Small Astronomy Satellite 2 (inne nazwy: SAS-2, SAS B, Explorer 48) – sztuczny satelita NASA należący do programu Explorer, drugi z serii małych satelitów do badań astronomicznych. Statek dostarczył pierwszych szczegółowych informacji o niebie w zakresie gamma. W trakcie trwającej około pół roku misji naukowej zbadano ok. 55% nieba, w tym większość płaszczyzny dysku Galaktyki.
Wizja artystyczna satelity | |
Inne nazwy |
SAS-2, SAS 2, SAS-B, Explorer 48 |
---|---|
Indeks COSPAR |
1972-091A |
Indeks NORAD |
06282 |
Państwo | |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum |
443 km |
Apogeum |
632 km |
Okres obiegu |
95,4 min |
Nachylenie |
1,9° |
Mimośród |
0,01366 |
Czas trwania | |
Początek misji |
15 listopada 1972 22:13 UTC |
Koniec misji |
8 czerwca 1973 |
Powrót do atmosfery |
20 sierpnia[a] 1980 |
Wymiary | |
Wymiary |
kadłub: 0,59 × 1,35 m |
Masa całkowita |
166 kg |
Satelita został wystrzelony 15 listopada 1972 roku z morskiej platformy San Marco u wybrzeży Kenii, należącej do Centrum kosmicznego Luigi Broglio. Wszedł na niską orbitę okołoziemską o inklinacji ok. 2°.
SAS-2 miał kształt zbliżony do walca o wymiarach 0,59 na 1,35 metra. Wyposażony został w cztery panele ogniw słonecznych, które ładowały akumulator niklowo-kadmowy o pojemności 6 Ah. Statek był stabilizowany obrotowo, jednak obracał się bardzo wolno – zaledwie 1/12 obrotu na minutę. Satelita miał na pokładzie tylko jeden instrument naukowy – teleskop gamma, który wykonywał obserwacje w zakresie energii 20 MeV – 1 GeV. Został on włączony 20 listopada 1972, a 27 listopada satelita uzyskał status w pełni operacyjny. Dane były zbierane z prędkością 1000 bps i mogły być zapisywane na rejestratorze taśmowym, a jednocześnie transmitowane w czasie rzeczywistym. Zapisane dane były transmitowane raz w trakcie jednej orbity przez około 5 minut. 8 czerwca 1973 nastąpiła awaria zasilania i od tej pory nie uzyskano już żadnych użytecznych danych.
SAS-2 odkrył m.in. gwiazdę neutronową Gemingę – drugie pod względem mocy źródło promieniowania gamma wysokich energii[1].