Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1924
Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1924 w Chamonix po raz pierwszy w historii skoczkowie narciarscy walczyli o medale olimpijskie. Rozegrano jeden konkurs indywidualny, na skoczni Tremplin aux Bossons. Mistrzem olimpijskim został Norweg Jacob Tullin Thams, srebrny medal zdobył Narve Bonna, a brąz Anders Haugen.
| |||
| Data |
4 lutego 1924 | ||
|---|---|---|---|
| Gospodarz | |||
| Dyscyplina | |||
| Mężczyźni | |||
| konkurs indywidualny na skoczni K-50 |
|||
| Klasyfikacja medalowa | |||
| Zwycięzca | |||
W zawodach wzięło udział 27 skoczków z dziewięciu państw.
Tło
edytujPo raz pierwszy konkurs skoków narciarskich na igrzyskach olimpijskich planowano przeprowadzić podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1916, na których rywalizować mieli także przedstawiciele innych sportów zimowych (biegów narciarskich i kombinacji norweskiej). Ostatecznie jednak, z powodu wybuchu I wojny światowej, pomysł ten nie został zrealizowany[1].
W 1924 odbył się Tydzień sportów zimowych w Chamonix-Mont-Blanc, nazwany później I Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi. Wśród rozgrywanych dyscyplin znalazły się skoki narciarskie. Konkurs rozegrano na skoczni Tremplin aux Bossons o punkcie konstrukcyjnym na 50 metrze.
Jako głównych faworytów do zdobycia medalu wymieniano czterech Norwegów: Narve Bonnę, Jacoba Tullina Thamsa, Einara Landvika i Thorleifa Hauga, a także Amerykanina Andersa Haugena. W konkursie wystartowało pięciu reprezentantów gospodarzy, po czterech Norwegów, Szwedów i Szwajcarów, a także trzech Czechosłowaków, dwóch Finów i po jednym Włochu i Polaku[2].
Przebieg konkursu
edytujPo pierwszej serii liderem był startujący jako trzeci Thams, który oddał skok na odległość 49 m. Drugie miejsce zajmował Narve Bonna, który skoczył 47,5 m, trzeci był zaś Anders Haugen z próbą 44 m. Skok czwartego Thorleifa Hauga miał odległość równą próbie Thamsa, jednak Haug uzyskał niższe noty za styl[3].
W drugiej rundzie ponownie najlepszy okazał się Thams, który po raz drugi osiągnął 49 m. Tę samą odległość miał skok Bonny. Thorleif Haug oddał najdłuższy skok w konkursie – 50 m, który został jednak nisko oceniony przez sędziów[4].
Finalnie zwyciężył Jacob Tullin Thams, z przewagą 0,172 punktu nad drugim Bonną, a trzeci był zaś Haug.
Po zakończeniu konkursu skoczkowie postanowili zorganizować dla publiczności towarzyski konkurs. Thoralf Strømstad osiągnął 57,5 m[2].
Kwestia brązowego medalu
edytujPrawie 40 lat po igrzyskach Strømstad skontaktował się z norweskim historykiem sportowym Jacobem Vaage twierdząc, że nota trzeciego w konkursie Hauga została błędnie obliczona i brązowy medal powinien trafić do reprezentanta Stanów Zjednoczonych Andersa Haugena, który zajął pierwotnie czwarte miejsce. W 1974 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdecydował odebrać medal nieżyjącemu już Haugowi i przekazać go reprezentantowi USA[5][2].
Wyniki
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ Ron Edgeworth: THE NORDIC GAMES and THE ORIGINS OF THE OLYMPIC WINTER GAMES. la84.org. s. 35. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
- ↑ a b c Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-20)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual Jump 1. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual Jump 2. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
- ↑ 1924-1932 Winter Olympics. Colorado Ski & Snowboard Museum. [dostęp 2012-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).