SMS Schlesien
Schlesien – niemiecki pancernik z okresu obu wojen światowych.
 „Schlesien” w Kanale Panamskim, 8 marca 1938 | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Wodowanie |
28 maja 1906 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
5 maja 1908 |
 Reichsmarine
| |
 Kriegsmarine
| |
| Wycofanie ze służby |
4 maja 1945 |
| Los okrętu |
wpłynął na minę w 1945; wysadzony w powietrze przez Niemców |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 12 100 t |
| Długość |
127,6 m |
| Szerokość |
22,2 m |
| Zanurzenie |
8,2 m |
| Napęd | |
| napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe | |
| Prędkość |
18,5 węzła |
| Zasięg |
4800 mil morskich przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa kalibru 280 mm, 14 dział kalibru 170 mm, 20 dział kalibru 88 mm, 6 podwodnych 450 mm wyrzutni torped. | |
| Załoga |
743 – 802 oficerów i marynarzy |
Był to jeden z 5 pancerników – przeddrednotów typu Deutschland (najbardziej znanym okrętem tego typu był „Schleswig-Holstein”). Nazwa okrętu pochodzi od Śląska, ówczesnej prowincji Niemiec. „Schlesien” wszedł do służby w 1908 roku. Używany był bojowo w czasie I wojny światowej, m.in. brał udział w bitwie jutlandzkiej. Po I wojnie światowej zezwolono Niemcom zachować 6 przestarzałych pancerników, między którymi był „Schlesien”. W okresie międzywojennym używany był jako okręt szkolny.
Historia
edytuj.jpg)
„Schlesien” wziął ograniczony udział w pomocniczych operacjach II wojny światowej, będąc już wówczas całkowicie przestarzałym okrętem. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, wraz z bliźniaczym pancernikiem „Schleswig-Holstein”, ostrzeliwał polskie pozycje i baterie nadbrzeżne na Helu. 27 września 1939 r. odbył pojedynek z baterią nr 32 „duńską”, której pociski wybuchały blisko, lecz bez większych uszkodzeń[1]. W kwietniu 1940 roku uczestniczył w zajęciu Danii, następnie do 1944 roku służył jako hulk mieszkalny i lodołamacz, stacjonując w Gdyni. W 1941, po ataku na ZSRR, zabezpieczał stawianie zagród minowych na Bałtyku. Od września 1944 roku, ze wzmocnioną artylerią przeciwlotniczą, służył jako okręt obrony przeciwlotniczej. W marcu i kwietniu uczestniczył w obronie Gdyni przed wojskami radzieckimi, następnie ewakuowany do Świnoujścia. 2 maja 1945 wszedł na minę magnetyczną koło Uznam, uszkodzony został odholowany do Świnoujścia, gdzie został zatopiony przez sowieckie lotnictwo 4 maja. Wrak został złomowany w latach 1949-56.
Daty
edytuj- 28 maja 1906: wodowanie, Stocznia Schichaua w Gdańsku
- 5 maja 1908: wejście do służby
- 3 maja 1945: osadzenie na mieliźnie po wejściu na minę na północny wschód od Świnoujścia
- 4 maja 1945: zakończenie służby, zniszczony w ataku lotniczym
Dane techniczne
edytuj- wyporność: standardowa 12 100 (pełna 14 900) t
- wymiary:
- długość: 127,6 m
- szerokość: 22,2 m
- zanurzenie 8,2 m
- napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe
- prędkość maksymalna: 18,5 węzła
- zasięg: 4800 Mm/10 w
- załoga: 743 – 802 ludzi
- koszt budowy: 25 mln marek
- uzbrojenie początkowe:
- 4 działa kalibru 280 mm (L/45,5) w dwóch dwudziałowych wieżach (masa pocisku 240 kg)
- 14 dział kalibru 170 mm w kazamatach,
- 20 dział kalibru 88 mm
- 6 podwodnych 450 mm wyrzutni torped
- uzbrojenie średniego kalibru zostało po I wojnie światowej zmienione, dodano także działka przeciwlotnicze
Stan na 1939: 10 x 150 mm 6 x 105,6 mm, 4 x 37 mm
- opancerzenie
- burty: do 240 mm
- wieże artylerii: do 280 mm
- pokład: do 40 mm
- wieża dowodzenia: 300 mm
Przypisy
edytuj- ↑ Waldemar Nadolny: Artyleria nadbrzeżna. Edipresse Polska S.A., 2015, seria: Wielki Leksykon Uzbrojenia. Wrzesień 1939. Tom 69. ISBN 978-83-7945-043-5. s.55