Silnik elektryczny ruchu ekonomicznego
Silnik elektryczny ruchu ekonomicznego – na części spalinowo-elektrycznych okrętów podwodnych budowanych w latach 40. i 50. XX wieku stosowano poza głównymi silnikami elektrycznym dodatkowe silniki elektryczne małej mocy (tzw. creeping motor[1]), zazwyczaj połączone z wałem napędowym przekładnią pasową i prostym sprzęgłem. Umożliwiały one pływanie podwodne z małą prędkością (rzędu 3 węzłów), przy niewielkim wydatku energii z baterii oraz, co najważniejsze, minimalnym poziomie hałasu zapewnianym przez giętkie mocowanie i niewielkie rozmiary. Użycie tego typu silników zapoczątkowano na niemieckich okrętach typów XXI[1][2] (dwa SSW GW323/28 o mocy 323 KM[3]) oraz XXIII[1] pod koniec II wojny światowej, było kontynuowane na okrętach radzieckich (projekt 613 – dwa silniki PG-103 z przekładnią pasowo-klinową o mocy 50 KM[4]). Wprowadzenie nowocześniejszego układu okrętu wzorowanego na USS Albacore i siłowni jednowałowej z nowocześniejszym, pojedynczym silnikiem elektrycznym zakończyło stosowanie osobnych silników ruchu ekonomicznego.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Polmar, s. 9
- ↑ U-Boot Type XXI in Detail: Part 7. www.ipmsstockholm.org. [dostęp 2015-07-28].
- ↑ German Type XXI U-Boat Elektroboat UBoat – history, specification and photos. www.uboataces.com. [dostęp 2015-07-28].
- ↑ Sutowski, s. 12-13
Bibliografia
edytuj- Norman Polmar, Kenneth J. Moore: Cold War submarines. Dulles: Potomac Books, 2004. ISBN 978-1-57488-594-1.
- Sławomir Sutowski, Grzesikowski: ORP Kondor. Warszawa: Bellona, 1993.