Samhorodok (obwód winnicki)
Samhorodok (ukr. Самгородок, pol. hist. Samhorodek) – wieś na Ukrainie, w obwodzie winnickim, w rejonie koziatyńskim, nad Desną. W 2001 roku liczyła 2085 mieszkańców[1].
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Wysokość |
266 m n.p.m. |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+380 4342 |
| Kod pocztowy |
22163 |
Położenie na mapie obwodu winnickiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 49°31′50″N 28°50′30″E/49,530556 28,841667
| |
Historia
edytujW 1627 roku było to prywatne miasto szlacheckie należące do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego[2]. W dniu 5 czerwca 1920 miała tam miejsce bitwa Grupy Operacyjnej gen. Jana Sawickiego z 4, 11 i 14 Dywizją kawalerii 1 Armii Konnej S. Budionnego.
W marcu 1919 r. w mieście w pogromie wojsk ukraińskich zostały zamordowane cztery rodziny żydowskie[3].
Podczas okupacji hitlerowskiej, 16 maja 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 700 osób. 4 lipca 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali w okolicy miasta. Sprawcami zbrodni były oddziały niemieckie, węgierskie oraz ukraińska policja[3].
Dwór
edytujOkoło 1870 roku Józef Rehbinder wzniósł w miejscowości dwór na miejscu starego dworu w stylu pałacu[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Samhorodok na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
- ↑ Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych 2009, R. VIII, nr 1, s. 67.
- ↑ a b Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1568.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 349-352, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
Bibliografia
edytuj- Janusz Odziemkowski Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919-1920, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2004
- Samhorodek, pow. berdyczowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 247.