Wikipedia

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

polska uczelnia ekonomiczna w Warszawie
(Przekierowano z SGPiS)

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie[7] (SGH)[1], w latach 1949–1991 Szkoła Główna Planowania i Statystyki (SGPiS) – najstarsza uczelnia ekonomiczna w Polsce. Jej siedziba znajduje się na warszawskim Mokotowie, przy al. Niepodległości 162, przy stacji metra Pole Mokotowskie.

Szkoła Główna Handlowa
w Warszawie
b. Szkoła Główna Planowania i Statystyki
Schola Princeps Scientiarum Œconomicarum et Commercii[1].
SGH Warsaw School of Economics[1]
Godło
Ilustracja
Kampus SGH na warszawskim Mokotowie
Data założenia

13 października 1906

Typ

publiczna

Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Adres

al. Niepodległości 162
02-554 Warszawa

Liczba pracowników
• naukowych

ponad 1300 (2020)[2]
ok. 800 (2020)[2]

Liczba studentów

9 426[3] (12.2023)

Rektor

dr hab. Piotr Wachowiak

Członkostwo

CEMS, Socrates-Erasmus, EUA[4], PIM[5], CEEMAN[6]

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Handlowaw Warszawieb. Szkoła Główna Planowania i Statystyki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Handlowaw Warszawieb. Szkoła Główna Planowania i Statystyki”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Handlowaw Warszawieb. Szkoła Główna Planowania i Statystyki”
Ziemia52°12′32″N 21°00′31″E/52,208889 21,008611
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Budynek „A” przy ul. Rakowieckiej 24, najstarszy budynek w kampusie SGH
Nowo wybudowany Gmach Główny (1955)
Aula Główna
Aula Spadochronowa w Gmachu Głównym
Czytelnia Ogólna Biblioteki SGH
Rzeźba byka w budynku „C” – dar Giełdy Papierów Wartościowych na 100-lecie SGH
Uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa Stanisłauowi Szuszkiewiczowi

Uczelnia istnieje nieprzerwanie od 1906 r. i rocznie wydaje ponad 2,5 tys. dyplomów ukończenia studiów wyższych[8]. Szacuje się, że od początku istnienia, uczelnia wykształciła ponad 70 000 absolwentów wszystkich typów studiów (stacjonarnych, niestacjonarnych, doktoranckich i podyplomowych)[8].

Wcześniejsze, historyczne nazwy uczelni to: Prywatne Kursy Handlowe Męskie Augusta Zielińskiego, Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego, Wyższa Szkoła Handlowa, Miejska Szkoła Handlowa oraz Kursy Akademickie w Częstochowie[9]. W kontaktach z zagranicą uczelnia posługuje się nazwą SGH Warsaw School of Economics[1].

Historia

edytuj

Przegrana Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz rewolucja 1905 roku przyniosły Królestwu Polskiemu zmiany w szkolnictwie[10]. 13 października 1906 przy ul. Smolnej 9 odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego na Prywatnych Kursach Handlowych Męskich Augusta Zielińskiego zorganizowanych przez grupę wychowanków Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga (funkcjonowała w latach 1875–1900)[11]. Naukę rozpoczęło wtedy 40 słuchaczy[12]. Po śmierci założyciela nazwę szkoły zmieniono na Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego[13]. Do I wojny światowej mury szkoły opuściło 689 absolwentów.

W 1916 roku zmieniono nazwę na Wyższą Szkołę Handlową. Na pierwszym posiedzeniu Senatu na rektora wybrano Bolesława Miklaszewskiego. W roku akademickim 1917/1918 do WSH przyjęto pierwsze studentki[14].

Na podstawie ustawy z 13 lutego 1924 r. w przedmiocie przyznania Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie praw szkół akademickich państwowych uczelnia uzyskała osobowość prawną, a jej absolwenci, poza dyplomem zawodowym, mogli uzyskać tytuł magistra, a także stopień doktora nauk ekonomicznych[13][15].

Pierwszy własny budynek powstał przy ul. Kredytowej 9[16]. Ponieważ jednak szybko stał się on zbyt mały dla rozwijającej się uczelni, opracowanie koncepcji nowej siedziby zlecono Janowi Witkiewiczowi Koszczycowi. W 1924 r. zakupiono działkę na Mokotowie przy skrzyżowaniu ul. Rakowieckiej i al. Niepodległości. We wrześniu 1925 pierwszych studentów przyjął Pawilon Zakładów Doświadczalnych wzniesiony przy ul. Rakowieckiej 24 (obecnie budynek „A”). W styczniu 1931 przy ul. Rakowieckiej 22 oddano do użytkowania budynek uczelnianej biblioteki.

Od 1933 r. uczelnia zaczęła używać nazwy Szkoła Główna Handlowa, co było nawiązaniem do pomysłu Stanisława Staszica z 1821 r.[17] W roku akademickim 1936/1937 kształciło się w niej ok. 1500 studentów[12].

W roku akademickim 1937/1938 SGH, jako jedna z pierwszych uczelni w Polsce[18], wprowadziła getto ławkowe[19].

Przed wybuchem II wojny światowej na uczelni było 8 kierunków studiów: ogólnoekonomiczny, handlowy, bankowy, skarbowy, samorządowy, ubezpieczeniowy, służby zagranicznej i spółdzielczy[13].

Do 1939 r. uczelnia przyznała ponad 1700 dyplomów ukończenia studiów i ponad 500 dyplomów magistra[20]. Przyjęto również 26 prac doktorskich i przeprowadzono 9 przewodów habilitacyjnych (m.in. Andrzej Grodek, Aleksy Wakar, Jan Drewnowski, Leon Koźmiński, Stanisław Rychliński i Jan Wiśniewski)[13].

Po kapitulacji Warszawy we wrześniu 1939 okupacyjne władze niemieckie początkowo wyraziły zgodę na wznowienie działalności przez uczelnię, jednak szybko ją cofnęły[12]. W listopadzie 1939 budynek przy ul. Rakowieckiej 24 zajęło wojsko niemieckie, a w czerwcu 1940 znajdujący się obok budynek mieszkalny SGH przejęło SS[21]. W tym samym roku uzyskano koncesję na prowadzenie jednorocznej szkoły handlowej, od 1941 działającej pod nazwą Miejskiej Szkoły Handlowej[22]. Prowadzono w niej konspiracyjne zajęcia ze wszystkich lat studiów[22].

Wiosną 1945 r. SGH jako jedna z pierwszych warszawskich uczelni wznowiła działalność dydaktyczną[23]. Z powodu spalenia przez Niemców budynku przy ul. Rakowieckiej 24 zajęcia dla 150 studentów odbywały się w ocalałym budynku biblioteki[23][24]. W lipcu uruchomiono oddział w Łodzi, przekształcony w Wyższą Szkołę Ekonomiczną, a następnie w Wydział Ekonomiczny Uniwersytetu Łódzkiego[24].

W 1949 r. uczelnia została upaństwowiona, a jej nazwę zmieniono ma Szkołę Główną Planowania i Statystyki[24][25]. Programy nauczania oparto na rozwiązaniach stosowanych na uczelniach radzieckich[13]. Powstały wydziały odzwierciedlające branżowy układ gospodarki i oferujące wąskie, specjalistyczne przygotowanie do pracy zawodowej[13].

SGPiS miała początkowo cztery wydziały: Ekonomiki Rolnictwa, Ekonomiki Przemysłu, Ekonomiki Handlu Wewnętrznego oraz Finansów. Później wydziały Rolnictwa i Przemysłu połączono w Wydział Ekonomiki Produkcji. Ze Szkoły Głównej Służby Zagranicznej przeniesiono do SGPiS Wydział Handlu Zagranicznego oraz powołano nowy Wydział Ekonomiczno-Społeczny. Utworzony jako odrębny Wydział Statystyki połączono z Wydziałem Finansów jako Wydział Finansów i Statystyki[26].

Po wydarzeniach marca 1968 r., w atmosferze nietolerancji i resentymentów, doszło do licznych zwolnień wśród wykładowców[13].

W latach 1951–1955 wzniesiono gmach główny SGPiS według projektu Jana Witkiewicza Koszczyca z 1924 zmodyfikowanego przez Stefana Putowskiego[27]. Styl architektoniczny wszystkich trzech budynków składających się na główny kampus uczelni (gmach główny, budynek „A” i budynek Biblioteki) określany jest jako art déco, umiarkowany modernizm lub połączenie klasycyzmu i narodowego historyzmu z funkcjonalizmem[27]. W latach 50. zbudowano także trzy domy studenckie[28]:

  • żeński przy al. Niepodległości 147/149 dla ok. 870 osób (obecnie DS „Sabinki”)
  • żeński przy ul. Madalińskiego 31/33 dla ok. 220 osób (obecnie DS „Grosik”)
  • męski przy ul. Madalińskiego 6/8 dla ok. 340 osób (późniejszy DS „Hermes”, obecnie budynek administracyjny „M”)

Pozostali studenci-mężczyźni (ok. 400 osób) byli kwaterowani na osiedlu „Przyjaźń” na Jelonkach[29].

W 1973 r. pozyskano budynek szkolny przy ul. Wiśniowej, a pod koniec lat 70. wybudowano stołówkę i klub studencki „Park”[13].

W maju 1991 r. uczelni przywrócono tradycyjną nazwę Szkoła Główna Handlowa w Warszawie[30][13].

W kadencji rektorskiej prof. Aleksandra Müllera w latach 1990–1993 przeprowadzono na uczelni reformy[13]. Wprowadzono wspólne dla wszystkich kandydatów egzaminy wstępne na studia dzienne, utworzono Studium Podstawowe, Studium Dyplomowe i Studium Zaoczne[13]. Przeprowadzono radykalną przebudowę programów studiów, wprowadzono powszechny indywidualny tok studiów i punktowy system kontroli postępów w nauce[13]. Zlikwidowano wydziały i powołano kolegia, skupiające nauczycieli akademickich[13].

W kwietniu 2005 z udziałem premiera Marka Belki wmurowano kamień węgielny[31], a w grudniu 2006 u zbiegu ulic Madalińskiego i alei Niepodległości został oddany do użytku nowy budynek naukowo-dydaktyczny „C”[32]. W 2008 r. gmach główny, budynek „A”, budynek Biblioteki oraz należące do uczelni trzy domy mieszkalne przy ul. Rakowieckiej zostały wpisane do rejestru zabytków[33]. W 2016 z powodu złego stanu technicznego zburzono budynek „F”, wzniesiony na przełomie lat 70. i 80 XX wieku przy al. Niepodległości 164[34].

W 2020 r., w związku z pandemią COVID-19, po raz pierwszy w historii rektora SGH wybrano w głosowaniu zdalnym[35].

W 2024 r. oddano do użytku nowy budynek S (Centrum Przestrzeni Innowacyjnej) przy ul. Batorego 8, wzniesiony w miejscu zburzonego w 2019 r. mniejszego, parterowego budynku[36].

Nazwa[13]

edytuj
  • Kursy Handlowe Męskie Augusta Zielińskiego (1906-1909)
  • Wyższe Kursy Handlowe im. A. Zielińskiego w Warszawie (1909-1915)
  • Wyższa Szkoła Handlowa w Warszawie (1915-1933)
  • Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (1933-1940)
  • Kursy Gospodarcze (1940-1941)
  • Miejska Szkoła Handlowa w Warszawie (1941-1944)
  • Kursy Akademickie w Częstochowie (1944-1945)
  • Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (1945-1949)
  • Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie (1949-1991)
  • Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (od 1991)

SGH obecnie

edytuj

Obecnie na uczelni kształci się ponad 15 000 studentów, w tym 7200 na studiach stacjonarnych. Oprócz tego na uczelni kształci ponad 4200 osób w ramach studiów podyplomowych oraz ponad 1150 słuchaczy na studiach doktoranckich[8].

W 2017 r. SGH zatrudniała 1208 pracowników, w tym ok. 720 nauczycieli akademickich[2].

W 2006 r. SGH znalazła się po raz pierwszy w czołowej czterdziestce rankingu dziennika Financial Times, oceniającego studia magisterskie w dziedzinie zarządzania. W 2007 pozycja uczelni w rankingu wzmocniła się (awans z 35. na 31. miejsce[37]), a w 2008 SGH znalazła się na 25. miejscu[38]. Po nieobecności w rankingu w 2009, notowana w 2010 ponownie na 47. miejscu. W kolejnych latach zajęła 50. i 56. pozycję. W 2013 r. w rankingu zadebiutował kierunek SGH – zarządzanie. Jednocześnie od wielu lat w pierwszej dziesiątce rankingu plasuje się realizowany w SGH program CEMS Master in International Management[39].

Zobacz też kategorie: Wykładowcy Szkoły Głównej Handlowej, Absolwenci Szkoły Głównej Handlowej.

Kierunki studiów

edytuj

SGH jest uczelnią bezwydziałową. W ramach studiów stacjonarnych i niestacjonarnych prowadzone są studia dwustopniowe. Pierwszym stopniem są sześciosemestralne Studium Licencjackie prowadzące do uzyskania tytułu zawodowego licencjata. Posiadacze tytułu licencjata mogą przystąpić do rekrutacji i rozpocząć czterosemestralne Studium Magisterskie prowadzące do uzyskania tytułu zawodowego magistra.

Do 2005 r. istniał inny podział: na Studium Podstawowe (3 semestry) dające ogólne podstawy wiedzy ekonomicznej oraz Studium Dyplomowe (7 semestrów), w którym można było uzyskać dyplom licencjata lub magistra.

Dla uzyskania dyplomu (a także dla zaliczenia semestrów) konieczne jest zdobycie wymaganego minimum punktowego. Poszczególne przedmioty podzielone są na obowiązkowe dla poszczególnych kierunków, fakultatywne dla tychże kierunków, przedmioty dodatkowe, dzięki którym rozwijać można wiedzę niepowiązaną z konkretnymi kierunkami oraz przedmioty wykształcenia wspólnego dla wszystkich ekonomistów. Poszczególne kierunki mogą mieć różne minima punktowe dla każdego z tych rodzajów przedmiotów.

Aby móc uzyskać tytuł licencjata, należy zrealizować program jednego z kierunków (lub kilku z nich):

Również z nich wszystkich (oraz innych) otrzymać można tytuł magistra, ale wcześniej należy uzyskać tytuł licencjata i przystąpić do rekrutacji na studia drugiego stopnia.

Ponadto uczelnia oferuje studia MBA i liczne kursy podyplomowe m.in. z zakresu administracji, rachunkowości czy zarządzania.

Struktura uczelni

edytuj

Struktura organizacyjna SGH znacznie różni się od struktur większości szkół wyższych w Polsce. Na początku lat 90. zlikwidowane zostały istniejące dotychczas wydziały, a odpowiedzialność za organizację nauczania oraz wdrażanie programów dydaktycznych na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych powierzona została Dziekanatom Studium Licencjackiego (dawniej Podstawowego) oraz Studium Magisterskiego (dawniej Dyplomowego).

Kolegia

edytuj

Katedry i instytuty naukowo-badawcze zgrupowane zostały w Kolegiach. Stanowią one korporacje naukowców związanych wspólnymi zainteresowaniami badawczymi i realizujących ofertę dydaktyczną skierowaną do studentów wszystkich typów studiów prowadzonych w SGH – studiów stacjonarnych, niestacjonarnych, doktoranckich i podyplomowych. Na czele każdego z kolegiów stoi dziekan.

W SGH działa 5 kolegiów[1]:

Na uczelni działają również jednostki pozakolegialne, jak:

  • Archiwum,
  • Biblioteka Szkoły Głównej Handlowej,
  • Centrum Kariery i Relacji z Absolwentami,
  • Centrum Nauki Języków Obcych
  • Centrum Otwartej Edukacji,
  • Centrum Programów MBA,
  • Centrum Programów Międzynarodowych,
  • Centrum Przedsiębiorczości i Transferu Technologii,
  • Centrum Technik Informatycznych,
  • Centrum Współpracy z Biznesem,
  • Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu.

Baza naukowo-dydaktyczna

edytuj
 
Najnowszy budynek „C” na rogu al. Niepodległości i ul. Madalińskiego
 
Budynek W przy ul. Wiśniowej 41
 
Dom Studencki „Sabinki” przy al. Niepodległości 147, największy z trzech (a obecnie dwóch) domów studenckich SGH
 
Dawny Dom Studencki „Hermes” przekształcony na budynek administracyjny „M“

Podstawowe zaplecze naukowo-dydaktyczne uczelni stanowi sześć budynków[40]:

  • Budynek G (główny) – al. Niepodległości 162
  • Budynek A – ul. Rakowiecka 24
  • Budynek W – ul. Wiśniowa 41
  • Budynek C – al. Niepodległości 12
  • Budynek M – ul. Madalińskiego 6/8
  • Budynek S (Centrum Przestrzeni Innowacyjnej) − ul. Batorego 8

W 2018 znajdowało się się tam 10 auli wykładowych, 81 mniejszych sal dydaktycznych oraz 12 laboratoriów komputerowych[32]. Między 1985 a 2016 r. uczelnia wykorzystywała także budynek F (al. Niepodległości 164)[41][42], a w latach 1978–2019 budynek S (ul. Batorego 8)[43][44] (zastąpiony oddanym do użytku w 2024 nowym budynkiem S, nazywanym także Centrum Przestrzeni Innowacyjnej)[36].

Biblioteka Szkoły Głównej Handlowej przy ul. Rakowieckiej 22B, jako specjalistyczna biblioteka naukowa, dysponuje największym w kraju księgozbiorem z zakresu problematyki społeczno-ekonomicznej. Zbiory biblioteki liczą ponad milion woluminów (na koniec 2009: 1 033 343 wol., w tym 221 149 woluminów wydawnictw ciągłych). Liczba tytułów polskich i zagranicznych czasopism bieżących wynosi 1 107. Kilkadziesiąt tysięcy tytułów czasopism zagranicznych, z pełnym tekstem, dostępnych jest w komputerowych bazach danych[8].

Centrum Nauki Języków Obcych SGH dysponuje własną biblioteką i czytelnią, których zbiory obejmują słowniki, leksykony, prasę obcojęzyczną, podręczniki oraz skrypty. W chwili obecnej Biblioteka CNJO posiada blisko 5500 woluminów z zakresu beletrystyki oraz 16 obcojęzycznych tytułów prasowych. Medioteka CNJO oferuje materiały audiowizualne do indywidualnej pracy studentów[8].

Uczelnia dysponuje własną bazą sportową, na którą składają się 3 sale gimnastyczne. Ponadto Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu prowadzi w budynku G niewielki basen wraz z przyległą do niego sauną, a także ośrodek kulturystyczny[8].

SGH posiada jedną z największych lokalnych, heterogenicznych sieci komputerowych w Polsce. Objęte nią zostały wszystkie budynki uczelni. Do dyspozycji pracowników i studentów jest blisko 1000 stanowisk komputerowych z dostępem do Internetu, z czego ponad 330 komputerów w laboratoriach i ogólnodostępnych punktach na uczelni[8].

SGH oferuje studentom zakwaterowanie w dwóch domach studenckich; nr 1 „Sabinki” przy al. Niepodległości 147 oraz nr „Grosik” przy ul. Madalińskiego 31/33[40]. Trzeci dom studencki, nr 2 „Hermes”, po zburzeniu w 2016 budynku F jako budynek M, pełni funkcje administracyjne[40]. W obu domach studenckich jest razem 709 miejsc[45].

Oficyna Wydawnicza SGH prowadzi działalność edytorską i handlową, związaną z prowadzoną na uczelni działalnością badawczą lub dydaktyczną[1].

Więź z emerytowanymi pracownikami oraz absolwentami SGH utrzymywana jest poprzez współpracę ze zrzeszającymi ich organizacjami[46].

Współpraca międzynarodowa

edytuj

Współpraca z zagranicą stanowi istotny element rozwoju oferty dydaktycznej i badawczej uczelni, wpływający na podniesienie jakości oraz wzmocnienie pozycji uczelni wśród szkół ekonomii i biznesu.

SGH współpracuje obecnie z przeszło 200 uczelniami zagranicznymi, a także wieloma organizacjami międzynarodowymi. W układzie geograficznym głównymi partnerami są uczelnie z krajów Unii Europejskiej oraz USA i Kanady. Co roku w międzynarodowej wymianie studenckiej bierze udział ok. 500 studentów SGH, a uczelnia gości ponad 300 studentów z uczelni zagranicznych[8].

Najważniejsze programy współpracy międzynarodowej to:

Dla uczelni ważna jest wymiana w ramach CEMS, organizacji zrzeszającej wiodące uczelnie ekonomiczne z wybranych krajów europejskich. Od listopada 2001 Szkoła Główna Handlowa jest jedynym polskim członkiem sieci wiodących szkół biznesu PIM[5] (Partnership in International Management) oraz programy MBA oferowane we współpracy z kanadyjskim University of Quebec at Montreal (UQAM) – Canadian Executive MBA (CEMBA) lub program MBA-SGH[49].

Innymi inicjatywami na polu współpracy międzynarodowej jest program dla studentów amerykańskich realizowany we współpracy z CIEE (Council on International Educational Exchange) oraz program edukacyjny Inicjatywa Akademicka Wschód – realizowany od 1991 dla Europy Środkowej i Wschodniej w zakresie dyscyplin ekonomicznych i menedżerskich.

Działalność studencka

edytuj
 
Uczestnicy V Międzynarodowego Turnieju Negocjacyjnego – Warsaw Negotiation Round, organizowanego przez studentów SKN Negocjator SGH, w Senacie (2014)

Na uczelni działa kilkanaście organizacji i stowarzyszeń studenckich, m.in.:

Ponadto na uczelni działa ponad 70 studenckich kół naukowych[8].

W budynku głównym odbywają się liczne otwarte imprezy tematyczne i konferencje, a także projekcje filmów w DKF Overground[50]. Od 1996 ukazuje się też miesięcznik studencki Magiel.

Władze SGH w kadencji 2024−2028[51]

edytuj

Rektorzy[52]

edytuj
 
Bolesław Miklaszewski
 
Marek Rocki
  1. August Zieliński – założyciel i dyrektor Prywatnych Kursów Handlowych Męskich Augusta Zielińskiego (1906–1908)
  2. Bolesław Miklaszewski – rektor Wyższej Szkoły Handlowej (1925–1928, 1932–1933) i Szkoły Głównej Handlowej (1933–1937)
  3. Jan Dmochowski(inne języki) – rektor WSH (1928)
  4. Bolesław Markowski – rektor WSH (1928–1929)
  5. Antoni Sujkowski – rektor WSH (1929–1931)
  6. Aleksander Jackowski(inne języki) – rektor WSH (1931–1932)
  7. Julian Makowski – rektor SGH (1937–1940)
  8. Edward Lipiński – kierownik (rektor) Miejskiej Szkoły Handlowej (1941–1944)
  9. Jerzy Loth – rektor SGH (1945–1946)
  10. Aleksy Wakar – rektor SGH (1946–1947)
  11. Andrzej Grodek – rektor SGH (1947–1949), rektor Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (1955–1959)
  12. Czesław Nowiński(inne języki) – rektor SGPiS (1949–1952)
  13. Oskar Lange – rektor SGPiS (1952–1955)
  14. Kazimierz Romaniuk – rektor SGPiS (1959–1965)
  15. Wiesław Sadowski – rektor SGPiS (1965–1978)
  16. Stanisław Nowacki – rektor SGPiS (1978–1983)
  17. Zygmunt Bosiakowski – rektor SGPiS (1983–1990)
  18. Aleksander Müller – rektor SGPiS (1990–1991), rektor SGH (1991–1993)
  19. Janina Jóźwiak – rektor SGH (1993–1999)
  20. Marek Rocki – rektor SGH (1999–2005)
  21. Adam Budnikowski – rektor SGH (2005–2012)
  22. Tomasz Szapiro – rektor SGH (2012–2016)
  23. Marek Rocki – rektor SGH (2016–2020)
  24. Piotr Wachowiak – rektor SGH (od 2020)
Z tym tematem związana jest kategoria: Rektorzy Szkoły Głównej Handlowej.

Czasopisma

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f Statut Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Szkoła Główna Handlowa w Warszawie.
  2. ↑ a b c Pracownicy. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. sgh.waw.pl. [dostęp 2020-12-27].
  3. ↑ Szkolnictwo wyższe w roku akademickim 2023/2024 [online], Główny Urząd Statystyczny [dostęp 2024-06-30].
  4. ↑ Member directory. Poland.
  5. ↑ a b PIM member schools.
  6. ↑ CEEMAN institutional members.
  7. ↑ Art. 2 ustawy z 5 kwietnia 1991 r. o zmianie nazw niektórych szkół wyższych (Dz. U. nr 41 z 1991 r., poz. 177): Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie nadaje się nazwę „Szkoła Główna Handlowa w Warszawie”.
  8. ↑ a b c d e f g h i Szkoła Główna Handlowa – Informacje.
  9. ↑ Nazwa ta była używana w latach 1944–1945, kiedy po upadku Powstania Warszawskiego uczelnię przeniesiono na krótko do Częstochowy.
  10. ↑ Rewolucja 1905. Przewodnik Krytyki Politycznej. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2013, s. 48. ISBN 978-83-63855-75-8.
  11. ↑ Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 421.
  12. ↑ a b c Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 426.
  13. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Janusz Kaliński, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (1906 – 2006). Dzieło pokoleń, „Gospodarka Narodowa” (nr 9), 2005, s. 81–96 [dostęp 2024-01-10].
  14. ↑ Paweł Tanewski. Nasza pierwsza studentka. „Gazeta SGH”, s. 113, wiosna 2023. 
  15. ↑ Ustawa z dnia 13 lutego 1924 r. w przedmiocie przyznania Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie praw szkół akademickich państwowych (Dz.U. z 1924 r. nr 19, poz. 185).
  16. ↑ Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 423.
  17. ↑ Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 425.
  18. ↑ Dr hab. Jolanta Żyndul: Głównym celem getta ławkowego było wypchnięcie Żydów z Polski. dzieje.pl, 10 października 2017. [dostęp 2023-10-24].
  19. ↑ Getto ławkowe w przedwojennej SGH. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. [dostęp 2023-10-22].
  20. ↑ Janusz Kaliński, SGH – od wieku na oceanie wiedzy, „Bank i Kredyt”, czerwiec 2006, s. 7–13 [dostęp 2021-11-15] (pol.).
  21. ↑ Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 426, 428.
  22. ↑ a b Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 428.
  23. ↑ a b Jan Górski: Drugie narodziny miasta. Warszawa 1945. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1976, s. 178.
  24. ↑ a b c Jan Macieja, Stefan Wrzosek: Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 429.
  25. ↑ Dekret z dnia 16 sierpnia 1949 r. o przekształceniu Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie na Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie (Dz.U. z 1949 r. nr 48, poz. 368).
  26. ↑ Hanna Sochacka-Krysiak, SGH a rozwój polskiej nauki finansów: finanse publiczne, „Bank i Kredyt”, czerwiec 2006, s. 60–69 [dostęp 2021-11-15] (pol.).
  27. ↑ a b Joanna Koszewska, Grzegorz Mika: MOK. Ilustrowany atlas architektury Mokotowa. Warszawa: Centrum Architektury, 2015, s. 22. ISBN 978-83-937716-9-1.
  28. ↑ Józef Szymański: Domy studenckie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 462–453.
  29. ↑ Józef Szymański: Domy studenckie [w: Dzieje Mokotowa]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 453.
  30. ↑ Ustawa z dnia 5 kwietnia 1991 r. o zmianie nazw niektórych szkół wyższych (Dz.U. z 1991 r. nr 41, poz. 177).
  31. ↑ Kalendarz warszawski kwiecień–czerwiec 2005. „Kronika Warszawy”. 4 (127), s. 102, 2005. 
  32. ↑ a b Baza dydaktyczna i socjalna. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. sgh.waw.pl. [dostęp 2018-08-30].
  33. ↑ Zestawienia zabytków nieruchowych.Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 31 grudnia 2017 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. [dostęp 2018-08-30].
  34. ↑ Rozbiórka budynku F – Aktualności. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. administracja.sgh.waw.pl. [dostęp 2017-05-31].
  35. ↑ SGH ma nowego rektora. „Gazeta Stołeczna”, s. 4, 16 kwietnia 2020. 
  36. ↑ a b Karolina Cygonek: Centrum Przestrzeni Innowacyjnej SGH oficjalnie otwarte. [w:] Gazeta SGH [on-line]. gazeta.sgh.waw.pl, 2 grudnia 2024. [dostęp 2024-12-04].
  37. ↑ Ranking Masters in Management 2007. Financial Times Deutschland, 20 września 2007.
  38. ↑ Ranking europejskich uczelni ekonomicznych., Financial Times z 29 września 2008.
  39. ↑ Strona internetowa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie www.sgh.waw.pl.
  40. ↑ a b c Kampus SGH. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. sgh.waw.pl. [dostęp 2019-10-03].
  41. ↑ Jarosz-Nojszewska Anna, Powojenne losy kampusu, OW SGH, Warszawa 2015, s. 131.
  42. ↑ Wyborcza.pl [online], warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2022-05-10].
  43. ↑ Kalendarium [online], ssl-uczelnia.sgh.waw.pl [dostęp 2022-05-10].
  44. ↑ Ssl-administracja.sgh.waw.pl/pl/DZ/przetargi/Documents/ADZ_25_38_2018_Rozbiorka_Budynku_S/Ogloszenie_o_wyborze_oferty_ADZ_25_38_2018.pdf.
  45. ↑ Norbert Frątczak. Pluskwy, karaluchy i las tropikalny. „Gazeta Stołeczna”, s. 15, 21 września 2018. 
  46. ↑ Organizacje absolwenckie [online], ssl-absolwent.sgh.waw.pl [dostęp 2022-05-10].
  47. ↑ Uchwała Nr 579 /2010 Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia 24 czerwca 2010 r. w sprawie oceny jakości kształcenia na kierunku „finanse i rachunkowość” prowadzonym w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie na poziomie studiów pierwszego i drugiego stopnia [online], Polska Komisja Akredytacyjna [dostęp 2024-01-10] (pol.).
  48. ↑ Partnership in International Management.
  49. ↑ Programy MBA w SGH.
  50. ↑ Dyskusyjny Klub Filmowy „Overground”. Szkoła Główna Handlowa w Warszawie. [dostęp 2013-09-14].
  51. ↑ Władze Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie w kadencji 2024-2028. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. 2 września 2024. [dostęp 2024-09-03].
  52. ↑ Poczet rektorów Uczelni, „Bank i Kredyt”, czerwiec 2006, s. 14 [dostęp 2021-11-15] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Szkoła_Główna_Handlowa_w_Warszawie&oldid=75476139”