SN 1979C
SN 1979C – supernowa odkryta w 1979, położona była w galaktyce Messier 100 w gwiazdozbiorze Warkocz Bereniki, odległa o około 50 milionów lat świetlnych od Ziemi. W 2010 ogłoszono, że w mającej 30 lat pozostałości po supernowej odkryto czarną dziurę.
 Położenie w galaktyce Messier 100 | |
| Odkrywca |
Gus Johnson |
|---|---|
| Data odkrycia |
19 kwietnia 1979 |
| Dane obserwacyjne (J2000) | |
| Typ supernowej |
IIL |
| Galaktyka | |
| Gwiazdozbiór | |
| Rektascensja |
12h 22m 58,58s |
| Deklinacja |
15° 47′ 52,7″ |
| Odległość |
≈ 50 milionów ly |
| Największa jasność |
+11,6m |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Typ przodka | |
| Masa przodka |
17-18 M☉ |
Supernowa
edytujSupernowa została odkryta 19 kwietnia 1979[1] przez astronoma amatora Gusa Johnsona[2]. Oddalony o około 15,2 ± 0,1 Mpc[1] od Ziemi czerwony nadolbrzym, którego masę przed wybuchem szacuje się na 17-18 M☉, już jako supernowa, osiągnął maksymalną jasność +11,6m około 15 kwietnia 1979 (przed jej odkryciem cztery dni później)[3], sam wybuch najprawdopodobniej rozpoczął się 4 kwietnia[4]. Wybuch został zaklasyfikowany jako typ II, stanowiący około 6% wybuchów wszystkich supernowych[2].
Czarna dziura
edytujWieloletnia obserwacja promieniowania rentgenowskiego, generowanego przez pozostałość po supernowej, przeprowadzona z wielu teleskopów, takich jak Chandra, Swift, XMM-Newton i ROSAT, pokazała bardzo stałą krzywą jasności promieniowania (6,5 ± 0,1) ×1038 erg s−1, co wraz z charakterystyczną krzywą blasku promieniowania pozwoliło naukowcom wywnioskować z dużą dozą prawdopodobieństwa, że wewnątrz pozostałości po wybuchu uformowała się czarna dziura o masie ∼5–10 M☉. Wcześniejsze teorie, że wewnątrz pozostałości mógł powstać magnetar, wydają się niemożliwe[1].
Inna, choć mniej prawdopodobna teoria głosi, że w środku pozostałości po supernowej narodziła się nie czarna dziura, ale bardzo szybko wirująca gwiazda neutronowa, generująca gwałtowny sztorm wysokoenergetycznych cząstek, które mogłyby doprowadzić do wytwarzania promieniowania rentgenowskiego, tzw. mgławicy wiatru pulsara, podobnej do znanej Mgławicy Kraba[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Evidence for a Black Hole Remnant in the Type IIL Supernova 1979C. [dostęp 2010-11-16]. (ang.).
- ↑ a b c Has a Recent, Nearby Supernova Become a Baby Black Hole?. [dostęp 2010-11-16]. (ang.).
- ↑ Hubble Space Telescope WFPC2 Imaging of SN 1979C and Its Environment. [dostęp 2010-11-16]. (ang.).
- ↑ Shell Revealed in SN 1979C. 2008. [dostęp 2010-11-13]. (ang.).