Seventeen Seconds
Seventeen Seconds – drugi album studyjny zespołu The Cure, wydany w kwietniu 1980 roku. Jest to jedyny album The Cure, na którym zagrał Matthieu Hartley.
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
The Cure | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Gatunek | ||||
Długość |
35:40 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
| ||||
Single z albumu Seventeen Seconds | ||||
|
Historia płyty
edytujWedług krytyków, piosenki na Seventeen Seconds mają niejasne, często niepokojące teksty i „mroczne”, oszczędne, minimalistyczne melodie. Niektórzy recenzenci uważali, że album przedstawia o wiele dojrzalsze The Cure, które bardzo rozwinęło się muzycznie w przeciągu niespełna roku[8]. Płyta ma wiele minimalistycznych cech, m.in. pogłosowy, „daleki” śpiew oraz proste brzmienie instrumentów[6]. Robert Smith powiedział, że album został wyprodukowany szybko i z natchnieniem – napisał słowa i muzykę do większości utworów podczas dwóch okazji do tego. Większość muzyki została skomponowana przez Smitha w domu jego rodziców na organach Hammonda. Album sprzedał się stosunkowo dobrze.
Seventeen Seconds przez niektórych krytyków było chwalone, a przez innych zostało cierpko skrytykowane i nazwane „kolekcją soundtracków”. Jeden z recenzentów opisał album jako „smutne Cure, siedzące w zimnych pokojach, patrzące na zegarki”. Mimo zróżnicowanych ocen, w czasopismach pojawiało się wiele długich artykułów o zespole z licznymi zdjęciami Smitha bez makijażu, którego jeden z krytyków nazwał „alarmująco przystojnym”.
Jest to pierwsza płyta, której okładkę Smith mógł wybrać sam.
Do zespołu dołączył basista Simon Gallup i keyboardzista Matthieu Hartley. Gallup zastąpił Michaela Dempseya, którego linie basowe były, według Roberta Smitha, zbyt „ozdobne” i nie pasowały do dźwięku innych instrumentów. Gra Hartleya na syntezatorze wniosła nowe brzmienie do eterycznego klimatu zespołu, jednak Hartley pokłócił się ze Smithem o złożoność muzyki (Hartley lubił złożone melodie, natomiast Smith wolał pojedyncze nuty). Hartley odszedł z zespołu po wydaniu Seventeen Seconds.
W Wielkiej Brytanii album został wydany razem z płytą Faith jako Happily Ever After dostępne jako album jedno- i dwupłytowy.
W 2000 roku magazyn Q umieścił Seventeen Seconds na 65. miejscu listy 100 Najlepszych Brytyjskich Albumów wszech czasów.
Ponowne wydanie w 2005 roku
edytujAlbum Seventeen Seconds został ponownie wydany 25 kwietnia 2005 r. w Wielkiej Brytanii (26 kwietnia w Stanach Zjednoczonych) jako część serii płyt w wersji luksusowej. Nowe wydanie zawiera zremasterowaną wersję płyty na pierwszym dysku oraz dema i utwory grane na żywo na drugim dysku. Cztery z tych utworów zostały nagrane przez jednorazowy projekt pod nazwą Cult Hero – grupę grającą rock w stylu lat 70. (piosenki Easy Cure), której głównym wokalistą był listonosz Smitha, Frank Bell. Drugi dysk zawiera inne wersje (dema lub wykonania na żywo) wszystkich dziesięciu utworów z pierwszego dysku. Na dysku nie ma żadnych wcześniej niepublikowanych piosenek.
Istnieje również nowe jednopłytowe wydanie. W Wielkiej Brytanii zostało wydane 5 września 2005 roku, a w Stanach Zjednoczonych 4 kwietnia 2006 roku. Płyta zawiera oryginalny album, ale nie zawiera dodatkowego dysku. Płyta została wydana w standardowej wersji, w opakowaniu typu jewel case, a nie w digipaku. W niektórych krajach płyta Deluxe Edition stała się przedmiotem kolekcjonerskim – została wycofana z produkcji, a zastąpiła ją bardziej ekonomiczna jednopłytowa wersja.
Lista utworów
edytujWszystkie utwory napisane przez Smitha, Gallupa, Hartleya i Tolhursta.
Oryginalne wydanie z 1980 roku
edytuj- „A Reflection” (instrumentalny) – 2:09
- „Play for Today” – 3:39
- „Secrets” – 3:20
- „In Your House” – 4:07
- „Three” – 2:36
- „The Final Sound” (instrumentalny) – 0:53
- „A Forest” – 5:55
- „M” – 3:03
- „At Night” – 5:54
- „Seventeen Seconds” – 4:02
Wydanie deluxe z 2005 roku
edytujPierwszy dysk
edytuj- Oryginalny album, jak wyżej
Drugi dysk
edytuj- „I'm a Cult Hero” (winylowy singel grupy Cult Hero) – 2:59
- „I Dig You” (winylowy singel grupy Cult Hero) – 3:40
- „Another Journey by Train” (instrumentalne domowe demo) – 3:12
- „Secrets” (instrumentalne domowe demo) – 3:40
- „Seventeen Seconds” (na żywo) – 3:59
- „In Your House” (na żywo) – 3:32
- „Three” (alternatywny studyjny mix) – 2:45
- „I Dig You” (Cult Hero na żywo) – 3:36
- „I'm a Cult Hero” (Cult Hero na żywo) – 3:21
- „M” (na żywo) – 2:56
- „The Final Sound” (na żywo) – 0:26
- „A Reflection” (na żywo) – 1:39
- „Play for Today” (na żywo) – 3:46
- „At Night” (na żywo) – 5:37
- „A Forest” (na żywo) – 6:28
Twórcy
edytuj- Robert Smith – gitara, śpiew
- Simon Gallup – gitara basowa
- Laurence Tolhurst – perkusja
- Matthieu Hartley – instrumenty klawiszowe
- Frank Bell – główny wokalista grupy Cult Hero oraz pierwszego, drugiego, ósmego i dziewiątego utworu z drugiego dysku wydania luksusowego Seventeen Seconds
Produkcja
edytuj- Producenci: Robert Smith, Mike Hedges
- Współproducenci: Chris Parry, Simon Gallup, Laurence Tolhurst i Matthieu Hartley
- Technicy: Mike Hedges, David Kemp
- Technik pomocniczy: Martyn Webster
Przypisy
edytuj- ↑ a b The Cure – Seventeen Seconds. Discogs. [dostęp 2024-11-06]. (ang.).
- ↑ Seventeen Seconds. AllMusic. [dostęp 2012-09-19]. (ang.).
- ↑ Douglas Wolk: The Cure: Seventeen Seconds. Blender. [dostęp 2023-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-23)]. (ang.).
- ↑ Tom Sinclair: EW reviews the latest album reissues. Entertainment Weekly. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ Adam Sweeting: The Cure, Seventeen Seconds. The Guardian. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ a b Nitsuh Abebe: Seventeen Seconds, Faith, Pornography. Pitchfork Media, 2005-05-12. [dostęp 2012-09-19]. (ang.).
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 205. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Kent, Nick. Recenzja Seventeen Seconds. NME. 26 kwietnia 1980